Weinig aandacht voor heiliging

Ds. A.J. Schalkoort | Geen reacties | 22-10-2024| 09:39

In onze (HHK) kerken wordt veel gepreekt over geloof en bekering; hoe je vrede met God kunt krijgen en hoe je zonden vergeven kunnen worden door de Heere Jezus. Kortom, het Evangelie, de blijde boodschap. Het belangrijkste uiteraard! Een zegen zo’n prediking! Helemaal als je zoekende bent of twijfelt. En zo nodig ook voor onze kinderen/jongeren. Een vraag echter die bij me opkomt is dat het lijkt dat predikanten er vanuit gaan dat de meeste mensen in de kerk onbekeerd/(nog)niet wederom geboren zijn. De preek is met name daar op gericht.

Minder komt in de prediking aan bod de heiliging, terwijl in het Nieuwe Testament daar zoveel over geschreven is, in al die brieven aan de gelovigen. Waar je als gelovige mee te maken kunt krijgen en daarin onderwijs krijgt. Ik merk dat diepe verlangen (na mijn bekering) naar meer onderwijs hierover, naast de evangelieverkondiging (naast uiteraard het persoonlijk Bijbel lezen thuis). Een vraag die daarom bij me opkomt: is een kerkdienst met name bedoeld voor evangelieverkondiging, (zondaars tot bekering roepen) en minder voor heiliging en om melk en vast voedsel te geven aan gelovigen (die zekerheid van hun geloof hebben)? Of zou dat in verhouding tot elkaar moeten zijn?

Juist als gelovige kun je zo strijdende zijn hier in het aardse leven en tegen zoveel dingen aanlopen (waar je eerder niet tegenaan liep). En kun je ook snakken(!) naar onderwijs om te leven als christen en staande te blijven en gespiegeld/gecorrigeerd/bemoedigd/getroost te worden in deze zware pelgrimstocht. Nu lijkt het vaak dat er vooral voor ‘ongelovigen’ gepreekt wordt (zoals gezegd uiterst nodig) waarbij er naar verhouding in de preek maar een klein stukje aandacht gegeven wordt aan degenen die zekerheid hebben, met als sluitstuk: “En als je de Heere kent, dan...” Dit lijkt naar verhouding slechts 10 procent te zijn van de preek. Het lijkt soms alsof bekering/wedergeboorte als eindpunt gezien wordt. Alsof het daar (met eerbied gesproken) dan blijft ‘steken’. Terwijl het toch juist een beginpunt is en de gelovige daarna ook verder moet en de opdracht heeft een lichtend licht en zoutend zout te zijn. Er kunnen ook velen in de kerk zitten die wel zekerheid van hun geloof hebben. En ook zij hebben onderwijs nodig.

Ik stel deze vraag met schroom, omdat ik er van bewust ben dat het belangrijkste is dat zoveel mogelijk mensen zalig worden en dit het hoofddoel is en dat ook je eigen verlangen is.

Dank voor je vraag waarmee je aangeeft hoe je de prediking binnen de Hersteld Hervormde Kerk beleeft. De vraag die we moeten stellen is: hoe behoort een predikant op een Schriftuurlijke wijze zijn gemeente te zien? Niet als allemaal kinderen Gods. Integendeel. Wat zegt Paulus ook weer in Romeinen 3:11: “Er is niemand die verstandig is, er is niemand, die God zoekt.”  Dat geldt zowel Jood als heiden. Het geldt kerkelijke en niet-kerkelijke mensen.

Het doopformulier zegt ons dat wij kinderen des toorns zijn en niet in het Koninkrijk Gods kunnen komen, tenzij wij van nieuws geboren worden. Dit is dus het begin van het nieuwe leven uit God. De wedergeboorte wordt door de Heere gewerkt door de verkondiging van het Woord. Het Woord is het zaad van de wedergeboorte.  We worden geroepen ons te bekeren en te geloven. Door de wedergeboorte, door het levend gemaakt te zijn door de Heilige Geest, worden geloof en bekering gewerkt in het hart van zondaren.

Vandaaruit komen we bij het hart van de verkondiging namelijk de rechtvaardiging van de goddelozen door het geloof. Daarom wordt juist op dit punt zo de nadruk gelegd in de prediking: “Hoe ben ik rechtvaardig voor God?”  Met Paulus belijden we: “Niets anders te willen weten dan Jezus Christus en Dien gekruisigd.” Juist door deze boodschap doet de Heere toe tot de gemeente die zalig worden, zoals dat gebeurde op de Pinksterdag. Maar die gerechtvaardigd is zal, net als de rank in de wijnstok, vruchten gaan dragen. Wie in Christus is kent dus ook het leven van de heiliging, de dagelijkse bekering.

Nu vindt je dat er juist op dit punt te weinig aandacht zou zijn in de prediking. Dat zou misschien bij sommige predikanten het geval kunnen zijn. Maar over het algemeen komt het thema van de heiliging veelvuldig aan de orde, omdat de rechtvaardiging en de heiliging niet van elkaar zijn los te maken. Ze zijn wel onderscheiden, maar niet te scheiden.

Het is waar, niemand zal zonder heiligmaking God zien. Maar de heiliging is niet de grond van onze zaligheid. Dat is de rechtvaardiging door het geloof. Het gevaar is groot dat we de heiliging apart gaan zien als iets wat wij nog moeten doen als toevoeging bij onze zaligheid. Dan komen we in het vaarwater van werkheiligheid terecht. Maar dat bedoel je niet, denk ik.
 
Hoe staande te blijven in het strijdperk van dit leven? Bij mijn weten wordt veelvuldig over dit onderwerp gesproken. Denk aan de diensten rondom de bediening van het Heilig avondmaal. Denk aan de behandeling van de Heidelbergse catechismus, waar met name in het stuk van de dankbaarheid de heiliging van het leven beleden wordt. De wedergeboorte en bekering zijn geen eindpunt maar het begin om op te wassen in de kennis van de Heere Jezus Christus. En zo zal ieder geroepen predikant het Woord hebben te verkondigen aan onbekeerde, aan de kleintjes in het geloof, aan degenen die mogen leven uit de zekerheid van het geloof en die daarom gevoed moeten worden met vaste spijs. Het is een hele verantwoordelijkheid die predikanten hebben te dragen. De gemeenteleden mogen wel voor hen bidden en voor zichzelf dat zij het Woord recht mogen verstaan en daaruit leven.

Ds. A. J. Schalkoort

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.J. Schalkoort

• Geboortedatum:
  05-10-1948
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Lunteren
• Status:
  Actief

219 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven