Euthanasie overwegen door psychische problemen
Ds. P.C. van Keulen | 6 reacties | 18-11-2024| 11:56
Vraag
Ik ben een jonge vrouw van 18 jaar. Ik worstel al sinds mijn twaalfde jaar met psychische problemen. Het wordt steeds ondraaglijker, waarbij ik op een punt ben dat ik niet meer wil veranderen en euthanasie aan het overwegen ben. Nou ben ik bang dat als ik er niet meer ben, ik toch niet bij God kom. Ik weet dat het niet aan gevoel gekoppeld is en dat we door het geloof in Jezus Christus gerechtvaardigd zijn. En ook dat we Zijn liefde niet kunnen verdienen; het bewijs van Zijn liefde is nou eenmaal te zien aan het kruis op Golgotha. Maar toch maakt het me bang, ik wil niet voor eeuwig lijden in de hel. Ik wil voor eeuwig bij Jezus zijn. Hoe weet ik dat zeker?
En weegt euthanasie ook mee als ik voor God sta? In mijn omgeving is euthanasie namelijk niet bespreekbaar, want God bepaalt het einde van je leven. En ‘kinderen van God kiezen niet voor euthanasie’. Dus ik vind het nogal lastig.
O ja en nog een vraag. Ik ben enorm bang voor verandering op elk gebied (autisme). Ook in het geloof worstel ik ermee. Ik ben zo enorm bang dat God mij gaat veranderen en hoe dat eruit ziet. En ik weet dat God dat in Zijn hand heeft. Maar die angst zorgt er dikwijls voor dat ik me afzonder van God en heel bewust ook. Hoe ga ik daarmee om en verandert God alleen de binnenkant of ook buitenkant?
Antwoord
Beste vragensteller,
Je tobt al lange tijd met psychische problemen en je bent op een punt gekomen dat het eigenlijk allemaal niet meer hoeft, de weg is zo zwaar, het wordt steeds ondragelijker. Welk een diepte waarin je in jouw jonge leven al zo lange tijd verkeert. In de eerste plaats hoop ik dat je professionele hulp hebt, omdat je er alleen niet meer uitkomt en het zicht op uitkomst in jouw geval steeds minder en minder wordt en je nu op een punt gekomen bent dat je niet meer wil veranderen en euthanasie aan het overwegen bent.
Je bent bang dat als je er niet meer bent je niet bij God komt, daarbij wetend dat Zijn liefde te zien is aan het kruis op Golgotha. Het eeuwig lijden maakt je bang, je wilt voor eeuwig bij Jezus zijn. Je vraagt: "Hoe weet ik dat zeker?" Je geeft zelf het antwoord al: "Door het geloof in Jezus Christus alleen gerechtvaardigd." En dat mag ook alle angst doen wijken en kan je doen zingen: "Zo ik niet had geloofd dat in dit leven, mijn ziel Gods gunst (in Jezus) en hulp genieten zou, mijn God, waar was mijn hoop en mijn moed gebleven." In Jezus kan er verder uitgekeken worden naar het van aardse zorg ontslagen te zijn en de drieënige God voor eeuwig te roemen. Maar daarmee zijn jouw aardse zorgen natuurlijk niet automatisch voorbij, toch mag je daarin ook Jezus' stem horen: "Komt allen (!) tot Mij, die vermoeid en belast bent en Ik zal u rust geven", hoe wil Hij ook in tijdelijk opzicht schenken wat nodig is om verder te kunnen gaan..
Ik denk ook aan Elia, al waren zijn omstandigheden anders, voor hem hoefde het allemaal ook niet meer, hij zat teneer, in zijn gedachten, met zijn worstelingen, de weg was voor hem ook zo zwaar, te zwaar. Hij bad om te sterven, hij zei: "Het is genoeg, neem nu mijn leven HEERE." Hij legde zijn diepte, uitzichtloosheid bij God neer, ja, bad God zelfs om hem weg te nemen van deze aarde. En dan lezen we dat God tot hem komt en tot tweemaal toe zegt: "Sta op een eet", waarbij ook: "Want de weg zou voor u te zwaar zijn."
Misschien heb je al zo veel gebeden, maar is jouw situatie alleen maar donkerder en donkerder geworden en dat God in jouw omstandigheden geen verhorend God schijnt te zijn, maar laat deze geschiedenis je toch mogen bemoedigen en houdt in je vragen, je moeiten, je pijn, je verdriet het oog op Hem gericht, laat Hem niet los, tenzij Hij je zegent.
Je vindt het lastig dat in jouw omgeving euthanasie niet bespreekbaar is, God bepaalt immers het einde van het leven. Ik denk dat je wel begrijpt hoe dat jouw omgeving er in staat als het gaat om euthanasie, maar kan het ook zijn dat jij je niet gehoord weet over de diepte waarin je verkeert, dat er door jouw omgeving met betrekking tot euthanasie een standpunt ingenomen wordt, maar de vraag, de zorg, de pijn, de moeite waarin je verkeert niet beseft wordt, of dat je er bang voor bent dat ze jou niet zullen begrijpen als je er over zou beginnen? Ook met betrekking tot dit aspect is het belangrijk dat je (christelijke) professionele hulp hebt of krijgt; mogelijk is er ook pastorale ondersteuning mogelijk vanuit jouw kerkelijke gemeente, de predikant/voorganger bijvoorbeeld.
Het werkelijk goed sterven, euthanasie, ligt alleen in Jezus, want wie in Hem gelooft zal niet verloren gaan, maar eeuwig leven, omdat in Hem de liefde van God voor de grootste van de zondaren gezien wordt. Zeker, die liefde is niet te verdienen, het is genade, en daarom, het enige dat telt als wij voor God staan wil het eeuwig goed zijn is het offer van de Heere Jezus Christus.
Je bent ook bang voor verandering, bang dat God je gaat veranderen en hoe dat er uitziet, en dat brengt voor jou vaak mee dat je je van God (heel bewust) afzondert. Het klinkt misschien eenvoudig, je hoeft niet bang te zijn; inderdaad, God heeft het in Zijn hand en leg dan ook zo maar deze moeite, deze angst in Zijn hand, en hoor daarbij, al is ook dit weer in een heel ander verband, de woorden die God sprak bij bijvoorbeeld Zacharias, Maria en de herders, toen er zulke grote veranderingen kwamen in hun leven: "Vreest niet". Hoe bang je ook bent voor verandering, Hij is de Onveranderlijke en laat nu ook deze woorden horen: "Vreest niet."
Heel veel sterkte en Gods nabijheid toegewenst,
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Bestel het gratis boek 'depressie ontwapend' van Tessa van Olst.
https://tessavanolstministries.plugandpay.nl/checkout/depressie-ontwapend
Zij is ook zo diep als jou gegaan, jarenlang, maar is er met hulp van God uitgekomen. En deelt daarom gratis dit boek om anderen te helpen.
En zoek daarnaast ook chr hulp.
(Bv, eleos,Precious-people.nl)
Haar podcasts zijn ook een aanrader. Sterkte, ik zal bidden voor je
Als eerste heel veel sterkte toegewenst!
Ik hoop dat je iemand hebt om mee te praten over je (geloofs)vragen. Je vraag over angst dat God je verandert vind ik best wel herkenbaar. Ik ben ook wel benieuwd hoe je het precies bedoeld en hopelijk kun je daar met iemand over doorpraten. Als God iemand verandert, dan gaat dat vaak op een geleidelijke manier. Hij houdt daarbij rekening met je karakter. Dus ik denk dat je angst dat God je veranderd niet terecht is. Dat Hij dat op zo'n manier doet, dat je dat niet direct als verandering opmerkt. Maar dat je achteraf denkt: he, volgens mij is dit en dat anders dan een jaar geleden. Denk bv aan de vruchten van de Geest: liefde, blijdschap etc. Dat zijn denk ik geen angstaanjagende veranderingen.
Als 'lotgenoot' schrik ik een beetje van de link in bovenstaande reactie. Heel erg fijn als mensen met een depressie radicaal veranderen. Maar in het geval van autisme niet zo erg reëel. Autisme is een andere werking van de hersenen, waar je je leven lang rekening mee zult moeten houden helaas. En daardoor ben je vatbaarder voor bv depressie. Toen ik mijn diagnose nog niet had, hoopte ik ook regelmatig op een wonder. Maar soms geeft God je een 'doorn in het vlees'. Zo ervaar ik dat en als ik bad om genezing, dan kwamen vaak deze woorden van God naar voren. Maar: dat wil niet zeggen dat er niet mee te leven valt. Wat dat betreft wil ik je echt zeggen: houd vol! Het is niet gemakkelijk, maar door de jaren heen zul je steeds beter leren hoe je er mee om moet gaan en wordt het leefbaarder. Je bent nu nog jong en dan kan het allemaal nog veel heftiger voelen. God geeft er ook kracht voor en zijn genade om het vol te houden.
Ik lees de vraag op deze manier: "Ik moet veranderen maar ik weet niet hoe. Ik voel mij zo falen, ik voel mij kansloos en kan niks bereiken terwijl iedereen om mij heen het wel lukt. Dus ik ben niet goed genoeg."
Heftig klinkt dit toch? Houden deze gedachten je bezig of wat is er anders?
Het beste advies wat ik kan geven is LOSLATEN. Wat nu als je NIKS HOEFT te veranderen? Je zal vast dan zeggen: "Ja, maar dit en dat is niet goed!" Misschien heb je het gevoel dat je iets had 'moeten' bereiken wat niet is gelukt. Of dat je gedrag niet voldoende is en de omgeving alles afkeurt. Bedenk dan: Niks moet! 'Veranderen tot je goed bent' is geen eindbestemming maar een levenslang proces dus met dat doel zal je nu nooit vrede daarin vinden. Simpel gezegd valt er nu niets te veranderen dus daarom daar tijd en moeite in steken? Je hebt tijd en geduld nodig om te leven en ontdekken maar vooral ook tot RUST te komen. Alles om je heen veranderd, geef dat voor jezelf de ruimte om te mogen verwerken. Laat je verleden en je hele werk- en denkproces achter je en kijk naar het heden, wie en wat ben je nu? Ben je jezelf als je naar je gevoel luistert?
Van wie of wat moet je op dit moment anders zijn? Jezelf? Zo'n last met je meenemen is in feite het voor jezelf moeilijker maken terwijl dat niet nodig is. Als je mooie en positieve kanten ziet, accepteer die. Zo niet, laat het los om perfect te willen worden/zijn. Ook als iets niet leuk is of pijn doet dan mag het er zijn, en mag je het een plek geven. Je hoeft daar niet steeds voor te strijden.
Doe dit alles in biddend geduld en ervaar dat je al die lasten die je voelt mag loslaten.
Met een zorgverlener kun je ook praten over je doodswens. Hierover praten kan opluchten. De gedachte mag er zijn, de uitvoering is heel veel stappen verder. Je kunt leren dat je die wens kunt parkeren en intussen gaat leren hoe je met autisme kunt leven.
Misschien kun je contact opnemen met Eleos GGZ
Zou het kunnen zijn dat God nog een taak voor je heeft in deze wereld?
