Nichtje gelooft niet meer

Ds. E. Gouda | 1 reactie | 23-04-2025| 09:12

Mijn nichtje, waarmee ik wel een goeie band heb, heeft sinds kort te kennen gegeven dat ze niet meer gelooft. Ze gaat ook niet meer naar de kerk en zit in een seculiere omgeving. Een van de redenen dat ze niet meer gelooft komt door nare ervaringen in de kerk en met de dominee. Haar ouders en broers/zus vinden het lastig, maar blijven haar steunen in alles, wat ik bewonder. Maar ik vind het zelf een beetje lastig dat ze het allemaal lijken te accepteren. Alsof ze het opgegeven hebben.

Ik wil haar eigenlijk heel graag meenemen naar de kerk waar wij heen gaan, maar ben een beetje bang hoe ze daarop gaat reageren. Misschien dat het averechts werkt, dat zou heel jammer zijn. Nu is mijn vraag: hoe kan ik het beste met mijn nichtje omgaan? Hoe kan ik haar laten weten dat ik haar accepteer, maar tegelijkertijd wel nog proberen om haar de mooie kant van het geloof te laten zien?

Beste vragensteller, 
 
Wat goed dat je hierover nadenkt. Het laat zien dat je om haar geeft - en dát is waarschijnlijk het belangrijkste uitgangspunt. Liefdevolle betrokkenheid en trouw in de relatie geven vaak meer ruimte dan directe woorden of uitnodigingen.

Je schrijft dat je nichtje nare ervaringen heeft gehad in de kerk en met de dominee. Zulke ervaringen kunnen diepe littekens achterlaten, vooral als het gaat over geloof, waar mensen juist veiligheid en liefde zouden moeten vinden. Misschien helpt het om eerst vooral ruimte te geven voor haar verhaal, zonder direct iets te willen oplossen of overtuigen. Het kan al veel betekenen als iemand mag zeggen wat pijn heeft gedaan, zonder dat die pijn meteen ter discussie staat.

Tegelijk deel ik je verlangen dat ze iets mag zien van de goedheid van God, van de genade in Jezus Christus, van wat het Evangelie werkelijk is. Maar dat komt meestal niet als eerste door discussie of uitnodiging, maar eerder door hoe jij met haar omgaat: door trouw, geduld, warmte, belangstelling, gebed. Zoals in 1 Petrus 3:15 staat: “Wees altijd bereid tot verantwoording aan ieder die u rekenschap vraagt van de hoop die in u is, met zachtmoedigheid en eerbied.” Die zachtmoedigheid is vaak het krachtigste getuigenis.

Misschien helpt het om op een rustig moment (niet tijdens een discussie) eens te vragen of ze zou willen vertellen wat haar heeft afgehouden van het geloof. Niet om daar direct iets tegenover te zetten, maar om haar te laten merken dat haar verhaal er voor jou toe doet. Daardoor kan er soms juist meer openheid ontstaan.

Als het gaat om uitnodigen voor de kerk: wees daar voorzichtig mee. Niet omdat het verkeerd is om haar uit te nodigen, maar omdat het -zoals je zelf al aanvoelt- averechts kan werken als ze het beleeft als druk. Misschien kun je een keer vertellen hoe jij zelf in de kerk zegen ontvangt, wat het geloof voor jóu betekent. Geen preek, maar een stukje eigen ervaring. Soms opent dat het gesprek meer dan een uitnodiging.

En boven alles: blijf bidden voor haar. Bidden dat de Heere Zelf het werk zal doen. Want hoe graag we het ook zouden willen, bekering en geloof zijn geen werk van mensenhanden, maar van de Heilige Geest. Onze roeping is om te zaaien met liefde en trouw, maar de vrucht is in Zijn hand.

Blijf dus dichtbij haar, blijf trouw, blijf hoopvol. En laat in alles iets zien van de goedheid van de Heere, die zondaren uitnodigt, juist als ze ver weg zijn.

Hartelijke groet,
Ds. E. Gouda

Dit artikel is beantwoord door

Ds. E. Gouda

• Geboortedatum:
  25-12-1968
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

105 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven