Kerkpijn

N.J. Teerds | Geen reacties | 01-04-2025| 15:09

Kortgeleden stond er een voor mij zeer herkenbaar verhaal op Facebook (van het RD) over een man met zijn gezin die 'kerkpijn' ervaren heeft. Ook kon ik uit zijn verhaal opmaken dat hij door de betreffende dominee/kerkenraad de wind van voren kreeg en in de steek was gelaten. Zodanig dat hij en zijn gezin naar een andere kerk zijn 'gevlucht'. Ik herken zoveel uit zijn verhaal wat ook mij is overkomen. Maar eigenlijk is dit verschrikkelijk.

De aanmatigende houding/toon van de betreffende ambtsdrager(s) in de Gereformeerde Gemeenten alsof zij de waarheid in pacht hebben. Maar het ergste vind ik nog het totale gebrek aan naastenliefde! Wel elke zondag (het tweede grote gebod) aflezen en voorhouden, maar het praktiseren ervan kunnen ze niet en/of willen ze niet! Dit is ook zondigen. Maar of ze beseffen dat niet of ze stoppen het in een doofpot.

Deze man en ik zijn echt niet de enige, geloof mij maar. Gewoon door hen de kerk ‘moeten’ verlaten. Puur machtsmisbruik en overtuigd van hun waarheid. Helaas is dit nog steeds geen agendapunt op de Generale Synode voor zover mij bekend. Hoe heeft het zover kunnen komen en waarom wordt er nog steeds niks mee gedaan?

Beste vragensteller

U deelt met mij uw ervaringsverhaal van uw kerkpijn. U zag dat er meerderen zijn met gelijke ervaringen. De oorzaak van de pijn legt u bij het optreden van de ambtsdragers en de predikanten. Het ontbreken van naastenliefde vindt u daarbij het allerergst. 

Als eerste wil ik op het gebrek aan naastenliefde ingaan. Dat hebt u zo ervaren. Eigenlijk zou ik daar wat dieper op in moeten gaan. In welke omstandigheden ontbrak naastenliefde? Was dat tijdens gesprekken? Zo ja, waarover gingen die gesprekken? Was het over de prediking? Ging het over zorgen? Was er onderwijzing of vermaning aan de orde? Zocht u troost? Het onderwerp van gesprek kan veel verschil uitmaken. 

Voor ambtsdragers is het altijd de vraag en de zorg hoe aan een gesprek inhoud gegeven moet worden. Dat is een zaak van gebed en goede voorbereiding. Daarin komt een ambtsdrager nooit uitgeleerd. Daarom zullen er altijd gebreken zijn. Dat houdt een ambtsdrager steeds afhankelijk. Iedere ambtsdrager zal moeten bekennen dat hij daarin veel tekort komt. Hij heeft ook verzoening nodig van zijn ambtelijke zonden en tekorten.

Voor mij sluit dat niet uit, dat een ambtsdrager zich voortdurend moet afvragen of hij wel met de juiste woorden het onderwerp kan verwoorden zoals dat nodig is. Hij heeft daarbij ook mensenkennis nodig, omdat niet alle mensen gelijk zijn. Dat brengt mee, dat ‘de hand in eigen boezem steken’ niet zal ontbreken.

In meerdere kerkenraden is kerkverlating onderwerp van bespreking. Het thema kerkverlating kan óók een onderwerp van gesprek op een classis en particuliere synode zijn en het kan op de Generale Synode aan de orde komen. Aandacht zal dan onder andere besteed worden aan de oorzaken van kerkverlating. 

Tot nu toe heb ik niets gezegd over het functioneren van ambtsdragers in de relatie tot gemeenteleden. Vanuit hen bezien kan er gezegd worden dat het ook bij hen veel pijn kan veroorzaken als zij trouwe leden zien vertrekken. 

U stelde uw vraag vanuit uw eigen kerkpijn. Dat zit diep en dat is begrijpelijk. De uitleg over het ambtsdrager zijn en de beperkingen als ambtsdragers neem uw pijn niet weg. Ook niet dat er nog zoveel anderen aan hun kerk lijden. Dat is niet alleen bij de Gereformeerde Gemeenten zo, maar het zal ook in andere kerken voorkomen. Daarover zijn veel verhalen te lezen. Er zijn zelfs boeken oer verschenen. Het is dus veel breder herkenbaar. Er zijn mensen die weggaan, maar er zijn er ook die blijven, al is het met pijn. Dat geldt zowel leden als ambtsdragers. 

Veel kerkpijn wordt niet meer opgelost. Toch is het gebleken dat het wel helpt om na jaren nog eens een gesprek te hebben. Dat kan verhelderend zijn en de pijn zelfs wegnemen. 

Uw kerkpijn laat bij mij de gedachte achter, dat voorkomen beter is dan genezen. Goed naar elkaar luisteren is heel belangrijk. Duidelijke vragen stellen en heldere antwoorden ontvangen is nodig. Niet vaag eromheen praten. Dat geldt zowel het leven als de leer. De ervaring leert helaas, dat toch niet voorkomen kan worden dat aan beide kanten pijn wordt geleden als men afscheid van elkaar neemt. 

Het is heel erg, dat er veel kerkpijn geleden door het optreden van ambtsdragers en leden, en ook door kerkscheuringen. Schuld blijft over en dat vaak aan beide kanten. Schuld en tekort.
Geve de Heere te blijven bidden om verbondenheid, wijsheid en vergeving! Maar bij U is vergeving, altijd geweest…

N. J. Teerds

Dit artikel is beantwoord door

N.J. Teerds

• Geboortedatum:
  24-09-1944
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Hendrik Ido Ambacht
• Status:
  Actief

58 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven