Kerkenraad blijft ernstig in gebreke

Ds. B.M. Meuleman | 2 reacties | 19-05-2025| 15:55

Ambtsdragers hebben het over het algemeen erg druk. Dat is slecht voor hen persoonlijk, hun gezin, hun werk, maar soms ook voor het uitoefenen van hun ambt. In onze gemeente komt daardoor het ambtelijk werk, naar mijn mening, in de knel. Sinds enige tijd bevinden wij ons in moeilijke omstandigheden (ernstige ziekte van ons kind en huwelijksproblemen). Dit is bij de kerkenraad bekend, want ik heb onze wijkouderling op de hoogte gebracht en ook een aantal malen om voorbede gevraagd voor onze lieve jongen. De reactie was: Ik zal aan jullie denken en als ik tijd heb kom ik wel een keer langs.

Inmiddels heeft onze jongen drie keer in het ziekenhuis gelegen en van die drie keer is er niet een keer iemand van de kerkenraad langs geweest. Hij vroeg zelf: “Papa, als je in het ziekenhuis ligt, komt er toch altijd iemand langs om met je te bidden?” Eigenlijk was ik hierdoor zo bedroefd, dat ik in eerste instantie bijna niets kon zeggen. Ik heb later tegen hem gezegd dat mensen het soms erg druk hebben, maar dat hij er zeker van mag zijn dat wij voor hem bidden en dat er mensen in de kerk zijn, die voor hem bidden, maar het allerbelangrijkste dat er een Voorbidder in de hemel is Die ook voor hem bidt. Samen met hem heb ik toen een stukje gelezen van het Hogepriesterlijk gebed en het voor hem uitgelegd en ook nog samen met hem gebeden. Na afloop gaf die schat mij een knuffel en twee zoenen en zei: “Dankjewel, pap, ik vond het echt heel fijn.”

Toen ik thuiskwam wilde ik eigenlijk onze wijkouderling bellen, maar ik was bang dat de emoties te hoog zouden oplopen en misschien dat ik boos zou worden. Ik heb toen een appje en een mailtje gestuurd. Twee dagen later kreeg ik bericht terug: “Sorry, maar ik heb het heel erg druk. Misschien dat het zaterdag lukt om even bij hem langs te gaan.” Ik heb toen terug geappt dat hij morgen naar huis zou komen. De enige reactie was: “O dat is fijn”, verder helemaal niets, geen telefoontje, geen bezoek, niets.

Gisteren hebben we een gesprek bij de specialist gehad. Hij was heel eerlijk en zei: “Ik zou jullie heel graag iets positiefs willen vertellen, maar ik mag je ook geen vals hoop geven.” Dat was voor ons heel moeilijk.

Wat betreft ons huwelijk is het ook erg lastig, want mijn vrouw wil eigenlijk scheiden en heeft gevraagd of ik op de logeerkamer wil gaan slapen. Ik heb zelf gezocht of we professionele hulp kunnen krijgen, maar daar wil mijn vrouw niet van weten. Volgens mij is de enige reden dat zij de scheiding nog niet heeft doorgezet, de ziekte van onze zoon. Overdag probeer ik het zo rustig mogelijk te houden, maar ik kan er 's nachts niet van slapen en zou eigenlijk willen huilen, maar dat lukt ook niet. Het werk wat ik overdag moet doen, is best wel heel verantwoordelijk en soms ben ik bang dat ik fouten zal maken. Ziek melden durf ik mij ook niet, want dan zijn mijn vrouw en ik de hele dag samen. Dan worden de problemen alleen maar groter. Gelukkig is het wel zo de HEERE Zich niet onbetuigd laat (we hebben trouwens geen enkel recht om over Hem te klagen: Hij is immers goed).

Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden! Heeft u raad?

Beste vraagsteller,

U hoeft zich niet te verontschuldigen dat uw verhaal zo lang is geworden. Integendeel, ik denk dat het juist goed is dat u uw verhaal op papier hebt gezet en dat des te meer omdat, naar ik uit uw vraag begrijp, er bij de kerkenraad weinig ruimte is om uw verhaal te vertellen. Wat u en uw gezin nodig hebben is een luisterend oor, een begripvolle houding en deskundige begeleiding. Het lijkt erop dat de kerkenraad hierbij ernstig in gebreke blijft.

Voordat ik inhoudelijk op uw vraag inga, heb ik eerst enkele praktische punten. Uit uw verhaal blijkt dat de wijkouderling geen ruimte kan of wil vrijmaken om pastorale aandacht aan uw situatie te geven. Wellicht kunt u de predikant benaderen, wanneer de gemeente tenminste een predikant heeft, of anders de scriba om uw situatie voor te leggen. U kunt dat eventueel schriftelijk doen, zodat u de ruimte heeft om uw situatie en dat van uw gezin duidelijk en uitvoerig onder de aandacht van de kerkenraad te brengen.

Als deze weg niet vruchtbaar blijkt te zijn, kunt u eventueel contact zoeken met de consulent van uw gemeente of met een andere predikant of ambtsdrager binnen de classis of regio waartoe uw gemeente behoort. Er moet toch ergens binnen het kerkverband iemand te vinden zijn met een luisterend oor en een bewogen hart. 

Uw situatie is aangrijpend en verdrietig. Pasklare antwoorden heb ik niet voor u, maar duidelijk is wel dat verschillende zaken een rol spelen in de gezinssituatie zoals u die schetst. Wellicht hangen ze ook met elkaar samen. Daarbij denk ik aan de zorgelijke situatie rondom de ernstige ziekte van uw zoon en de verdrietige situatie van uw huwelijk.

U vermoedt dat de enige reden dat zij de scheiding nog niet heeft doorgezet, de ziekte van jullie zoon is. Dat kan natuurlijk heel goed zo zijn. Tegelijk is de ziekte van jullie zoon wellicht iets dat juist ook spanning in het huwelijk veroorzaakt. Het lijkt erop dat uw vrouw en u op een verschillende manier met zijn ziekte omgaan. U hebt met uw zoon gebeden en gelezen. U hebt meerdere malen contact gezocht met de kerkenraad. Kan het zijn dat uw vrouw daar anders in staat dan u? Kan het zijn dat zij op een andere manier probeert om te gaan met de ziekte van jullie zoon en het verwerken daarvan? De praktijk leert dat man en vrouw nogal verschillend kunnen reageren op zorg en moeite in het gezin, niet in de laatste plaats ook in hun communicatie. Ik begrijp dat er al een aantal stations zijn gepasseerd, maar geldt dat ook voor een open communicatie tussen jullie beiden?

U ziet, het zijn vooral vragen die ik stel omdat ik uw situatie niet ken. Het zou goed zijn als iemand van buitenaf op een deskundige manier naar jullie situatie kan kijken. Daarbij lijkt me één of twee bezoeken van een ambtsdrager niet voldoende. Daarvoor is de situatie te complex. Daarom wil ik professionele hulp toch van harte aanraden, is het niet voor u beiden dan toch voor u en jullie zoon. Misschien kan er vanuit een dergelijke begeleiding een opening ontstaan waardoor op enig moment uw vrouw aan kan sluiten bij deskundige hulp en ondersteuning. Concreet denk ik aan christelijke geestelijke gezondheidszorg zoals die door bijvoorbeeld Stichting Eleos wordt aangeboden. Te denken valt ook aan christelijke professionele psychosociale hulpverlening vanuit Stichting De Vluchtheuvel. U kunt in ieder geval contact met hen opnemen en uw situatie voorleggen.

Belangrijk is in ieder geval dat u uw eigen grenzen in de gaten houdt en een balans probeert te vinden in de verschillende ‘rollen’ die u te vervullen hebt: als man, als vader en als werknemer. Gelukkig staat de deur naar de opperste Herder en Leraar altijd open. Ik vind het bewonderenswaardig om te zien hoe u als vader uw zoon geestelijk en emotioneel ondersteunt. Het kan niet overschat worden hoe belangrijk het is en wat voor een impact het op zijn leven heeft, te zien dat zijn vader met hem uit de Bijbel leest en samen met hem tot de hemelse Hogepriester bidt. Uw steun betekent ongetwijfeld veel voor hem. De weg naar de hemel is dankzij onze barmhartige Hogepriester altijd open, ook voor u persoonlijk. U hoeft in deze moeilijke omstandigheden niet alleen te staan, ook al laten mensen het afweten. De getrouwe Hogepriester weet wat u nodig hebt en zal niet toelaten dat u boven vermogen verzocht wordt. Hij zal met de verzoeking ook de uitkomst geven, opdat u ze kunt verdragen (1 Korinthe 10:13), ook al ziet u niet direct hoe en wanneer. 

Het is mijn gebed dat de Heere uw moeilijke omstandigheden ten goede keert en zelfs tot zegen doet zijn van u, van jullie zoon en van uw huwelijk. Voor Hem is immers niets onmogelijk en is niets te wonderlijk. 

U schrijft aan het einde van uw brief tussen haakjes dat u geen enkel recht heeft om over de Heere te klagen: Hij is immers goed. Ik vind het bijzonder dat u dat zo zegt en ervaart. Het is een bijzondere belijdenis, juist daar waar mensen in moeilijke omstandigheden soms zo heel anders reageren. Daarom wil ik afsluiten met de geloofsbelijdenis aan het begin van de tweede brief aan de Korinthiërs: “Geloofd zij de God en Vader van onzen Heere Jezus Christus, de Vader der barmhartigheden en de God aller vertroosting, Die ons vertroost in al onze verdrukking, opdat wij zouden kunnen vertroosten degenen die in allerlei verdrukking zijn, door de vertroosting met welke wij zelven van God vertroost worden.” 

De Heere zij u zeer nabij.

Met hartelijke groet,
Ds. B. M. Meuleman

Dit artikel is beantwoord door

Ds. B.M. Meuleman

• Geboortedatum:
  20-05-1972
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Hoogeveen
• Status:
  Actief

71 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven