Ontrouw maakt veel kapot

J. (Jantine) Stam-van de Beek | Geen reacties | 20-12-2024| 16:50

Ik ben een vrouw van in de dertig, christelijk opgevoed maar nooit echt wat mee gedaan. Geleefd, gefeest en nooit zorgvuldig omgegaan met monogamie. Ik trouwde halverwege de twintig jaar maar feestte nog altijd. Door veel wijn te drinken maakte ik heel soms een misstap door te zoenen of te flirten en dacht daarna: dat is niet handig, niet meer doen. Jaren later kreeg ik een affaire met onze beste vriend. Ik heb een aantal keer het bed met hem gedeeld, telkens met te veel wijn. Het heeft niet heel lang geduurd. Dit is gestopt omdat ik mijn man niet kwijt wilde en het contact is daarna altijd vriendschappelijk gebleven.

Ik ben veranderd daarna en heb nooit meer een misstap begaan omdat ik ontzettend veel liefde voor mijn man en gezin voel en ik tot bezinning kwam. Maar we hadden afgesproken onze mond te houden want we wilden de twee gezinnen niet overhoop halen. Ik leefde ons huwelijk goed omdat ik toen al wist wat ik op het spel had gezet en ik dat nooit meer wilde doen.

Nu jaren later kreeg ik te maken met een knobbeltje in mijn borst. Ik ben psychisch aan de grond geraakt omdat er uiteindelijk uit komt dat ik bang ben voor de dood, omdat ik weet wat voor een zondaar ik ben. Ik heb nu mijn zonden verteld aan mijn man omdat het schuldgevoel mij opvrat. Ik brak, ik zit compleet aan de grond. Mijn man ziet mijn verdriet. Ik wilde alles aan hem vertellen, maar hij wil niet in detail weten wat er allemaal is gebeurd. Hij weet dat ik een losbandig leven heb geleid, ik een affaire heb gehad, maar hij wil geen naam weten. Puur uit zelfbescherming, zegt hij. Hij ziet mijn berouw en spijt en hij wil met mij verder.

Ik heb mijn zonde voor God beleden. Meerdere keren heb ik huilend en gebroken alles verteld aan God en of ik vergeven mag worden. Ik ben bij de dominee geweest. We hebben samen gebeden. Hij zegt dat mijn zonden vergeven zijn. Ik vind het alleen heel erg moeilijk dat mijn man de verdere details niet wil weten. Ik ben bang dat dit tussen ons in staat omdat het voelt alsof ik nog een geheim heb, maar hij zegt dat het niet zo is. Hij zegt: ik wil met jou verder en laat jij maar zien dat ik de enige ben voor jou.

Ik kan één ding zeggen: dat ik zeker weet dat dit nooit meer gebeurt. Ik drink bijna geen druppel meer en ik ben zo gebroken dat ik alleen maar denk: verdien ik het nog om te leven? En ben ik niet te laat om God vergeving te vragen? Kan deze zonde nog wel vergeven worden?

Mijn man wil de vriendengroep niet kwijt. Ik heb gisteren naar de desbetreffende vriend gestuurd dat ik vanaf nu gepaste afstand wil. Dat onze vriendschap oppervlakkig is en nooit meer wordt wat het was, omdat ik dat niet wil. Ik wil alleen mijn man en zou eigenlijk het contact willen verbreken, maar dan doe ik mijn man en kinderen ook verdriet want zij zijn al jaren bevriend met hun kinderen. Maar staat dit mijn vergeving niet in de weg?

Beste vragensteller, dankjewel voor het delen van je verhaal en je vraag over vergeving. Wat schrikken lijkt me, om een knobbeltje in je borst te ontdekken. Ik proef je verlangen om rust te vinden in je relatie met God en met je man.

Vaker kom ik het tegen dat er na een onthulling een moeilijk spanningsveld ontstaat over wat je wel en niet kunt of wilt vertellen. Begrijpelijk dat deze situatie gevoelig is voor jullie allebei. Wat ik van jullie beide lees, is dat je graag de moeilijke gebeurtenissen uit het verleden achter je wilt  laten. Jij lijkt dat te zoeken in alles willen doen voor vergeving, je man in een rationele keuze dat wat je hebt gedeeld genoeg is geweest. Ik denk dat jullie beider aanpak wel op bepaalde manier helpt, maar op bepaalde manier ook tekortschiet. Ik zal dat uitleggen.

Wat betreft de aanpak van je man: Ik kan me voorstellen dat je, mede vanuit je schuldgevoel, niet tegen zijn wens in wil gaan. Anderzijds kun je ook niet helemaal rust vinden in zijn boodschap dat het genoeg is. Je lijkt te denken dat je voor vergeving alles in het licht moet brengen, wat nu niet kan. Wat je onzeker maakt of het wel echt goed genoeg is.

Ik vraag me af of het niet bespreken van de details zozeer het probleem is. Wat mij vooral opvalt is een stuk pijn die ik proef bij je man, waar hij op een bepaalde manier mee omgaat. Pijn roept de neiging op om jezelf te beschermen. Dit lijk ik te kunnen opmaken uit wat je op hebt geschreven over je man. Hij lijkt zichzelf te beschermen tegen details en verlies van controle. Hij lijkt bang voor waar hij zelf toe in staat is of heeft sowieso de neiging ingewikkeldheden uit de weg te gaan, of wil liever niet iets weten wat zijn leven complexer zou kunnen maken. Hij wil eerst bewijs dat het weer veilig is bij jou en zegt daarom “laat jij maar zien dat ik de enige ben voor jou.”

Zo lijkt je man grip te willen krijgen op de situatie middels een aantal redeneringen. Zoals: er is een fout geweest, die fout is vergeven, nu is het weer goed, dus we richten ons op de toekomst. Deze manier van aanpak is veel voorkomend. Bij een onthulling wordt iemand ineens geconfronteerd met een nieuwe werkelijkheid. En misschien is dat wel iets waar diegene altijd al bang voor was. Dit kan schrik oproepen en weerstand. Vanwege de moeilijke vragen en emoties, kunnen mensen houvast zoeken in een wenselijke werkelijkheid, bijvoorbeeld: zand erover en door.  Vaak doen mensen dit vanuit het hoofd, vanuit een aantal argumenten die het minder ingewikkeld lijken te maken. 

Gezien hij aangeeft dat hij zelfbescherming nodig heeft, denk ik dat het wijs is om daar respectvol mee om te gaan en zijn nee echt te aanvaarden. Soms is het wel mogelijk om het gesprek aan te gaan over de angst achter de zelfbescherming. Welke dreiging ziet hij? Is hij bang dat hij degene met wie je vreemdgegaan bent iets aandoet? Houden de waaromvragen hem wel eens bezig? Is hij bang dat je nog steeds gevoelens voor hem hebt? 

Nu naar jouw aanpak. In je vraag lees ik het woord “vergeving” en vooral het woord “angst” vaak terug. Het verlangen naar vergeving heeft geresulteerd in het maken van schoon schip, wat mooi is. Je hebt er alles aan gedaan wat je kon bedenken, behalve dat je de details niet kunt opbiechten aan je man. Opbiechten kan zeker helpen, maar in jouw geval vraag ik me af of je het wat te veel bent gaan zien als oplossing. 

Ik vermoed dat jouw onrust niet alleen gaat over een schuldgevoel, maar ook over een stuk onzekerheid dat in je leven gekomen is. Overspel en ontrouw pleeg je niet alleen naar de ander (je man in dit geval) maar ook naar jezelf. Je bent ontrouw naar jezelf, want ook jij hebt beloofd je man trouw te zijn. Ontrouw maakt veel kapot. Je kunt nu in angst blijven omdat je jezelf ook verraden hebt en in vergeving de oplossing proberen te vinden van de onrust in je hart. Echter, als de onrust blijft zal je denken: er moet nog meer gebeuren. Meer vergeving, meer eerlijkheid. Het wordt dan soms dwangmatig.
 
Vergeving is geen doel op zich, maar een middel om je geloof en vertrouwen volledig op Christus te stellen. Hij vergeeft, Hij reinigt, Hij verlost, Hij geeft leven. Hoeveel acties je ook onderneemt om bijvoorbeeld de vriendschap te verbreken, de rust die je zoekt zit in de volkomen acceptatie dat je hebt gezondigd en daar niets meer aan kunt veranderen en niets meer hoeft te doen dan te vragen: Heere, wees mij zondaar genadig. Als je dan toch blijft twijfelen is je probleem zeer waarschijnlijk je eigen angst en pijn waar je ruimte voor mag geven. Proberen dit heel hard op te gaan lossen werkt daarin averechts. 

Kortom denk ik dat je in de nadruk op vergeving mogelijk wat te hard aan het werk bent of wat te snel wilt, terwijl deze nieuwe weg van leven uit genade geduld vraagt en vertrouwen. Dat je de vrede bij de Heere Jezus mag zoeken en geloven dat Hij Zijn werk in jou zal volbrengen. Je schrijft dat je al met mensen gesproken hebt. Ik zou je willen aanmoedigen om dit delen in vriendschappen en/of bij professionals te blijven zoeken, gezien alles wat er momenteel speelt, ook emotioneel. Dat je vanuit die kwetsbaarheid in het contact met je man ook oog hebt voor zijn pijn, zodat je oplettend bent voor wat het voor hem betekent en een veilige plek voor hem bent als hij daarover wil gaan delen.

Jantine Stam-van de Beek  

Dit artikel is beantwoord door

J. (Jantine) Stam-van de Beek

• Geboortedatum:
  07-12-1987
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Actief

33 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven