Boeten voor de val in het paradijs

Misschien vind je dit ook een theologische verhandeling, maar dan is het wel echte theologie. De leer van God om Hem te leren kennen. Díe theologie kun je opeten en smaken…

Als we nooit gevallen zouden zijn hadden we ook nooit onze Maker in die diepte leren kennen zoals we Hem nu kunnen leren kennen…
- Nooit zou de diepte van Zijn liefde, Zijn trouw, Zijn goedheid, Zijn Wijsheid, Zijn waarachtigheid, Zijn heiligheid, Zijn rechtvaardigheid zo verkent kunnen worden.

- Nooit zouden we Zijn genade en liefde leren kennen in het geven van Zichzelf in Zijn Zoon om zulke goddelozen te verzoenen en te onderhouden. De goedertierenheid en waarheid zullen elkander ontmoeten, de gerechtigheid en vrede zullen elkander kussen.

- Nooit zouden we hebben gezien dat de Zoon zegt: Zie hier ben Ik, Vader! Ik kom om Uw wil te doen. Aangezien de kinderen, die u Mij gegeven hebt, vlees en bloed zijn, dan zal Ik naar beneden gaan en ook vlees en bloed worden om, door Mijn dood, hen uit die dood, uit die ellende en uit de macht van de duivel te verlossen, die de macht over de dood heeft.

Je kunt dit een klein beetje en deels begrijpen met voorbeelden uit het dagelijkse leven:
- Als het goed gaat in je leven kunnen mensen (hoewel dat ook minder wordt) je heel vriendelijk benaderen. Maar als er problemen komen verdwijnt veel van die vriendelijkheid. Hoe diep zat die vriendelijkheid dan eigenlijk?
- Of stel: je hebt verkering. Je kent de liefde en trouw van je vriend voor jou en geniet daarvan. Maar er gebeurt iets ergs en je kwetst je vriend tot op z'n bot. Wanneer hij daarna toch bij je blijft, leer je zijn liefde en trouw voor jou veel dieper kennen dan je ooit had kunnen weten als er niets fout gegaan was.

De engelen zijn nooit gevallen en bewonderen zijn werk maar van een afstandje… Ze kunnen niet proeven van dat bloed op het Verzoendeksel. Want het is niet voor hen.
Eigenlijk wil jij zijn als een ongevallen engel, of niet? Een engeltje... (Of heb je geen zin om elke seconde Hem te bezingen, te gehoorzamen en te dienen?) Hij neemt hen (de ongevallen engelen*) niet aan maar de kinderen van Abraham en Adam.

Onze Maker heeft God en mens aan elkaar vast gemaakt. In de Heere Jezus Christus zitten God en Mens aan elkaar vast. Die kunnen nooit meer gescheiden worden want dan zal Jezus gescheurd worden. Bezie deze kant ervan eens: Zie dat er nu ook werkelijk een Mens, met een lichaam en ziel, zit aan de rechterhand van God! Wat een plaats voor de mens! De toekomende wereld aan Hem onderworpen? We zijn gemaakt uit stof...

Daar zit een Mens Die door de verzoeking en door het oordeel/scheuring heen is en de weg gebaand heeft. De 2e Adam Die nooit meer kan vallen! De 1e Adam is nooit zo vast geweest. Totdat hij viel, was er steeds de mogelijkheid om te vallen. Gods Zoon én echt Mens, de 2e Adam, kan nooit meer vallen. Het gaat dus om de heerlijkheid van alle eigenschappen van onze Maker. Het gaat om Zijn eer. En als Hij voor Zijn eer zorgt, met eerbied gesproken: Als God egoïstisch is, dan is dat goed voor iedereen. Want Zijn eer is in het aanbidden van Wie Hij is. Zijn Weg gaat onze gedachten ver te boven. Wij willlen en wilden met onze gedachten en ons gevoel God zijn. Zelf beslissen wat goed en fout is. Op jouw manier grijpen naar het geluk. Maar: Dit is het eeuwige leven dat zij U kennen…

Lees ook Romeinen 5 en de Hebreeënbrief. (Vooral Hebr. 2:14)
Als je het oneerlijk vindt dat je in Adam gerekend wordt dan moet je het ook oneerlijk vinden om uit genade in Christus gerekend te worden. Maar wat zul je straks tegen Hem zeggen als je voor Hem staat terwijl je Zijn uitgestoken hand tot het einde toe hebt verworpen? Die uitgestoken hand om licht te werpen op jouw dode verdraaide verstand en jou dode verdraaide gevoel om die te verzoenen en te genezen? Kus dan de Zoon Die je vanouds is toegezegd. Erken dat Hij alleen deed wat er bij God te doen was. Blijf niet zoals je overgrootvader Adam doen: Ja, die voorvader die Gij mij gegeven hebt... die maakt dat ik niet anders kán dan ongehoorzaam zijn! Mensenkind, jij bent niet anders dan alle andere mensen en je hebt genade nodig omdat je al veroordeeld bent. Jammer hè? Wat willen we toch zo graag speciaal zijn en niet op één hoop liggen met álle mensen.

(*Er zijn ook gevallen engelen (duivelen) en voor hen is er geen genade meer. Nooit. Zij zullen voor eeuwig in het vuur geworpen worden en niets anders ervaren dan Die eeuwige God Wiens toorn op hen brandt.)

Ik herken deze gedachten. Misschien een kleine aanvulling.
In onze refo-leer hebben we een drie-slag:
1. Ellende
2. Verlossing
3. Dankbaarheid
(Waarvan door sommigen ook gezegd wordt dat je die volgorde telkens weer opnieuw moet doormaken)
Ik zeg niet dat deze drie-slag fout is. Maar het is wel fout om daar onze hele christelijke leer aan te verbinden. Want het is alleen slechts een zicht van onze kant.

Maar in het Woord is dit niet het hoofdthema van Gods plan.
Daar zien we een andere lijn, de geschiedenis-lijn:
1. Volmaakte schepping en schepsels en harmonie met Schepper
2. Val van de schepsels en schepping door satan en de komst van het kwaad
3. Herstel en totale overwinning door Christus aan het kruis
4. De totale vernietiging van satan en het kwaad
5. De glorieuze en eeuwige toekomst van de bruidsgemeente en haar Hoofd Christus!

Iedereen kan zien dat we nu tussen 3 en 4 inzitten. En daarom moeten we als christenheid niet telkens naar onze val terugkijken, maar vooral vooruit kijken, met als eeuwig en heerlijk doel: Tot eer van Hem tot Zijn (en ons!) doel te komen en volmaakt één te zijn met onze Bruidegom, Christus!

Lieve vragensteller/ster
Je hoeft helemaal niet te boeten, Jezus wil het voor jou betalen. Hij heeft geboet voor mensen die tot Hem komt zal niet beschaamd uitkomen.

De vraag is een hele begrijpelijke denk ik. Het is linksom of rechtsom niet begrijpelijk te maken. Althans niet voor mij. Je kunt zeggen: hierdoor (de val) hebben we meer eigenschappen van God leren kennen, maar dat had natuurlijk ook op een ander manier gekund. Het lijden lijkt niet in verhouding te staan met de enkele daad van een individu duizenden jaren geleden. Tot in het 1000+ste geslacht boet men hiervoor met een leven dat niet altijd makkelijk is en voor velen naar het lijkt zelfs eindigd in een onplezierige eindbestemming. Ergens blijft het wringen. Ik denk dat we onder ogen moeten zien dat we delen van het grote plaatje nog niet weten of ondanks ons kennen van goed en kwaad onvoldoende kunnen duiden. Dan komt het aan op vertrouwen op wat God over zichzelf zegt; dat we met een rechtvaardig (dus niet oneerlijk) en barmhartig God te maken hebben.

De keuze van Eva is verkeerd geweest, met verstrekkende gevolgen voor de gehele mensheid. Bij de ter verantwoording roeping door de Eeuwige wordt er gediscussieerd wie de schuldige is. Adam en Eva pleiten zich min of meer vrij; beiden wijzen naar de ander als verantwoordelijk voor de overtreding.
De Eeuwige had in Zijn almacht hen beiden kunnen doden en een nieuwe mensheid scheppen. Echter, het gevolg daarvan zou zijn geweest dat de tegenstander van de Eeuwige dit onderdeel van de strijd gewonnen zou hebben. Die eer wilde de Eeuwige niet geven aan Zijn tegenstander.
In Zijn wijsheid besloot de Eeuwige een ander pad te volgen. Het plan van redding lag al klaar voordat de mensheid geschapen werd. Dit getuigt van de genade van de Eeuwige, die zelfs in de schaduw van de overtreding al een weg naar herstel bood.
Adam en Eva dachten vaak terug aan hun paradijselijke staat en de dagelijkse omgang met de Eeuwige. Hun herinneringen waren doordrenkt van liefde en verbondenheid, maar ook van een groeiende spijt over hun keuze. De gevolgen van hun daad zouden niet alleen hun eigen leven beïnvloeden, maar de hele mensheid in de schaduw van de zonde brengen.
De vragen over schuld en verantwoordelijkheid blijven echter. Wat betekent het om vrij te kiezen? En hoe verhouden die keuzes zich tot de genade die altijd aanwezig is? Terwijl Adam en Eva hun verleden overdenken, worden ze geconfronteerd met de realiteit van hun nieuwe bestaan—een bestaan waarin de liefde van de Eeuwige niet verdwenen is, maar nu in een ander licht verschijnt.
Adam en Eva hebben veel teleurstellingen ondervonden terwijl ze bij het zoveelste kraambed stonden, hoopvol wachtend op de geboorte van de Messias. Elk nieuw leven bracht een sprankje hoop, maar telkens weer werd die hoop de grond ingeslagen door de realiteit van hun situatie. De geboorte van een kind dat hen zou verlossen, leek altijd net buiten bereik te liggen.

In deze momenten van wanhoop en teleurstelling zouden er wellicht verwijten geklonken zijn: "Had je maar niet zo stom moeten zijn." De zware last van hun keuze drukte voortdurend op hun schouders. Het idee dat hun daad niet alleen hun eigen leven, maar ook dat van hun nakomelingen had beïnvloed, was een constante bron van pijn.
De wereld om hen heen was veranderd. Waar eens de tuin vol overvloed en vreugde was, heerste nu de schaduw van verdriet en gemis. Ze zagen hun kinderen opgroeien in een wereld vol strijd en uitdagingen, en elk verlies deed de vragen over hun oorspronkelijke keuze alleen maar toenemen.

En toch, ondanks hun teleurstellingen, bleef er een vonk van hoop bestaan. De belofte van een verlosser bleef een lichtpunt in hun donkere momenten. Het verlangen naar herstel en verzoening werd sterker, en zo leerde hun verhaal dat zelfs in de diepste teleurstellingen, de mogelijkheid van genade en nieuw leven altijd op de loer ligt.

"...Echter, het gevolg daarvan zou zijn geweest dat de tegenstander van de Eeuwige dit onderdeel van de strijd gewonnen zou hebben. Die eer wilde de Eeuwige niet geven aan Zijn tegenstander..."

Maar heeft de tegenstander nu niet meer gewonnen dan?.. Tenzij er toch uiteindelijk ergens iets als een alverzoening zou zijn, is een realiteit waarin vele mensen verloren gaan toch veel meer een overwinning?

@ Davinci, misschien iets ter overweging:
Het is, denk ik, een verkeerde conclusie dat de tegenstander God beroofd heeft van mensen/schepselen.
God heeft niemand verloren, want de verlorenen hoorden niet bij Hem.
Zij wilden/willen (vrijwillig) ook niet bij Hem horen...
De tegenstander heeft dus niets/niemand gewonnen van God.

Dat vind ik veel te kort door de bocht
We zijn het maaksel van zijn handen. In die zin horen we bij Hem.

"..Zij wilden/willen (vrijwillig) ook niet bij Hem horen.."

Nee, er is gezondigd door een voorouder en daarmee zijn eveneens de keuze(mogelijkheden) van het nageslacht negatief beïnvloed.

Te kort door de bocht?
Jouw en mijn bocht misschien, maar zou het God uit de hand gelopen zijn?

Hoezo minder keuze/mogelijkheden?
Er zijn voor beide situaties slechts twee mogelijkheden:
1 Een mens was goed geschapen, maar koos ervoor om God niet te dienen, maar had dat wel kunnen doen. Had het zelfs móeten doen!

2. Een gevallen mens, die ervoor kiest om God te dienen en herschapen wordt. Of niet, terwijl het dat wel móet doen!

Met mijn verstand loop ik  al helemaal vast wanneer nadenk over wat er vooraf is gegaan aan de zondeval.  Ik begrijp niet hoe een engel de kans heeft gekregen om zich af te zetten tegen zijn Schepper. Vervolgens heeft God de engel niet vernietigd maar de wijde wereld ingezonden.
Maar geloof is uiteindelijk met het verstand niet te beredeneren.

De Eeuwige heeft de mens geschapen met een vrijwillige keuze. Bewust in Zijn wijsheid waren wij niet in dat opzicht voorgeprogrammeerd. En juist die vrijwillige keuze is blijven bestaan buiten het paradijs om. Gelukkig maar dat de Eeuwige ons die vrijheid heeft gegeven.

Hoe gaan wij om met die keuze en wat is de functie daarvan? In het dagelijkse leven is er al zoveel keuzestress. Ook de algemene verharding naar de Eeuwige komt regelmatig bij de mens naar boven drijven. Wij krijgen niet altijd onze zin en geven maar al te vaak de ander de schuld.

Hoe kan je dat op een eenvoudige manier het verhardingsproces via een metafoor schetsen?

Doe in een pan een harde aardappel en leg daar voorzichtig een heel ei bij. Kook beiden. De aardappel zal van hard zacht worden en uit elkaar vallen en blijft dienen als voedsel.

Het ei zal bij het doorkoken zodanig veranderen dat deze keihard wordt en geen enkele voedingswaarde meer in zich heeft en daarmee in feite al dood is voor consumptie.

He tijdig eruit halen van het ei behoudt het nog voedingswaarde en is de volharding nog niet volkomen.

Het volharden in tegenstand naar de Eeuwige is een onherroepelijke dood. En ook hier is sprake van een vrijwillige keuze die in ieder mens aanwezig is. Het is de genade van de Eeuwige die zich over de mens ontfermt die naar Hem roepen en het alleen van Hem verwachten.

@Jesaja40
Zal de mensheid de vrijwillige keuze behouden op de nieuwe aarde en in de nieuwe hemel? Kan een mens dan weer een foute keuze maken met opnieuw desastreuze gevolgen?

@Rembrand

De Eeuwige heeft in het Paradijs een proefgebod ingesteld: deze boom is van Mij, respecteer dat.

De sprekende slang ging in gesprek met Eva. In de discussie brengt Eva zelf naar voren dat de boom zelfs "niet mag worden aangeraakt". Een vrije keuze is dat van haar om het gebod sterker te maken richting de slang.

De vrije wil van de mens had een doel: kies voor de Eeuwige en respecteer Zijn eigendom. Al het overige in deze hof staat tot jullie beschikking. Met deze vrije wil zijn wij geschapen en die zal blijvend zijn, wetende dat de Eeuwige dat zo heeft bedoeld.

Hoe zal dat in de eeuwigheid zijn? De Bijbel is daar heel duidelijk over: er zal gerechtigheid zijn op de nieuwe aarde. Geen onrecht meer maar lofprijzing en aanbidding zal er zijn naar de Eeuwige.

Een paradijselijke situatie van voor de zondeval waarin de Eeuwige zelf tegen de avond een bezoekje bracht zal ons ten deel vallen. Daar is geen proefgebod meer noodzakelijk vanwege de keuze die wij in ons aardse leven hebben gemaakt: het dienen en eren van de Eeuwige voor Zijn verlossing door Zijn Zoon Yeshua.

Zoals het je onbegrijpelijk vindt dat jij moet boeten voor de zonde die Adam deed, mag je je ook verwonderen over het feit dat je 'gratis' mee mag liften op het offer wat Jezus bracht. Ook aan jouw redding draag je zelf niets bij...