Geloven is geen werken

Ik kan niet geloven. Het lukt gewoon niet. Soms lijkt het een tijdje alsof ik geloof en dan ben ik er ook vol van. Maar dan zwakt het vaak weer zo af en heb ik niets dan een koud hart. Ik vergeet dan vaak zelfs te bidden en te danken voor het eten. Ik wil zo graag en God wil ook. Dat geloof ik. Maar hoe dan?! Ik bedrieg mezelf heel de tijd, dat gevoel heb ik. Ik voel niks, ik ben zo oppervlakkig. Help mij alsjeblieft.

Dank voor je eerlijke, openhartige vraag! 

Het komt zo uit dat ik juist deze week in Horatius Bonar aan het lezen ben. Vooral in “Gods weg van vrede”. Eigenlijk behandelt hij precies jouw vraag. Graag geef ik wat door wat hij zegt.
 
Als je zegt: “Ik kan niet geloven” dan lijkt het alsof je geloven als werk ziet. Iets wat je moet doen en moet vol zien te houden. Bijvoorbeeld bidden, danken. Maar geloven is juist dat je erkent dat je het niet kunt (volhouden). Dat je niet goed en niet vroom kunt bidden. En dat je met die nood tot Jezus komt en op Zijn volbrachte werk vertrouwt. Dus je toevertrouwen aan Jezus’ volbrachte werk niet omdat je (een beetje, af en toe) bidden en getuigen kunt, maar omdat je het van jezelf nooit kunt en zult. Omdat je zo ongevoelig en zo oppervlakkig bent. Je nood, je armoede, je niet-kunnen is je aanbeveling om tot Jezus te gaan en op Hem te vertrouwen. Wie zelf denkt dat hij bidden kan, die kan nog even bij Jezus wegblijven zegt Bonar. Maar wie zo arm is dat hij niet bidden kan, die is te verloren om bij Jezus weg te blijven. 

"Wie zelf denkt dat hij bidden kan, die kan nog even bij Jezus wegblijven. Maar wie zo arm is dat hij niet bidden kan, die is te verloren om bij Jezus weg te blijven."

Je schrijft: ik wil zo graag en God wil ook. Dat is onderzoek waard. Dat God wil, gewillig is, dat is zeker. Of jij (wij) ook zo graag willen dat is de vraag. Ja, we willen zalig worden, maar op onze manier, langs onze denklijn. Dat ik probeer wat van geloven terecht te brengen en dat God me dan aanneemt. Maar dat is geen geloof! Ten diepste verzet tegen het geloof op Jezus alleen en onvoorwaardelijk. God is gewillig en als onwillige mag ik me aan Hem toevertrouwen.

Wat jij geloof noemt zijn denk ik eigenlijk vruchten van geloof. Als je mag zien dat je in Jezus bent aangenomen, en wat Hem dat heeft gekost, en hoe Hij daarvoor geleden heeft en lijden moest, dan komt er gebed en getuigen enzovoorts. Niet om daarmee iets te verdienen, te bewerken of te bewijzen, maar omdat je dankbaar bent en je aangenomen en verzoend weet bij God door Christus. Dan is één werk uit liefde gedaan bewijs van geloof. Dan kun en zul je wel verdrietig zijn als je Hem toch weer vergeet, maar niet hopeloos of twijfelmoedig. Dan doet je dat weer vluchten tot Jezus en weer vertrouwen dat Hij goddelozen aanneemt. Zo krijg je hekel aan de zonde en berouw en verlangen om Hem te dienen naar Zijn wil en wet.   

Gods zegen!

Ds. D. Breure