Heftige ongelukken na kerkelijke overstap

Wij zijn opgegroeid onder een hypercalvinistische prediking. Onze ouders hebben ons ook zo opgevoed en geloven tot nu toe dat dit de enige waarheid is. Enkele jaren geleden hebben we deze prediking verlaten en zijn we naar een gemeente gegaan waar ellende én verlossing klinkt, maar bovenal waar Christus centraal staat. Hierdoor zijn wij beiden kort na elkaar tot geloof gekomen en mogen we nu de Heere dienen. Daar zijn we ontzettend dankbaar voor! We zijn de afgelopen jaren gegroeid in het Woord en volgen meerdere cursussen/opleidingen om uiteindelijk, zo de Heere het wil, te werken voor Zijn Koninkrijk.

Nu zijn er de afgelopen jaren een aantal dingen gebeurd. Een van onze kinderen heeft meerdere heftige ongelukken meegemaakt. Een (onbekeerd) familielid geeft aan dat dit waarschuwingen zijn van de Heere om terug te keren naar 'de ware kerk' waar we vandaan komen. Wijzelf denken dat dit niet klopt, maar vragen ons wel af waarom er dingen gebeuren? Als ik terugkijk zie ik dat de relatie met/vertrouwen op de Heere verdiept is door deze gebeurtenissen. Niet alleen van ons, maar ook van ons kind.

Maar gisteren bijvoorbeeld maakten twee kinderen van ons, kort na elkaar, een heftige val mee. Dan vraag ik me af of de Heere hier iets mee wil duidelijk maken of dat de duivel dit doet om te voorkomen dat we ons te veel uitspreken voor Gods Koninkrijk? Maar heeft de duivel dan zoveel macht? Maar als de Heere iets duidelijk wil maken, waarom zou Hij onze kinderen dan pijn doen? Of is het 'toeval' dat ons dit overkomt? Veel vragen, waar u misschien het antwoord ook niet op hebt. We leggen het natuurlijk ook steeds voor in gebed.

Beste ouders,

Mooi dat jullie om een reflectie vragen over wat er de afgelopen jaren is gebeurd in jullie kerkelijk en persoonlijk leven en wat er nu nog steeds gebeurt. Ik geef de volgende overwegingen mee.
 
A. Dat jullie opgegroeid zijn onder een hypercalvinistische prediking -wellicht in een omgeving waar mensen van datzelfde kerkgenootschap elkaar ook vaak in groepsverband ontmoeten zodat daar een sterke sociale controle is ontstaan over bepaalde kerkelijke tradities en gewoontes (rondom kleding, Bijbelvertaling, TV-bezit, etcetera)- heeft jullie opvoeding gevormd. Ik ga ervanuit dat jullie met een positieve grondhouding en liefdevol zijn opgevoed in een reformatorisch gezin. Dit betekent dat jullie ouders het beste voor jullie hebben gezocht en dat zij de overtuiging zijn toegedaan dat in hun eigen kerkgenootschap de boodschap van Gods Woord het beste en het meest zuiver verkondigd en uitgelegd wordt. Als dit zo is, zullen zij veel nadruk leggen op het grote wonder van Gods genade en zullen zij tegelijkertijd menen dat het heil in Jezus Christus slechts bestemd is voor een beperkt aantal (uitverkoren) mensen. Omdat je niet weet of je uitverkoren bent, zullen zij veel vragen of de Heere hen een nieuw hart wil geven en wachten zij af, of dit -op een door God bepaald en voor ons mensen onbekend (of zelfs willekeurig) moment- zal gaan gebeuren. Wie opgroeit met zo’n visie op de toe-eigening van het heil, zal veel strijd en aanvechting kennen of voortdurend bezig zijn met de belangrijke vraag of men persoonlijk een kind van God mag zijn. Het is al gauw ‘verdacht’ als zondaren Jezus Christus aannemen, zoals Hij in het evangelie aangeboden wordt. Dat jullie als kinderen hebben ‘gebroken’ met het kerkgenootschap van de jeugd en nu andere keuzes hebben gemaakt, zal bij jullie ouders geleid hebben tot de nodige zorgen. Zij -en andere familieleden- volgen met een bepaalde argwaan jullie levenswandel. En als die levenswandel in de levenskeuzes sterk afwijkt van wat zij zelf (ook als kerkelijke groepering) gewend zijn, kan al snel het verwijt klinken dat jullie wereldgelijkvormig leven en dat zij bang zijn dat jullie jezelf bedriegen voor de grote eeuwigheid en misleid worden door de prediking, waarin Christus vooral centraal staat. Tegelijkertijd, zo schat ik in, zullen veel familieleden niet van zichzelf durven (en kunnen) zeggen dat zij door genade Gods kinderen mogen zijn en zien zij zichzelf als ‘serieus, maar eerlijk onbekeerd’. Als dat zo is, gaan onbekeerde familieleden dus een oordeel uitspreken over mensen die juist het heil in Christus hebben mogen vinden op grond van Gods onvoorwaardelijke beloften van het evangelie. Deze houding van argwaan is echter in strijd met de Dordtse Leerregels, waar we opgeroepen worden om over “diegenen die hun geloof uiterlijk belijden en hun leven beteren, men naar het voorbeeld van de apostelen het beste moet oordelen en spreken; want het binnenste van het hart is ons onbekend” (Dordtse leerregels hoofdstuk 3-4, 15). Kortom: laat in jullie levenswandel zien, dat jullie Christus liefhebben en dat jullie dagelijks het kruis opnemen en Hem willen volgen (Lukas 9:23). Niet de mensen spreken een onfeilbaar oordeel over jullie uit, maar de HEERE (1 Korinthe 4:4). 

B. Als het mogelijk is (als buitenstaander kan ik dat niet inschatten), probeer dan het gesprek aan te gaan met familieleden en vrienden, desnoods door middel van een zorgvuldig opgestelde brief waarin jullie uitleggen op grond van welke motieven jullie je hebben aangesloten bij een ander kerkgenootschap. In zo’n brief of gesprek zou je kunnen benadrukken dat voor jullie persoonlijk en in het andere kerkverband Gods Woord en de gereformeerde belijdenis nog steeds het uitgangspunt zijn voor het leven met de HEERE. Laat vanuit de rijke gereformeerde traditie maar zien (ik denk aan de boeken die geschreven zijn door Calvijn, Ursinus of de vele puriteinen), dat jullie je daarin herkennen en uit die geestelijke bronnen willen leven. Wat zou het mooi zijn, als er dan een open en eerlijk gesprek ontstaat, waarbij er heel goed naar elkaar geluisterd wordt en er van hart tot hart verteld mag worden wie Jezus Christus wil zijn voor verloren zondaren.
 
C. In jullie gezin hebben er in de afgelopen jaren een aantal heftige gebeurtenissen plaatsgevonden. Hoe moeten jullie dit duiden? Wat wil de HEERE daarmee zeggen? Is het zo dat de HEERE door middel van deze gebeurtenissen jullie duidelijk wil maken dat je terug moet keren naar een kerkelijke gemeente waar Christus onder een deksel verkondigd wordt (Filippenzen 1:18)? Zou dat waar zijn? Zou de HEERE Zijn kinderen, als zij in het licht van het Leven mogen wandelen, willen brengen in de schemering van het evangelie? Zou de HEERE Zijn kinderen willen belemmeren dat zij staan in de vrijheid waarmee Christus hen vrijgemaakt heeft (Galaten 5:1)? Paulus benadrukt (Galaten 5:13) dat we tot de vrijheid zijn geroepen én beklemtoont dat we die vrijheid niet mogen misbruiken door op een zondige manier te gaan leven naar het vlees. Omdat jullie getrouwd zijn, hebben jullie je vader en moeder verlaten en zijn jullie geroepen om samen de HEERE te dienen en te leven voor Zijn aangezicht. Als er vanuit de familiekring bepaalde vragen komen, probeer die dan met een houding van bewogenheid en liefde te beantwoorden. Voorkom dat er verwijderingen ontstaan in de familiekring en wees altijd bereid tot verantwoording van de hoop die in jullie is (1 Petrus 3:15).

D. De ongevallen waarmee jullie geconfronteerd worden, mag je ook zien in het licht van Hebreeën 12. Daar lezen we dat de HEERE Zijn kinderen als een Vader kastijdt en beproeft. Met welk doel? Om meer en meer Zijn heiligheid deelachtig te worden. Als deze kastijdingen er zijn, is dat inderdaad geen zaak van vreugde, maar van droefheid. Met wat jullie overkomt laat de HEERE zien en ervaren dat jullie kwetsbare mensen zijn en dat ons leven heel snel ingrijpend kan veranderen. Roepen wij dan vanuit de diepten (Ps. 130:1) ook tot Hem? Of de duivel hierachter zit, is een lastige vraag. Vergeet niet dat God almachtig is en de duivel “alleen onder Gods toelating” (zie Job) in staat is om ons te treffen met tegenslagen en ziekte. De duivel is dus niet almachtig, maar kan wel ons verzoeken tot het kwade. God echter verleidt ons niet tot de zonde (Jakobus 1:13). Breng alles wat jullie meemaken, maar bij de HEERE. Vraag Hem of Hij de tegenslagen wil zegenen aan jullie hart, zodat jullie als gelouterd goud eruit mogen komen (Psalm 66:10).

Hartelijke groeten, 
Ds. W. J. van den Brink