Proces van aantrekken en afstoten

Ds. J.R. van Vugt | Geen reacties | 03-01-2025| 14:05

Ik ben gelovig en dit is afgelopen jaar bevestigd door mijn openbare belijdenis van geloof. Dat gevoel was onbeschrijfelijk en ik was nog nooit eerder zo blij en vervuld door de Heilige Geest. Ik ben niet goed in het maken van vaste en blijvende keuzes en doe het liefst dingen tijdelijk, waarbij ik nergens aan vast zit. Maar dit is tot nu toe mijn beste keuze geweest.

Eerder heb ik in verschillende situaties gezeten (alleen) waar ik mijn eigen weg moest vinden. Dat bracht mij dichter bij God en gaf mij een sterk en veilig gevoel. Veilig terug thuis waar alles nog hetzelfde is, lijkt geloven soms lastiger voor mij. Ik ben veranderd door alle gebeurtenissen. Er zijn zoveel verleidingen en ik voel sterke drang om dingen anders te doen dan anderen. Waar ik eerst ‘beschermd’ werd, maak ik nu veel fouten. Ik ben bewust van wat doe, maar wil het niet binnen laten komen. Hierdoor heb ik het idee dat ik dingen kapot maak en misbruik maak van situaties/mannen.

De stille-tijd-momenten breken mij. Ik voel me klein en kan alleen maar huilen. Dat deed ik daarvoor nooit. Ik hou van God en wil het allerliefst bij Hem zijn en alle tijd aan Hem besteden. Helaas voel ik veel blokkades, sterke afleidingen waardoor ik minder aandacht voor Hem heb en dingen minder binnen laat. Ik praat hierover met vriendinnen en sommige adviseren een psycholoog, maar ik zou dat niet nodig hebben omdat ik God heb, vertellen mijn gedachten.

Er zit mij iets dwars en ik weet zelf niet wat. Zijn het dingen van vroeger, dingen die ik in het buitenland gezien/meegemaakt heb toen ik alleen was? Omdat ik zelf erg gekwetst ben door een jongen? Of omdat ik de stem van God kwijt ben? Ik heb veel vragen, ga ook niet meer aan het avondmaal (weet daarvoor de exacte reden ook niet) en tegelijk ben ik ervan bewust dat niemand het antwoord voor mij heeft, terwijl ik wel antwoorden zoek.

Beste vragenstelster,

Ik heb je vraag meerdere malen gelezen en ik moet zeggen dat het mij wat duizelt als het gaat om de dingen die je noemt. Het roept heel veel vragen bij mij op en het eerste dat bij mij opkwam was: dit leent zich niet voor een vragenrubriek. Hier is een verhelderend, pastoraal-psychologisch gesprek nodig. Of gesprekken. Je vriendinnen hebben gelijk: zoek een christelijke psycholoog! De idee dat je het alleen met God moet doen, is teveel gevraagd van jezelf. God gebruikt mensen. Dat zie je in de Bijbel op talloze plekken terug. Menselijke hulp negeren is niet slim en persoonlijk heb ik daar niet zoveel mee. Als psycholoog en predikant meen ik dat vanuit kennis en ervaring te moeten en mogen zeggen.

Toch wil ik het daar niet bij laten en op basis van datgene wat je aanreikt, wil ik toch een paar opmerkingen maken. Daarbij ben ik een beetje kritisch, maar gericht op jouw behoud.

Ik begin met een wat kritische opmerking. Het valt mij in jouw schrijven op dat je veel vanuit jezelf spreekt en bij jezelf (lijkt) te beginnen. Daarbij lijk je jezelf niet te willen binden en ga je je eigen weg. Dat klinkt als het leven van een overlever, een strijder, die sterk functioneert en goed kan schakelen in een situatie (of situaties) die onzeker is (zijn), die flexibel kan zijn en zich aan kan passen aan veranderende omstandigheden. Misschien geven spannende situaties je juist wel een soort van kick. Daarbij lijk je verantwoordelijkheden en vaste verbindingen en relaties te vermijden. Zolang de omgeving en de situatie je op jezelf terugwerpt, lijk jij in actie te komen, te vechten, je eigen weg te kiezen en dat brengt je dan dichter bij God. Dat vind ik persoonlijk een ingewikkelde zin, maar ik begrijp eruit dat je in de strijd die je voert, in de eenzame positie waarin je je dan bevindt, jou afhankelijker, sterker en veiliger van en bij God doen zijn. Ik weet niet of ik je goed begrijp, maar dit pak ik er uit op.

In een veilige situatie daarentegen wordt het ingewikkelder. Je wilt dingen anders doen dan anderen (waarom?). Dat klinkt als: ik wil mij onderscheiden van de rest, het anders en op mijn eigen wijze doen. Je bent je er bewust van dat je fouten maakt, maar schermt je daarvan af (waarom?). Dat maakt jou misschien wat onkwetsbaar en ongrijpbaar voor je omgeving. Je maakt gebruik en misbruik van situaties en mannen… (wat bedoel je precies en opnieuw: waarom dit gedrag?). Je maakt dingen kapot… waar is dat goed voor? Waarom doe je dit en waarvoor heb je dit nodig? Zoek je spanningen op?

En dan schrijf je de andere kant: een klein en kwetsbaar persoon, die in momenten van rust en bezinning lijkt te breken. Emoties komen boven, een diep verlangen maakt zich van je meester om meer van God te houden en meer van je tijd bij Hem zijn. Hier kijken we -denk ik- je meer in jouw hart. Hier komt het kleine meisje dat verzorgd wil worden, beschermd moet worden en zoekend is naar erkenning en waardering voor wie ze is. 

Maar dan die blokkades, die afleidingen en dat gevoel dat je iets dwars zit van vroeger of ervaringen in het buitenland. Een kwetsing vanuit een vroegere relatie, waardoor ook de relatie met God (stem en Avondmaal) weer onder druk komen te staan of zelfs tot relatiebreuk leiden. Het is gecompliceerd. Het lijkt me heel verwarrend voor je. Veel vragen. Geen antwoorden. Wat nu?

Omdat het zo gecompliceerd is en op mij overkomt als een proces van aantrekken en afstoten, denk ik dat het belangrijk is dat je met iemand gaat praten. Al is het maar om je te oriënteren en jouw vragen eens te adresseren, bij iemand neer te leggen en in gesprekken samen naar oplossingen te zoeken. Je schrijft in weinig zinnen en woorden zulke diepe dingen op, dat ik het bijna onverantwoord vind om op basis van de dingen die je schrijft (en die bij mij veel vragen oproepen), antwoorden te geven. 

Aan de andere kant -nogmaals- wil ik je niet het bos in sturen, zonder richting te geven, omdat je dan opnieuw een teleurstelling zou kunnen oplopen. En omdat je niet goed bezig bent (bewust fouten te maken, je bewust af te schermen, jezelf klem te zetten door geen hulp te zoeken en het Avondmaal te vermijden), wil ik je wel wijzen op het verkeerde in jouw gedrag. Dit gedrag lijkt -en ik zeg het met liefde- op het blussen en bedroeven van de Geest. Relaties worden gebruikt en misbruikt (jouw woorden) en de relatie met God staat onder druk of wordt vermeden (Avondmaal). Dit kan niet samengaan met waar je je vraag mee begint: Ik ben gelovig, heb een keuze gemaakt voor God (belijdenis) en ben vervuld met Zijn Geest. In alle liefde: hier komen een paar dingen samen, die niet met elkaar te rijmen zijn.

En daar zou je mijns inziens onmiddellijk mee moeten stoppen! Daarbij zeg ik direct: weet je door God gezien en weet, dat het niet aan Hem ligt om de relatie te herstellen! Hoezeer je je ook voor Hem afschermt en jezelf voor kwetsingen lijkt te beschermen. En ik zeg ook dit erbij, dat ik het vermoeden heb vanuit jouw schrijven dat er in het verleden vervelende en ingrijpende dingen zijn geweest, die je niet verwerkt lijkt te hebben. Ik zeg het voorzichtig, maar in een gesprek moeten die zaken (geloof, leven in het heden, ervaringen uit het verleden) wel bij elkaar gebracht gaan worden.

Een vraag die ik ook bij je neer wil leggen -om je te helpen richting te bepalen- is de vraag naar hoe je omgaat met relaties. Er lijkt sprake te zijn van een patroon van tijdelijke relaties, tijdelijke keuzen en geen verbinding zoeken, geen verantwoordelijkheid nemen, je op een bijzondere manier willen profileren en het vooral zelf en alleen te doen, waarbij je ook nog last hebt van innerlijke twijfels en tegenstrijdigheden en diepere, onverwerkte situaties en ervaringen, ook in de relationele sfeer. En wat je met mensen lijkt te doen, lijk je ook in je relatie met God te doen. Opnieuw… gecompliceerd.

Je ziet: jouw brief / vraag is de trigger bij mij om een heleboel vragen aan je te gaan stellen en om je zo een helpende hand toe te reiken. Dat gaat veel verder dan een vraag en antwoord op een medium / platform als dit.

Ik wil je ook vanuit de Schrift nog iets aanreiken. In psalm 61 lees ik de oproep om je hart uit te storten bij God. Doe dat. Ik lees in de hoofdstukken 40-55 in Jesaja Gods oproep om niet aan Hem te twijfelen, want Hij heeft je gemaakt en verkoren. Niet klagen dat je wegen voor de Heere verborgen zijn, want dat zijn ze niet, maar die wegen samen met Hem gaan. Daarin niet jouw wegen bewandelen en kiezen, maar Zijn wegen gaan (Psalm 25). Niet de Geest uitblussen, maar bidden om de vervulling van en met de Geest. De Geest Die vrede brengt, Die zonden uitbrandt en een verlangen geeft naar Gods nabijheid, liefde en genade en een heilige levensstijl. De Geest Die leidt in alle waarheid, Die de duisternis laat wijken voor het licht en Die het beeld van Christus in je vernieuwt. De Geest ook Die onmogelijke dingen mogelijk maakt en door grenzen, muren en barrières heen breekt. 

Ik hoop oprecht dat ik je recht doe met dit schrijven. Ik heb geprobeerd te antwoorden op basis van wat jijzelf aanreikt en wat dat bij mij oproept aan gedachten en gevoelens. Nu ben je daar misschien niet direct mee geholpen…. je hebt al genoeg op je bord liggen en hebt mijn portie daar niet bij nodig. Het is psychologisch en pastoraal advies van mijn kant, althans een poging daartoe.

Shalom en sterkte gewenst!

Ds. J. R. van Vugt,
predikant en psycholoog

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.R. van Vugt

• Geboortedatum:
  22-10-1970
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

24 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven