Verschillende keren geslagen

Ds. H. Veldhuizen | Geen reacties | 07-03-2006| 00:00

Wij zijn bijna twaalf jaar getrouwd en ons huwelijk kenmerkt zich vanaf het begin door egoïsme van mijn man. Ook heeft hij mij verschillende keren geslagen. Steeds heb ik geprobeerd met hem over onze problemen te praten, maar dan zei hij dat hij nergens mee zat en het dus mijn probleem was. Hij wilde niet praten, dus probeer ik het sinds twee jaar maar niet meer.

Verder zijn twee van onze drie kinderen 'probleemkinderen' en moet ik ook wat dat aangaat de kar alleen trekken. Mijn familie wil ik hierin niet betrekken, hoewel ze heus wel het een en ander doorhebben (mijn moeder was op latere leeftijd pas gescheiden, ik had geen goede vader). Mijn schoonfamilie (hoewel zeer intelligente personen) heeft niet door hoe mijn man werkelijk is. Vorig jaar heeft mijn schoonvader op zijn sterfbed tegen mijn man gezegd dat ik nooit van mijn man heb gehouden (dit weet ik sinds een paar dagen) en volgens mijn man is dat de oorzaak van alles...

Vorige week heeft mijn man bekend dat hij verliefd is op een meisje van dertien jaar jonger... en dat hij daarmee wil stoppen. Dit heeft hij ook aan zijn moeder en zus verteld. Verder neemt hij geen verantwoording hierover (hij blijft gewoon naar koor gaan, waar hij haar van kent). Het kind word afgespiegeld als niet goed bij haar hoofd en indirect zal ik er ook wel de schuld van krijgen. Dit alles word overgoten met allerlei vrome praatjes en iedereen denkt dat hij ' het Licht' heeft gezien. Ik kan niet meer en ik weet het allemaal niet meer. Ik voel me zo alleen en verlang er zo naar dat iemand het eens voor mij opneemt... Ik zeg niet dat ik zonder fouten ben, maar ik ben echt niet gek, ook al zegt hij dat het komt doordat ik geen vaderliefde heb gehad.

Beste vriendin,

Via Refoweb ontving ik je vraag over de grote problemen die er tussen jou en je man zijn. Laat ik meteen maar zeggen: als ik lees wat je schrijft vind ik het zeer ernstig. Het is goed dat je geschreven hebt. Dat betekent dat je geholpen wilt worden. En niet alleen jij moet geholpen worden, want je weet het allemaal niet meer, schrijf je. Maar ook je man moet geholpen worden, want ik denk dat ook hij erg ongelukkig is met alles wat er aan de hand is. Het is alleen de vraag of hij dat wil. Jullie zijn, maak ik uit je e mail op, volkomen uit elkaar gegroeid. En dat is de bedoeling van een huwelijk niet. Zo ben je het huwelijk twaalf jaar geleden niet begonnen. En je man natuurlijk ook niet. In mijn kast heb ik een boek staan dat de veelzeggende titel heeft: “Samen winnen in je huwelijk”. Samen! Dat wil zeggen: je man en jij. En dat is een zaak van ieder persoonlijk, dus van jou en hem. En ook van jullie beiden, samen.

Nu vind ik het erg moeilijk om op je e-mail diep in te gaan. Eigenlijk moet dat in een gesprek gebeuren, want als ik je schrijf ben ik alleen aan het woord en jij kunt niet antwoorden. Bovendien lees ik de problemen in jullie huwelijk maar van één kant. Eigenlijk zou ook je man moeten schrijven. Zo gaat het als je bijvoorbeeld professionele hulp zoekt (wat ik jou en je man dringend aanraad): zo’n hulpverlener wil in de regel met elk van beiden praten, en als de goede wil er is, zal hij ook een of meer keren met beiden tegelijk praten. Toch wil ik een paar opmerkingen maken die je hopelijk wat verder kunnen brengen. Ik stel ook een paar vragen, niet met de bedoeling dat je mij daar antwoord op geeft, maar om er zelf over na te denken en voor jezelf een antwoord te weten.

