Grote druk om belijdenis te doen

Ds. B.M. Meuleman | Geen reacties | 06-09-2024| 14:47

Inmiddels ben ik 27 en heb ik nog geen belijdenis gedaan. Elke augustus word ik al misselijk als ik eraan denk dat iedereen er weer naar gaat vragen. Ik kom uit een heel gelovig gezin, op één zus na die niet meer gelooft. Ik heb met geloof denk ik nooit veel gehad. Op mijn 11e begon de twijfel al en is nooit meer weggegaan. Ik vraag me af of het waar is, vraag me af welke vorm van christendom waar is, kan me opwinden over zaken als uitverkiezing, de zondeval, de hel. Ik word soms boos in de kerk op God, als Hij bestaat. Omdat Hij de zondeval niet heeft gestopt, omdat er in de Bijbel staat dat er zoveel mensen naar de hel moeten voor Zijn eer, voor het geweld (Numeri 31) waar God opdracht toegeeft. Er is zoveel wat tegen me ingaat. Ik heb denk ik nooit echte liefde voor God gevoeld. Hij voelt ver weg, onbereikbaar en boos.

In de kerk had ik nooit ruimte om deze vragen te stellen. De antwoorden zijn altijd afgezaagd en eigenlijk geloof ik niet dat er bevredigende antwoorden zijn. Ons gezin wil graag dat ik belijdenis doe, maar ik word helemaal ellendig bij dat idee. Mijn ouders zijn echter mentaal niet stabiel en hebben een enorme klap gekregen toen mijn zus niet meer geloofde. Ik ben bang dat ik ze in een depressie stort als ik geen belijdenis doe of eerlijk vertel hoe ik geloof zie. Toen ik dat al een klein beetje deed, moest mijn moeder vaak huilen.

Mijn leven is erg vergroeid met dat van mijn ouders en familie. Ik heb altijd zoveel mogelijk alles gedaan om ze gelukkig te maken. Alles wat ze pijn zou kunnen doen, deed ik achter hun rug om, wat me dan weer dwars zit. Maar belijdenis is iets wat ik niet kan doen. Mijn keuzes zijn belijdenis doen, of mijn ouders in de ellende storten. Wat raden jullie mij aan?

Beste vraagsteller, 

Uit je vraag blijkt een grote eerlijkheid. Je schrijft dat je nooit veel met het geloof hebt gehad en dat je misselijk wordt wanneer je denkt aan de vragen over het doen van geloofsbelijdenis. Aan de ene kant voel je een grote (emotionele) druk om toch belijdenis te doen wanneer je denkt aan jullie gezin en in het bijzonder aan je ouders. Aan de andere kant voel je het als oneerlijk wanneer je toch belijdenis van het geloof zou afleggen. En dat is het ook, want je hebt helemaal geen geloof dat je kunt belijden. Met al je eerlijkheid zul je dan ook voor eeuwig verloren gaan, tenzij God je geloof geeft. Het doen van geloofsbelijdenis zou inderdaad onwaarachtig zijn en niets minder dan een leugen, in de eerste plaats tegenover de Heere, maar ook tegenover de kerk, tegenover je ouders en jezelf. 

Dat gezegd hebbend is het niet onbelangrijk om te kijken naar je positie in het gezin. Je schrijft dat je leven erg  vergroeid is met dat van je ouders en broers. Stel jezelf eens de vraag in hoeverre het tijd wordt en wenselijk is om in emotioneel en geestelijk opzicht zelfstandig te worden en toe te werken naar een zekere mate van ontvlechting tussen jou en de rest van het gezin. Je bent 27, in die zin heb je er wel de leeftijd voor om zelfstandig te gaan wonen en je eigen leven te gaan leiden. Daarbij kan ik me voorstellen dat een zekere mate van begeleiding of hulp voor jou en de rest van jullie gezin goed is, mede gezien, zoals je dat omschrijft, de mentale instabiliteit van je ouders. Een en ander zal effect gehad hebben op je opvoeding, je toegroeien naar volwassenheid, het zelfstandig maken van keuzes, etcetera. Bij volwassen worden hoort immers ook dat je zelfstandig keuzes leert maken en daar verantwoordelijkheid voor neemt, ook als je naaste omgeving daar moeite mee heeft of zelfs niet begrijpt. 

Tegelijk is het goed om te kijken naar je eigen mentale stabiliteit. Je reacties, zoals je die weergeeft in je vraag, komen behoorlijk zwart-wit over. Je wordt “misselijk” als je denkt aan de vraag naar het doen van belijdenis. Je wordt “helemaal ellendig bij dat idee.” De antwoorden van de kerk vind je “altijd afgezaagd.” De keuze die je voor je ziet is “of belijdenis doen, of je ouders in de ellende storten.” Het lijkt erop dat emoties bij jou behoorlijk hard binnenkomen en dat heeft effect op de manier waarop je reageert op datgene wat op je afkomt. 

Om even in te zoomen op het feit dat de kerk volgens jou altijd afgezaagde antwoorden heeft, dat kan natuurlijk zo zijn. In sommige gemeenten wordt niet verder nagedacht en doorgedacht dan de bekende klanken die zondag aan zondag klinken, zonder de kritische vraag of het misschien ook waar is wat verkondigd wordt. Wat dat betreft heb ik te weinig informatie over je kerkelijke achtergrond om dat te kunnen beoordelen, maar de praktijk leert wel dat veel gemeenten een eigen theologie hebben en dat vooral datgene verkondigd moet worden wat past in het beeld dat een kerkenraad heeft van Schrift en belijdenis. 

Toch kunnen afgezaagde antwoorden wel degelijk waar zijn. Zo blijft één plus één toch echt altijd twee, hoe afgezaagd en bekend dit antwoord ook mag zijn. Hoogstens kan het eens anders gezegd of op een verfrissende manier gebracht worden, bijvoorbeeld dat één plus één gelijk is aan vijf min drie. Maar de uitkomst blijft hetzelfde. Dat geldt ook voor de grote waarheden van het christelijk geloof. Eén van de grote en duidelijke waarheden van Gods Woord is, dat wie geloofd zal hebben, zalig zal worden en wie niet geloofd zal hebben, verdoemd zal worden. Je kunt die waarheid anders brengen, je kunt die waarheid misschien op een verrassende wijze verkondigen, maar die waarheid blijft staan en geldt eeuwig. 

Ongetwijfeld zijn er veel dingen in Gods Woord die moeilijk zijn om te begrijpen. En sommige dingen zullen Gods kinderen pas begrijpen als ze in de hemel zijn. Maar dat maakt Gods Woord niet minder waar. Het laat alleen maar zien hoe beperkt je verstand is, hoe traag je bent in het begrijpen van Gods Woord en hoezeer je de verlichting van de Heilige Geest nodig hebt om Gods Woord te verstaan zoals Het bedoeld is. Als wij alles uit de Bijbel zouden begrijpen, zou het geen goddelijk boek meer zijn maar een menselijk boek. Maar God heeft ons juist Zijn Woord gegeven omdat Hij wil dat je zalig wordt, dat je de liefde van Christus leert kennen, dat je eeuwig leven ontvangt door het geloof in Zijn Naam. 

Dat laatste wens ik je dus van harte toe. Kom met al je vragen, al je ergernissen, al je onbegrip, zonde en twijfel tot Jezus. Leg in het gebed alles aan Hem voor en stort je hart uit voor Hem. Vraag Hem om geloof, om Zijn Heilige Geest, om Hemzelf en Hij zal je hart vervullen met Zijn vreugde en vrede. Hij zal je wijsheid geven hoe je om moet gaan met alles wat op je weg komt. 

Daarom, van harte Gode bevolen.

Met hartelijke groet,
Ds. B. M. Meuleman

Dit artikel is beantwoord door

Ds. B.M. Meuleman

• Geboortedatum:
  20-05-1972
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Hoogeveen
• Status:
  Actief

67 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven