Naar van geloof
Ds. K. van den Geest | 9 reacties | 30-10-2025| 11:13
Vraag
Help! Ik kan het niet meer aan. Ik word helemaal naar en misselijk van alles wat met het geloof te maken heeft. Bidden doe ik niet meer, Bijbel lezen niet, christelijke muziek luisteren ook niet. Ik moet wel naar de kerk vanwege mijn familie. Maar ik word er helemaal naar van. Als ik dingen over God of geloof hoor krijg ik gevoelens van paniek, die niet zichtbaar zijn. Ik heb niets meer met het geloof. Maar ermee breken kan ik ook niet, want alle bekenden en familie… Maar het gaat ten koste van mijn psychische gezondheid. Ik word er helemaal eng van. Wie kan mij helpen?
Antwoord
Wat verdrietig, wat een strijd! Ik kan alleen maar zeggen: zo is het geloof absoluut niet bedoeld! Zodra het zo gaat werken, kan ik me voorstellen dat je ervan af wilt.
Hoe vind je ruimte, hoe kun je iets meer afstand nemen, voor nadenken en zoeken naar hoe je hier een eigen weg in vindt? Kun je iemand vinden die wijs is en liefdevol naar jou kan luisteren zonder oordeel of veroordeling? Wat je nodig hebt, is liefdevolle aandacht en meedenken. Door iemand van buiten je directe familiekring. Iemand die je vertrouwt en bij wie je jezelf durft uit te spreken. Iemand die niet onmiddellijk met allerlei ‘goedbedoelde’ raadgevingen, oordelen of oplossingen komt. Die alleen maar belangeloos luistert, helpt, steunt, naast je staat.
Duidelijk is: als geloven angstig maakt, dan is het niet goed voor je. Als het voelt als dwang, is het niet iets van jezelf en geen goede basis om daaruit te leven. Het christelijk geloof is in de kern een boodschap van liefde en bevrijding. Dat geldt uiteraard niet van alle uitingen ervan, of manieren waarop het geloof, ook kerkelijk, beleefd of gepredikt wordt. En soms kunnen plaatselijke of familieculturen benauwend, oordelend of uitsluitend werken, zodat je geen kant op kunt zonder je volledig afgewezen te voelen. Dat is allemaal niet wat God wil of wat de Bijbel in wezen leert.
Daarom begint het allereerst bij jezelf: kun jij jezelf toestaan dat je hiermee worstelt en je hier ongelukkig in voelt? Door dit in alle eerlijkheid voor jezelf te erkennen en onder ogen te zien, maak je een eerste stap om ruimte te zoeken voor het vinden van een eigen weg. Het is niet anders dan de werkelijkheid voor jou op dit moment, dat geloven allesbehalve een feest voor je is. Het zou best kunnen zijn dat dit ooit verandert, bijvoorbeeld als je meer afstand van je ouderlijk huis, etcetera, hebt kunnen nemen. Maar op dit moment, proef ik uit je verhaal, is die ruimte er niet. Dan moet je die dus op dit moment innerlijk zien te vinden (naast wat ik eerder al zei: zoek iemand die je vertrouwt).
"Besef dat de Bijbel niemand die worstelt met God veroordeelt! In sommige Psalmen vind je die worsteling terug"
Hoe doe je dat, innerlijk enige afstand of rust vinden? Geen makkelijke opgaaf, denk ik. Maar besef dat de Bijbel niemand die worstelt met God veroordeelt! In sommige Psalmen vind je die worsteling terug. Mensen die roepen uit benauwdheid, omdat ze God niet begrijpen of zijn wegen niet kunnen accepteren. Je proeft en voelt hun strijd, hun worsteling.
En ook Jezus heeft altijd juist veel liefde voor mensen die zoeken. Ik vind zelf het verhaal van de zoon die zijn erfenis opvraagt en vertrekt (Lucas 11) hierin ook bevrijdend. De vader geeft hem zijn erfenisdeel, zonder verwijt! En als die zoon vastloopt en toch weer terugkeert naar zijn vader, staat die vader hem nota bene al op te wachten en sluit hij hem in zijn armen. Opnieuw zonder enig verwijt!
Die oudste zoon reageert totaal anders. Hij is vol verwijt en veroordeling. Maar is hij dan de ‘goede’ zoon van zijn vader? Nee, zijn vader zegt hem, ook liefdevol, dat hij toch ook al alles had, en nu juist blij moet zijn dat zijn broer weer thuis is! Uit dit verhaal leren we, dat Jezus ons niets verwijt als we eigen wegen zoeken. Zo moeten ouders hun kinderen leren loslaten, in vertrouwen. Ze hebben gedaan wat ze vonden dat ze moesten doen. Nu is het aan hun kinderen daar een eigen weg in te zoeken. Keuzes te maken waar ze als ouders geen invloed op en zeggenschap meer over hebben. Omdat kinderen volwassen worden en zelf verantwoordelijkheid moeten nemen voor hun leven.
Geen makkelijke weg, ik besef het. Maar de enige die begaanbaar is.
Ds. K. van den Geest
Dit artikel is beantwoord door
Ds. K. van den Geest
- Geboortedatum:12-10-1957
- Kerkelijke gezindte:Nederlandse Gereformeerde Kerken
- Woon/standplaats:Deventer
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Misschien zit daar wel het probleem: dat je je niet realiseert dat jij (net zoals wij allemaal) als die drenkeling bent die vergaat. En dat Jezus is gekomen om ons te redden.
Of hoe het geloof binnen haar/zijn familie in de dagelijkse praktijk wordt gebracht. Dat kan haar/hem psychisch ziek maken. Het klinkt in elk geval wanhopig en eenzaam.
Achter veel psychische noden zit een geestelijke oorzaak.
Als je opgroeid in een christelijk gezin, in de kerk komt en Zijn Woord hoort. Dan werkt de Heilige Geest op je in. (Natuurlijk kan het zijn dat het Evangelie niet goed verkondigd wordt. In welke hoek je dan ook ziet. Toch heb je Zijn Woord tot je beschikking...) De woorden van de Heere Jezus zijn niet fijn voor ons vlees. (Dat is je 'natuurlijke mens zijn') Het kan heel erg pijn doen. Maar de Heere Jezus doet dat niet om je te veroordelen of kapot te maken. Nee, snijdt je open omdat Hij je wil genezen. Lees maar eens in het Evangelie hoe de verschillende reacties waren op de woorden van de Heere Jezus.
Soms is er iets in je leven waardoor je helemaal in de gevangenis van de duivel zit. Dan heb je het licht van de Heilige Geest geweigerd. En als je de Heilige Geest tegenstaat dan trekt het Licht zich langzaam terug en krijgt de duisternis van de duivel veel meer ruimte. Dat maakt ook dat het psychisch niet goed met je gaat.
Dus: Niets in deze wereld is neutraal... En dat niet alleen voor jou persoonlijk maar ook voor een gemeenschap of voor een heel volk. Als de Heilige Geest Zich terug moet trekken dan krijgen de duivelen nog meer plaats. Zij zijn zeer kwaadaardige en hopelozen geesten die het liefst zoveel mogelijk mensen ten gronde willen doen gaan. Hij doet er met allerlei verschillende middelen alles aan zodat je het Woord van de Heere Jezus niet meer kan horen. Zijn waarschuwende woorden niet meer maar ook Zijn lieve nodigende woorden niet meer.
In de Bijbel staat dat de overste van deze wereld (Dat is de satan, de god die je, door mee te gaan met de tijdsgeest, aanbidt...) door leugens je gevoel, je denken en je geweten verblindt heeft. Dat doet hij zodat het licht van het Evangelie je niet meer kan bestralen en dat je de heerlijkheid van Christus helemaal niet meer kan zien. En als je Jezus ziet... zie je God...
Je psychische gezondheid is een alarmbel. De duivel kan wel voorhouden dat je beter zonder God en zonder geloof kan leven. Dat dat fijner zou zijn. Maar hij is een gemene leugenaar en tiran. Hij laat je misschien even 'genieten' in het denken dat je alles kun doen wat jij wilt. Maar eigenlijk zit je vast aan wat hij wil. Vroeg of laat zul je merken hoe een vreselijke meester, tiran en slavendrijver hij is...
Vertel eerlijk tegen je ouders wat er aan de hand is. Zij kunnen net als die ouders in het Evangelie met hun gevangen kind naar de Heere Jezus gaan. En roep zelf ook Jezus, Die sterke Held en Verlosser nog eens aan. Vraag of Hij Zijn Geest wil schenken om met Zijn Licht de duisternis te laten wijken. Laat Hem je vertellen wat er aan de hand is. Want Hij doet het niet om te plagen maar om je te genezen. Je bent ergens nog gelukkig dat je die waarschuwing van de psychische nood ontvangt en nu weet dat het een voorproefje is van de kwelling van de duivel... Wil je voor eeuwig met hem zijn?
Daarom hebben we een Psalm 68:
Gewis, hoe hoog de nood mag gaan,
God zal Zijns vijands kop verslaan;
dien haargen schedel vellen;
die trots, wat heilig is, onteert,
en, daar hij schuld met schuld vermeert
zich tegen Hem durft stellen.
De Heer' heeft Zelf ons toegezeid:
IK ZAL u door macht en wijs beleid,
uit Bazan weer doen komen;
U zullen, als op Mozes, bee,
wanneer uw pad loopt door de zee,
geen golven overstromen.
Zo krijg je alvast een psalm mee om het weer te herinneren wanneer je weggelopen bent...
Angst voor dingen die met geloof te maken hebben, kan ook een psychische reden hebben. Ik spreek helaas uit ervaring. Dus ik hoop dat je vindt, die je in vertrouwen kunt nemen, die zowel deskundig is op het gebied van angst als van geloof.
Sterkte toegewenst!
Zou je wat voorbeelden willen geven van gedachten die je hebt als je psyche bang is voor dingen die met het geloof te maken hebben? Dan kunnen we ons iets meer verplaatsen in anderen en horen wat de redenen zijn die mensen zo in een angstgreep kunnen houden.
Bang zijn dat het nooit meer voor jou kan, angst dat je verworpen bent, teveel en te zwaar gezondigd, tegen licht in gezondigd, de Heilige Geest bedroefd, niet kunnen geloven…
Sterker nog, het verbaasd me dat onbekeerden, die oprecht geloven dat ze niets kunnen doen, "gewoon" hun leven lijden. In de wetenschap dat de kans heel groot is dat ze eeuwig in de hel zullen branden. Als je dat echt gelooft, dan lig je toch verstijfd van angst op je bed?