Mijn eerste vraag is: jullie huwelijk is vanaf het begin gekenmerkt door ego?sme van je man. Heb je dat in je verkeringstijd niet gemerkt? Heb je toen gedacht: als ik met hem verder ga, wil ik er in liefde heel hard aan werken dat dat verandert en daarbij zal ik proberen geduldig te zijn? Ik weet wel: daar denk je in de verkeringstijd niet zo gauw aan. Maar daar is de verkeringstijd wel voor. Misschien is het in het huwelijksgesprek bij de dominee of voorganger wel gezegd (ik neem aan dat jullie huwelijk kerkelijk is ingezegend): je trouwt als twee zondaren met elkaar, en daarin probeer je elkaar te dragen en verdragen. Je zou je eens heel persoonlijk kunnen afvragen hoe dat bij jou geweest is en op welk moment, en waarom, het mis gegaan is.

Mijn tweede vraag is: Je man heeft je verschillende keren geslagen. Laat ik maar ronduit zeggen: dat is heel beslist onjuist. Ik denk dat je man, als hij bijbels wil leven, dat ook wel weet. Is hij niet alleen ego?stisch, maar ook driftig? En hoe reageerde jij daarop? Ik denk, en nu zeg ik iets heel erg moeilijks, wat in de 1e Petrusbrief staat, dat wij, als wij geslagen worden (zeker als het onze schuld is, maar ook wanneer we geen schuld hebben) geroepen (!) worden het voorbeeld van Jezus te volgen, die “als Hij gescholden werd niet terugschold” (1 Petrus 2:20-24). Nog eens: heel moeilijk! Toch wijst Petrus erop en hij wijst daarbij als grote voorbeeld naar het lijden van Jezus. En van je man mag verwacht worden dat hij spijt betuigt en jou vergeving vraagt.

Mijn derde vraag is: Jullie praten al twee jaar niet meer met elkaar. Beste vriendin, dat kan eigenlijk niet, dat moet wel een grote druk op jou, en ik denk ook op je man, leggen. Het moet ook zo gauw mogelijk veranderen. Zou je hem een klein briefje kunnen schrijven, zo in de geest van: “Lieve Rob, het gaat niet goed tussen ons en ik zou zo heel erg graag willen dat dat anders werd, ik wil er ook heel erg mijn best voor doen, en jij, denk ik, ook; ik zou zo graag eens willen praten, eventueel met iemand anders die we vertrouwen erbij”, of iets dergelijks. Of: “Lieve Wim, het gaat niet goed tussen ons. Het is zo moeilijk om er over te praten. Zouden we niet eens aan elkaar kunnen schrijven, hoe we beter met elkaar kunnen omgaan?” Bedenk daarbij wel dat je niet met elkaar moet praten of schrijven om je gelijk te willen halen, want dat maakt de verwijdering alleen maar groter. Beiden moet je de oprechte bedoeling hebben naar elkaar te luisteren en je eventueel door de ander te laten corrigeren.

Mijn vierde vraag is: Je schrijft dat je er alleen voor staat wat betreft de twee probleemkinderen die jullie hebben. Ik kan die problemen niet overzien. Maar wat is de reden dat je er alleen voor staat? Ziet je man de problemen niet? Of laat hij de kinderen helemaal aan jou over? Is je man veel weg door zijn werk? Heb jij ook een betaalde baan en hoe gaat dat allemaal? Zulke vragen komen naar voren in de professionele hulpverlening. Zal ik weer eens iets heel moeilijks schrijven? Niet boos worden alsjeblieft: Ik denk aan de eerste christentijd: een man is heiden (denk aan de vader van Timotheüs), de vrouw is christin (de moeder van Timotheüs). Dat kwam heel dikwijls voor! In die situatie schrijft Petrus in de 1e Petrusbrief, dat de vrouwen die hun mannen niet kunnen winnen door het Woord (door het Evangelie), zij hun mannen misschien kunnen winnen door een vrome en Godvruchtige levenswandel (1 Petrus 3:1-4). Wil je daar eens heel eerlijk biddend over nadenken? Moeilijk. Maar je hebt er God in mee.

De vijfde vraag is: Waarom heeft je schoonvader op zijn sterfbed tegen je man gezegd dat jij nooit van je man gehouden hebt? Als het waar is (maar het is vast niet waar), had hij dat nooit tegen je man mogen zeggen. Kun je overigens aangeven waaróm hij dat gezegd heeft? En: vind je het erg als ik zeg: vraag jezelf eens eerlijk af wat er eventueel bij jou moet veranderen. Je schrijft zelf dat je niet zonder fouten bent. Ik kan dat natuurlijk niet beoordelen, maar mag ik nog eens iets heel moeilijks schrijven: Je schrijft dat je man je heeft bekend dat hij verliefd is op een jong meisje, wat hij gelukkig wil stoppen. Waarom zou je niet proberen dat hij weer verliefd wordt op jou? Je kunt dat vast wel. Juist door hem te laten merken dat je hem vertrouwt en dat je van hem houdt. En door hem te waarderen in zijn goede punten, die hij ongetwijfeld ook zal hebben. En daarbij in liefde over zijn zwakke en verkeerde dingen heen te zien. Hij moet dat ook ten aanzien van jou, maar ik schrijf nu aan jou, niet aan hem. Je zou 1 Korinthe 13 eens moeten lezen. Je hebt het vast al heel vaak gedaan. Paulus schrijft daar over de naastenliefde in het algemeen. Maar het geldt natuurlijk in het bijzonder voor het huwelijk: “De liefde zoekt zichzelf niet, wordt niet verbitterd, ze denkt geen kwaad (van de ander), zij bedekt alle dingen (van de ander), gelooft, hoopt en verdraagt alle dingen (van de ander)”. En dan, 1 Korinthe 14:1: “Jaagt de liefde na”. Heb je het wel eens gelezen: “Liefde wek je bij iemand het meest door hem of haar liefde te géven”. En: “De liefde is als de zon op het ijs. Als je met een bijl op het ijs slaat maak je brokken. Maar de zon doet het ijs smelten”.

Ik noem nog één ding: Dat je man op dat meisje verliefd raakte. Dat kan iedereen overkomen. Alleen mag iemand daar op geen enkele wijze aan toegeven en daardoor zijn of haar huwelijk op scherp zetten. Maar nu de andere kant: Is het niet positief dat je man dat aan jou bekend heeft en erbij gezegd heeft dat hij ermee wil stoppen? En dat hij het ook aan zijn moeder en zus gezegd heeft? Of vergis ik me erin om dat positief te noemen? Je schrijft: Ja, maar hij gaat nog wel naar het koor, waarvan hij dat meisje kent. Mag je hem dat afnemen? Beste vriendin, jouw liefde voor hem, ondanks wie hij is, kan toch veel groter zijn dan de eventuele liefde voor of van dat jonge meisje? Je kunt daar vast wel mee concurreren, zeker als je moeder bent van drie kinderen van je man. En als je man bedenkt dat hij zijn huwelijk (vrouw en drie kinderen) stuk maakt als hij toenadering tot dat meisje zoekt. En als hij bedenkt dat het nooit de bijbelse weg kan zijn om met een jonge meisje in zee te gaan en jou met je kinderen te laten zitten. Geef hem het vertrouwen! Denk bij jezelf: Ik kan hem meer geven dan dat meisje hem kan geven. Zou je bovendien, als hij zelf, tegen jou, zijn moeder en zijn zus, gezegd heeft dat hij het wil stoppen, niet proberen hem te geloven en hem volledig te vertrouwen?

Beste vriendin, ik besef dat ik heel wat dingen geschreven heb. Als je man mij had gemaild, zou ik hem in dezelfde geest hebben geschreven. Weet je wat ik zou willen zeggen: Probeer er alles aan te doen om je huwelijk te redden. Daar heb je je jawoord op gegeven op je trouwdag. Daar heb je God ook het meest in mee. Het is ook het meest in de bijbelse lijn. En het is ook het meest gelukkig voor jullie beiden. En voor je kinderen! Je weet uit ervaring waarschijnlijk zelf hoe slecht het kan zijn voor de kinderen als een huwelijk niet goed is of strandt. En dan denk ik nog niet eens aan de heel fundamentele woorden van Jezus: “Wie zijn vrouw (of: haar man) verlaat anders dan om hoererij”..., enz. (Mattheüs 19:3-9).

Jij bent niet gelukkig met je man. Ik hoop echt van harte dat je het wordt! Ik draai het ook om: Is je man gelukkig met jou? Die kant moet het voor jullie beiden op. Heb je de veelzeggende uitspraak wel eens gelezen: “Het geheim van het huwelijk is niet wat je aan de ander hebt, maar wie en wat je voor de ander bent”? Dat geheim wens ik jou en je man toe.

En: Ik raad je aan zo spoedig mogelijk hulp te zoeken. Bij je dominee of voorganger, of iemand anders uit de gemeente, die wil luisteren naar jullie beiden. En, dat hoef ik je, denk ik, niet te schrijven: doe het biddend. In vertrouwen op God.

Ik hoop dat je met mijn antwoord wat kunt. Je mag het ook gerust aan je man laten lezen, als je denkt dat dat heilzaam is voor jullie beiden en voor je huwelijk. God zij met jullie. 

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven