Verliefd op hulpverlener
Ds. K. van den Geest | Geen reacties | 14-04-2025| 15:59
Vraag
Ik ben een man van bijna 40 jaar en woon momenteel zelfstandig begeleid. Heb twee keer per maand een begeleidster over de vloer. Ik ken deze begeleidster nu een paar jaar. Nu is het zo dat ik sinds kort merk dat ik sterke gevoelens van verliefdheid voor haar heb. Ik voel mij erg op mijn gemak bij haar en het is een hele leuke spontane meid. Nou is het zo dat de begeleiding begin volgend jaar stopt. Graag zou ik over mijn gevoelens met haar praten, al is het alleen maar om mijn hart te luchten. Ik vind dit ontzettend eng. Heeft u tips voor mij?
Antwoord
Verliefd worden kan mooi zijn. Maar dit is ingewikkeld: want “het heeft géén toekomst!” Een relatie opbouwen met je hulpverlener, begin daar níet aan!
Je wilt erover praten met haar. Ook dat moet je níet doen! Als zij of de organisatie professioneel handelt, ben je haar kwijt als je dat doet. Je krijgt dan een ander en juist dat zou toch jammer zijn. Het is nu leuk, hou het dus ook leuk.
Wat ik zeg klinkt resoluut, en ja, dat is het. Vanuit mijn ervaring als pastor, ook een soort ‘hulpverlener’, kan ik dit enigszins inschatten van de andere kant, van haar kant dus in dit geval. Stel dat je erover zou gaan beginnen terwijl zij vanwege haar werk bij je is. Dat zou voor haar onmiddellijk allerlei rode lampen laten branden: gevaar! Niet dat jij een gevaarlijke man bent, daar ga ik niet van uit. Maar haar professioneel functioneren komt wel in gevaar. En daarmee misschien zelfs haar baan! Professioneel reageren zou betekenen, dat zij dit met een leidinggevende moet bespreken en niet langer jouw hulpverlener kan en zal zijn.
Dat mag jij haar niet aandoen. Want in deze vraag lees ik dat jij degene bent met bijzondere gevoelens. Misschien heeft zij een relatie of is zij getrouwd, dan ligt daar sowieso al een No Go! Maar deze gevoelens zijn (voor zo ver ik uit de vraag lees) niet wederzijds. Dus ben jij degene die met die gevoelens een goede weg moet zoeken, niet zij.
Uiteraard zijn gevoelens altijd in alle contacten tussen mensen aanwezig en werkzaam. Niks mis mee. Veel hulpverleners zijn contactueel ingestelde en sociale mensen (je doet dit werk niet voor niets). Maar de cliënt (en dat ben jij) kan deze sociale houding gemakkelijk misinterpreteren. Het kan voelen alsof haar cliëntgerichte houding iets persoonlijks is (terwijl zij diezelfde houding zal hebben bij al haar cliënten). Dat zou dus een onjuiste interpretatie van dit contact zijn. Je ervaart haar optreden en handelen als prettig, je voelt je bij haar op je gemak. Goeie hulpverlener dus, zou ik zeggen. Alleen zal zij professioneel gesproken altijd de grenzen in acht nemen en niet openstaan voor avances van cliënten.
Ik weet wel, dat sommige hulpverleners daar wel eens wat luchtig mee omgaan en er soms een grapje van maken. Fijne gevoelens, soms ook over en weer, kunnen onschuldig zijn, en als mensen kunnen we al genieten van een leuk gesprekje bij de bushalte. Prachtig als dat tussen mensen gebeurt. Maar een hulpverlener-cliënt-relatie is iets serieus. Daar moeten grenzen goed duidelijk zijn. Een hulpverlener leert dat door te leren wat optimale betrokkenheid bij de cliënt betekent, met tegelijk behoud van een stukje ‘zakelijke’ afstand.
Ik verwacht van de vraagsteller, dat hij deze dingen kan begrijpen en daar dus verantwoordelijk mee om wil gaan. Anders zou je dit ook niet aan de orde stellen bij dit forum, dat laat zien dat je zelf al aanvoelt dat dit niet helemaal onschuldig is. Dat betekent dat ik je ook adviseer om er niet met haar over te praten (want zoals gezegd, dan is het contact kapot). Maar erover te praten met een andere wijze persoon in jouw omgeving. Ik hoop dat je iemand kunt bedenken om dit aan toe te vertrouwen. En dat dit iemand is met wijsheid. Iemand die jou kan helpen je gevoelens van haar ‘weg te leiden’. Dit wordt niks, je moet deze weg echt niet inslaan, dus moet je proberen je gevoelens weer zo ‘terug te schroeven’, dat je wat minder op haar gericht bent en toch kunt genieten van haar aanwezigheid. Die balans, daar zul je God om moeten bidden, want welke mens kan zijn eigen gevoelens (en lusten) de baas worden zonder zijn Geest en kracht!
Want, ten slotte, wij mensen zijn geen slaaf van onze gevoelens. Wij kunnen en moeten soms over ons gevoel heersen. Als wij alle verliefdheden of vlinders in de buik in contacten met anderen zouden volgen, zou het leven één grote chaos worden (en dat is het soms zelfs ook). Uit Gods Woord leren wij een andere houding. God zegt al tegen Kaïn die zijn broer dood wil slaan dat hij over zijn woede moet heersen omdat hij anders zelf door dat monster verslonden wordt (zo staat dat daar, in Genesis 4). En Paulus leert ons, dat wij zwakke mensen zijn die alleen over onze ‘begeerten’ (zoals de Bijbel sommige gevoelens typeert) kunnen heersen als we ons beroepen op de kracht van de Geest van Christus (Romeinen 7). Zo ernstig wil ik deze gevoelens niet meteen typeren, alleen roep ik in het bovenstaande op tot enig dieper nadenken en verantwoorde keuzes in het licht van ons christenzijn. Ik wens je wijsheid en zegen, en goede bijstand.
Ds. K. van den Geest
Dit artikel is beantwoord door
Ds. K. van den Geest
- Geboortedatum:12-10-1957
- Kerkelijke gezindte:Nederlandse Gereformeerde Kerken
- Woon/standplaats:Deventer
- Status:Actief
