Vijandig commentaar op curatorium

Je hoort tegenwoordig vaak veel, in mijn ogen onterecht, zeer vijandig commentaar op het curatorium. Geldt daar dan in de eerste plaats voor degene die zich laat horen ook niet wat deze beantwoorder schrijft: “Breng die begeerte maar allereerst bij God. Als Hij je die liefde tot het ambt geeft, zal Hij dan ook geen wegen kunnen banen waarlangs je voet mag gaan?” En dan is er toch van kerkmensen geen commentaar meer nodig op het curatorium, als de Heere doet wat Hem welbehaagelijk is? Deze vraag naar aanleiding van het artikel 'Met ongeoorloofde middelen kerkenraad binnendringen' ...

Beste vragensteller,

U raakt een zeer gevoelig en ingewikkeld punt, wat zowel binnen als buiten ons kerkverband waarneembaar is. Het commentaar geldt twee kanten: commentaar dat zich richt op het afwijzen én op het toelaten van mannen, die zich met een attest van de kerkenraad gemeld hebben bij ons curatorium. Zolang ik lid ben van onze Gereformeerde Gemeente weet ik van kritiek op de besluiten van het curatorium. U stelt terecht dat als er liefde en een roeping tot het ambt mag zijn, de Heere Zelf wel een weg zal banen.

Natuurlijk weten we allen dat het werk van het curatorium mensenwerk is en blijft en dat er fouten gemaakt kunnen worden. Soms komt dat na jaren -naar menselijke overwegingen- openbaar. Ik wil daar verder niet op ingaan.
 
Over het curatorium zijn onlangs in de Saambinder leerzame artikelen geschreven. We lezen hoe het curatorium gevormd wordt en te werk gaat. In biddend opzien en in afhankelijkheid mogen de leden van het curatorium dit gewichtvolle werk doen. Men heeft daarbij de leiding van Gods Geest nodig. 

Het is ons meestal wel bekend hoe de toelating tot het predikambt tot stand komt. Het is een weg, die door onze synode is geregeld en door de gemeenten in vertrouwen aan het curatorium wordt opgedragen. Zo wordt biddend het besluit over het aannemen of afwijzen genomen. Het curatorium weet van de grote verantwoordelijkheid ten opzichte van de Heere en het geheel van onze gemeenten. Het afwijzen van iemand raakt zowel de betreffende persoon als de kerkenraad, die het attest verstrekte, diep. Voor hen is gebed en meeleven nodig. Daarbij zal ook de vraag leven wat men verstaat onder de voorzienigheid van God. 

Na het afwijzen kan de Heere de weg totaal anders leiden dan men dacht. Wat is volgen moeilijk! Het is echter wel een profijtelijke weg. 

We kunnen nog een aanvulling geven op de vraag. Ook kerkenraden krijgen veel kritiek als aan gemeenteleden geen attest verleend wordt. Kerkenraden dragen eveneens grote verantwoordelijkheid en een beslissing wordt niet zomaar genomen. Zoals het curatorium biddend en in afhankelijkheid een besluit moet nemen, zo geldt dat ook voor kerkenraden. 

Het gebed om licht en wijsheid past ons trouwens allen. Hetzij voor onszelf en de onzen, hetzij voor onze gemeenten, hetzij voor het curatorium, en anderen. Met Datheen mogen we vragen: “Heer’, wijs mij (en hen) toch Uwe wegen, die Gij wilt dat ik (zij) zal (zullen) gaan.”

Het is waar: De oogst is groot en de arbeiders zijn weinig. De Heere staat echter voor Zijn werk in! Ondanks ons en dankzij Christus mag het profetisch ambt nog onder ons zijn. Laten we toch vooral blijven bidden of de Heere ons in de ordelijke weg predikanten wil toeschikken. Vijandige kritiek mag echter onder ons niet gevonden worden.

N. J. Teerds