Reanimatie en hechting aan aardse bestaan
Kand. G.A. van Ginkel | 17 reacties | 17-02-2025| 10:09
Vraag
Vandaag had ik een reanimatietraining (werkzaam in ziekenhuis). Hierbij kwam aan de orde wel of niet reanimeren en de penning -die mensen soms dragen- met daarop hun keuze voor wel- of niet reanimeren. Een andere collega (geen directe collega) gaf aan dat zij merkte dat vooral christelijke mensen van de Biblebelt ten allen tijde gereanimeerd willen te worden (“tot het gaatje”, zei ze). Zij vond dat heel apart, juist vanwege het feit dat christenen een leven na dit leven hebben met God. Willen ze dat dan niet, was haar gedachte.
Ik vond het moeilijk om hier goed een antwoord op te geven. En tegelijkertijd vroeg ik het mij ook af, waarom hangen (ik ook) wij christenen zo aan dit leven dat we het zo lang mogelijk willen houden? Zijn we bang voor God? Het oordeel?
Antwoord
Uw ervaring als verpleegkundige en de daaraan gekoppelde vragen geven zeker te denken. In mijn pastorale werk onder ouderen hoor ik gelukkig juist ook regelmatig een ander geluid. Nee, we hebben geen wetenschappelijk onderzoek bij de hand. Dus varen we een beetje op wat wij zelf horen en zien.
Ja, het klopt dat zeker niet iedereen Paulus naspreekt: "Ik verlang ernaar om ontbonden te zijn en met Christus te zijn. Het leven is mij Christus; het sterven is winst voor God en mij!" Nooit meer zondigen, nooit meer God bedroeven, altijd bij Hem zijn! Heerlijk! Nu had Paulus geen gezin, vrouw, kinderen, kleinkinderen die hij zou moeten loslaten. Maar ook hij had toch zeker veel broederlijke banden in hartelijke liefde. Hij ervaart kracht om los te laten; en verlangen om heen te mogen gaan. Dat zouden we meer mogen horen…
Ja, het blijft wat wonderlijk dat christenen zo blijken te hechten aan voortgaan in ons aardse bestaan. Het zou meer naar voren mogen komen: Onze wandel is in de hemelen, waaruit wij ook de Zaligmaker verwachten.
Overigens bespeur ik in het pastoraat weinig angst voor het oordeel, de ontmoeting met God. Wel angst om alles los te moeten laten. Angst voor het onbekende. Angst voor “totaal alleen zijn.” Die angst hoeft er niet te zijn. En in “beoefend geloof” is die angst er ook niet.
Uiteindelijk stelt het ons alles voor de vraag: Hoe waar is onze verbondenheid met de hemel? Met God, met de Zaligmaker… Is er wel echt sprake van Geest-elijk leven; verlangen naar God; gemeenschap met God. Het leidt mij allemaal opnieuw naar Psalm 139. Doorgrondt Gij mij HEERE…
Kand. G. A. van Ginkel
Lees ook: 'Niet reanimeerbaar'
Dit artikel is beantwoord door
Kand. G.A. van Ginkel
- Geboortedatum:13-01-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Maartensdijk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Pastoraal werk te Veen, Wijk (bij Heusden) en Groenekan.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Passieve euthanasie daarentegen ligt weer heel gevoelig, terwijl je daarmee het sterven niet langer probeert tegen te houden.
Tegelijk: we zijn geschapen om te léven. Dat zit ín ons.
We zijn tegen euthanasie want God gaat over ons levenseinde, maar reanimatie is net zo goed menselijk ingrijpen.
Wat maakt dan dat het ene menselijke ingrijpen wel toegestaan is en het andere niet?
Het blijft lastig om te zeggen dit is goed of dit niet.
Er is eens een vraag geweest over reanimeren van een oude demente moeder... De familie wilde dit omdat ze dan nog bekeerd kon worden.
Wie gaat beslissen wanneer er wel of niet gereanimeerd moet worden?
Ik sprak eens met oude mensen (uit refokringen) die wilde juist niet meer gereanimeerd worden. Het was goed zoals het was.
Zelf heb ik toen ik kanker had en moest kuren er voor gekozen wel gereanimeerd te worden, mocht het nodig zijn, toch was ik er heel zeker van dat het goed was zoals het was, maar voor mijn man en gezin wilde ik nog wel een poosje blijven.
Het blijft een lastige...
Johannes 15
13 Niemand heeft meerder liefde dan deze, dat iemand zijn leven zette voor zijn vrienden.
Zomaar een paar gedachten.
Nog een gedachten
Verdrietig gevolg van hypercalvinisme? Mijn idee..
Een gevalletje van 'een ieder zij in zijn eigen gemoed ten volle verzekerd' denk ik dan.
Echter, als je denkt langer genadetijd nodig te hebben is er al wat eerder werk aan de winkel. Werkt uw zelfs zaligheid, nu ik toch bijbelteksten strooi.
Ja Tonnie... Ik denk zo maar, als je er je leven lang voor kiest om Nee tegen God te zeggen, alle nodigingen en roepstemmen in de wind geslagen heeft, zou je dan na een reanimatie opeens wel de Heere Jezus als je Verlosser aannemen?
Dus idd kies heden Wie gij dienen zult...
Dat lijkt mij het punt niet.
Het punt is dat we door menselijk ingrijpen voor God spelen.
Dat willen we niet bij euthanasie en zouden we dus ook niet door middel van reanimeren moeten willen.
Daarbij gaat het niet om hoe groot de kans is of de menselijke interventie zal slagen of niet.
Vertrouwen we op Gods wijsheid en leggen we ons leven in Zijn handen of proberen we op dat punt zelf invloed uit te oefenen?
Het lijkt me dat het om de intentie gaat, niet om het slagingspercentage.
Ik begrijp je redenatie enigsinds, maar toch wringt het een btje, als je zegt voor God te spelen zou je dat ook kunnen zeggen met een ernstige ziekte, als je niets doet zul je sterven, als je medicijnen slikt zou je kunnen genezen,
Of bij gangreen een lichaamsdeel amputeren.
Het is en blijft lastig.
Dat willen we niet bij euthanasie en zouden we dus ook niet door middel van reanimeren moeten willen...."
Speel je ook voor God wanneer je die pleister besluit te plakken, terwijl je weet dat je er (met een beetje wachten) ook aan dood kunt bloeden?
Volgens mij geeft God de vrijheid om handelingen te verrichten om de dood te voorkomen. Traphekje, pleister, AED's. Je mag voorkomen dat de dood intreed.
Dat is een andere categorie dan de dood juist opzoeken/versnellen.
Dat is eigenlijk precies mijn punt: wanneer 'speel je voor God'. Doe je dat eigenlijk niet altijd?
Ik denk dat mensen in de tijd van de Bijbel aan een ontstoken blindedarm konden overlijden, dat gebeurt nu niet zoveel meer en dat komt door ons ingrijpen.
De Heere heeft de middelen gegeven en bij sommige dingen is de keuze makkelijk: een wortelkanaalbehandeling laat je natuurlijk doen, maar leg je iemand op de IC aan de beademing zodat diegene niet kán overlijden?
Reanimeer je iemand die dus eigenlijk overleden is?
We zijn mordicus tegen 'de stekker eruit trekken' maar die stelligheid vind ik soms best moeilijk: waar ligt de grens, wat doe je wel en wat niet?
De opvolgende acties van ambulancepersoneel en artsen kunnen ervoor zorgen dat het hart weer zelfstandig gaat kloppen.
Maar wanneer de hersenen het niet gered hebben, te lang zonder zuurstof, kun je het hart wel kunstmatig aan het werk houden. De patiënt lijkt te leven, maar is overleden. Dat maakt het moeilijk voor familie om te beslissen om de stekker er uit te trekken.
Overlijden aan een blindedarmontsteking kan nog maar relatief kort meestal voorkomen worden met operatie en antibiotica .
Ook stierven er voor de ontdekking van penicilline veel mensen aan een longontsteking. Vooral de zwakkeren met een minder goed immuunsysteem.
Vraag:
Zou God het je als schuld aanrekenen wanneer je besloten hebt, in het redden van een leven, een bepaalde machine niet te gebruiken die er tot voor kort niet was, maar nu wel tot je beschikking stond (en waarmee de poging succesvol zou zijn geweest) en de persoon nog 10 jaar had geleefd als evangelist die nog 10000 mensen redde.
Wat ik wel vaak hoor is het argument dat andere mensen dan beslissen of je nog gereanimeerd moet worden en dat als je oud bent je door de mensen wordt afgeschreven. En dat willen ze niet of vinden dat niet bijbels. De keuze voor niet reanimeren wordt soms gezien als een vorm van passieve euthanasie en euthanasie is verkeerd. Het is soms lastig uit te leggen dat wel reanimeren ook een keuze van mensen is en je het leven ook niet onnodig moet rekken, de vraag is of dat wel zo bijbels is. Maar iedere discussie is weer anders. Er zullen ook wel mensen zijn die vinden dat je zo lang mogelijk genadetijd moet hebben.
Overigens merk ik ook bij niet christenen nog wel wat 'kronkels in gedachten" nog niet zo lang geleden bij een echtpaar geweest waar de vrouw dementerend is. weliswaar in het begin en die zeer beslist was dat ze euthanasie wilde als ze naar een verpleeghuis moest. ( nare ervaringen met andere familie leden maakten dat ze hier heel stellig in was) Tot mijn verbazing ( en die van haar zoon) wilde ze als ze nu een hartstilstand kreeg zeker nog gereanimeerd worden. Want ja nu genoot ze nog van het leven. Voor mij is dat prima maar ik vond het wel opvallend. Want hoe groot is de kans dat als je al hersenschade hebt je nog 'goed' uit een reanimatie komt. Het is natuurlijk ook een theoretische discussie vaak. Kortom blijft een lastig onderwerp en moeilijk voor sommigen om hier een rationele beslissing in te maken.
