Geloofsverdieping en geloofsverenging

Ds. J.D. Heikamp | Geen reacties | 03-10-2024| 10:17

Afgelopen jaren is er bij mij sprake van geloofsverdieping. Zonden die ik eerst niet zo opmerkte als zonden, zie ik nu wel zo. Nu loopt ik best tegen een aantal dingen aan. Enkele voorbeelden: 1. We gingen wel tien keer per jaar uit eten, maar ik kan dat niet meer verantwoorden; 2. Ik voel dat ik meer moet weggeven van de rijkdom die we hebben. Het is schandalig dat we zo weinig geven aan goede doelen en mensen die het geld zo hard nodig hebben!; 3. Ik zou het mooi vinden als we ons huis ter beschikking stellen aan een gezin die dat nodig heeft als we op vakantie zijn. We leven in een groot huis. We kunnen best asielzoekers in huis opvangen, of kleiner gaan wonen; 4. Bij heel veel dingen denk ik: hebben we dat nu écht nodig? Het is overdaad. 5. Mijn echtgenote werkt veel (betaalde baan). Is dat nu nodig? Er zijn nog kinderen thuis.

Als ik deze dingen voorzichtig ter sprake breng in het gezin, merk ik van alle kanten frustraties. Hoe moet ik hiermee omgaan? In bid vaak of God de harten van mijn vrouw en kinderen wil neigen. Dat gebeurt tot nog toe niet. Hoe er verstandig ermee omgaan nu het nog niet gebeurt? Het maar niet meer benoemen en wachten (lees: verwachten?) En tot die tijd maar zo doorleven om de vrede in huis te bewaren? Ergens lukt me dat niet.

U schrijft over geloofsverdieping. Dan bent u in Christus een nieuw schepsel, al het oude is voorbijgegaan, ziet het is alles nieuw geworden. Geloofsverenging betekent: Hij  moet wassen en ik minder worden. Dat is een geloofsleer naar de Godzaligheid. Dan komt er een andere gang in handel en wandel, in de praktijk van het dagelijkse leven. Een biddende gang aan de Genadetroon. Biddende voor jezelf en voor hen die dagelijks om u heen zijn, in uw geval vrouw en kinderen. 

De vijf punten die u noemt zijn mij niet onbekend. Als zonde zonde wordt en schuld schuld, dan komt de vlag een beetje anders te hangen. Best moeilijk om zaken uit het dagelijkse leven te zien in het licht van Gods Wet en Woord. Is mijn geloofsprincipe in de knel, dan moet ik in mijn gezin beginnen met zwijgen. “Pa wat heb je toch, je bent zo stil.” Huil maar uit, ze mogen gerust tranen zien. Kinderen voelen goed aan of het menens is of geestelijke aanstellerij. Daar prikken ze doorheen. Een biddende vader die weent vanwege zijn zonde tegen God en daar niet mee verder kan leven, die krijgt echt geen schop van zijn kroost. Soms geven ze zelf al de oplossing.
  
Iets opleggen werkt niet. Uw gezin zal wel zijn zoals u het zelf hebt opgevoed. En de verhouding met uw vrouw. Misschien in het verleden door uzelf voorgesteld tot gezinsbeperking? Dat kan in het vlees vallen en doorgaan op de ingeslagen verkeerde keus.  

Vergeet het niet: waar liefde woont gebiedt de Heere Zijn zegen. Maar dan moet vlees en bloed worden gekruisigd. Word je een lief vadertje en man in de geloofsverdieping, door het ware geloof met Christus. In de geloofsvereniging wordt mijn ik gekruisigd en de bede geboren: Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal. Niet mijn wil, maar Zijn wil geschiede. Dan wordt uw eigen ik eerst met Hem gekruisigd en volgen, in een weg van strijd, de vijf punten en nog veel meer punten, vanzelf. 

Geef mij Jezus of ik sterf, want buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf. 

Schenkt de Heere u Zijn zegen om dit te mogen betrachten. 

Ds. J. D. Heikamp 

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.D. Heikamp

• Geboortedatum:
  09-11-1939
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Staphorst
• Status:
  Actief

288 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven