Kinderen willen niet twee keer naar kerk

Ik heb een vraag over de kerkgang met kinderen (HHK). Wij zijn gewend, zodra het voor de kinderen kon, om ze twee keer mee te nemen.  Bij de een kon dat sneller dan de ander... dus andere leeftijden. Nu kan al jarenlang iedereen twee keer mee en gaan we als gezin twee keer en hoeven we ook niet een dienst thuis te blijven voor oppas. Nu ga ik zelf graag twee keer naar de kerk, zie er naar uit om gevoed te worden en God te ontmoeten. Aan de andere kant is het ook zo dat het me veel energie kost. Ik ben na de tweede dienst echt helemaal vol in het hoofd en echt erg moe. Ook ervaar ik vaak moeheid (is dus lichamelijk) voor de tweede dienst, dat ik energie bij elkaar moet rapen als het ware. Terwijl ik altijd blij ben dat ik ben geweest. Desondanks ga ik dus graag twee keer en zou dat ook niet anders willen.

Bij het oudste kind dat behoorlijk pubert (15) merk ik dit ook. Dat het soms te veel is als het ware, haar hoofd vol is (net als bij mij), moe, snel overprikkeld. Als kind had ze dit ook al. Ze begint steeds vaker te proberen om niet mee te hoeven een dienst. Ook kan ze zeggen: als jullie me dwingen om twee keer te gaan, dan ga ik later helemaal niet meer. Ik moet altijd twee keer; één keer is toch ook genoeg? Dat ziet ze ook bij andere leeftijdsgenoten die één keer gaan. En ze wil dan gewoon langer uitslapen... en in het weekend uiteraard later naar bed. Ook de jongste vindt twee diensten intensief en begint soms ook te sputteren.

Bij ons is het al jarenlang altijd zo geweest dat we nu twee keer gaan. Ik merk dat de oudste steeds met tegenzin gaat en steeds onverschilliger wordt en dat raakt me tot in het diepst van m’n ziel. Ze is behoorlijk aan het puberen en schopt tegen veel dingen aan. Ze komt veel in contact met onkerkelijken en dat trekt, merken we. Ik wil haar tegenzin niet aanwakkeren en wil niet dat ze de kerk als een verplichting ziet en steeds meer tegenzin krijgen tegen alles wat er mee te maken heeft. Aan de andere kant denk ik: dit is de plek waar je moet zijn, waar de Heilige Geest werkt. Ik ervaar bij haar echter onverschilligheid.

Soms denk ik: moeten we dan toch maar één keer gaan. Maar wat ga je dan doen tijdens die andere dienst,  alleen thuisblijven vind ik geen optie en dan is het waarschijnlijk toch op de mobiel meeluisteren. En er is het gevaar dat de volgende stap inhoudt, niet meer gaan. We hebben altijd geprobeerd de diensten positief te benaderen: we horen Gods stem in de kerk, we leren over Hem, Hij verwacht ons daar, we moeten niet maar mogen, het hoort erbij net als naar school, enzovoorts. Een vanzelfsprekendheid als het ware.

Praten over het geloof lukt niet (meer). Ik kan het wel begrijpen dat een kind/ jongere liever één maal gaat, dat had ik zelf als kind ook. Later toen ik als volwassene echt tot geloof kwam ging ik met plezier twee keer en kon ik geen dienst meer overslaan. Mijn man moest als kind wel altijd twee keer en ziet het nu nog wel als gewoonte; een moeten... We hebben dus allebei een andere opvoeding gehad op dat vlak. Ik vraag me dus af: vraag ik teveel van mijn kinderen om ze twee keer mee te nemen? Heeft u advies hoe hiermee om te gaan? Bidden ervoor doe ik dagelijks.

Een zoekende moeder.

Beste biddende en zoekende moeder,

Je legt een vraag voor waar, denk ik, heel wat ouders met kinderen in de puberteit op enig moment mee geconfronteerd worden. Graag reik ik je in de zoektocht naar antwoorden wat gedachten aan. 

Laat ik beginnen met op te merken dat de gewoonte om ’s zondags twee keer naar de kerk te gaan een heel goede gewoonte is. Evenals het meenemen van de kinderen, zodra dat kan (wat per kind nog weer wat verschillend kan zijn!). Geen zaligmakende gewoonte (alsof je door je kerkgang wat zou kunnen verdienen bij God), maar wel een heel goede gewoonte, omdat de kerkgang één van de middelen is waardoor de Heilige Geest de zaligheid in en door Christus werkt en versterkt in mensenlevens. 

Probeer je eens voor te stellen hoe het zou zijn als je alleen de erediensten bijwoont op de momenten dat je er behoefte aan hebt, er ‘zin’ in hebt, honger en dorst hebt naar God en naar alles van Hem. Ik zou niet durven beweren dat ik er dan elke zondag twee keer zou zijn… Het ritme en de gewoonte van zondags beide diensten bijwonen is dus goed en nuttig, heilzaam. Vooral ook bijbels; denk bijvoorbeeld aan het overbekende “niet nalaten van de onderlinge bijeenkomsten” in Hebreeën 10:25. 

Het altijd bezoeken van de erediensten van de gemeente is echter ook een ‘regel’ die door uitzonderingen bevestigd wordt. Er kunnen omstandigheden zijn waardoor je een dienst niet samen met de gemeente in de kerkzaal mee kunt maken. Je wilt wel, maar je kunt niet. Vanwege ouderdom, ziekte, jonge kinderen die nog niet mee kunnen, werk in de zorg of ander noodzakelijk en barmhartig werk bijvoorbeeld. In dit soort gevallen is het een zegen om de diensten vanuit huis (of waar dan), rechtstreeks of op een ander moment bij te kunnen wonen. En dan te ervaren dat God niet aan een plaats en niet aan een tijdstip gebonden is (Ps. [berijmd] 33:8). 

Een heel andere categorie is het ‘wel kunnen, maar niet willen’. Wat nog weer kan resulteren in en niet gaan, of, en toch gaan. Ik denk dat we het er snel over eens zijn dat op het wel kunnen, niet willen en ook niet gaan, geen zegen te verwachten valt. Je onttrekt je dan namelijk aan de plaats (de eredienst, een werkplaats van de Heilige Geest) en de genademiddelen (de prediking van het Evangelie) waar(door) de bediening van de verzoening plaatsvindt. Hierom bid ik in de eredienst niet alleen geregeld om zegen voor de thuisgemeente (de gemeente die live of op een later moment de dienst vanuit huis meebeleeft), maar ook voor degenen die niet wilden komen. Dat de Heere wegen zal vinden en gebruiken om hen tóch te bereiken en terug te trekken. 

Zoals wel vaker voorkomt, kent ook jouw dilemma een zogenaamd ‘grijs gebied’. Uit wat je schrijft blijkt voor mij niet ondubbelzinnig welke categorie op jouw gezinssituatie van toepassing is. Het heeft er ook alle schijn van dat dit per gezinslid ook nog weer verschillend is. Wel willen en kunnen en wel gaan (jijzelf). Niet willen en zoveel als kan ook niet gaan (je dochter). Wel kunnen, niet willen, toch gaan (je man). Terwijl er voor jouzelf en je dochter ook nog (soms) niet kunnen mee lijkt te spelen door het ‘volle hoofd’ en de balans tussen benodigde en beschikbare energie. Dit is wat ik als een grijs gebied aanmerk.

Ja, actief luisteren in de eredienst kost energie. Ja, reformatorische erediensten kenmerken zich over het algemeen door een hoge informatiedichtheid (veel luisteren). Ja, voor de één is dit behapbaarder dan voor een ander. Ik kan echter niet in jouw hoofd en in dat van je dochter kijken. Ook kan ik het energielevel van iemand anders niet peilen. Het is dan ook lastig voor mij om een zwart-wit antwoord op je vraag te geven. Wat ik kan zeggen, is: ga, met elkaar, zoveel als mogelijk is. Ga als het half kan toch maar helemaal. De daaraan verbonden risico’s (het ‘dwingen’ van je dochter en de consequenties daarvan waar zij nu mee ‘dreigt’ bijvoorbeeld) schat ik lager in dan de risico’s van geregeld thuisblijven of standaard één keer gaan. Want, je werpt het zelf al op, hoe ga je de tijd die anders kerktijd is dan invullen? De vraag stellen is hem denk ik ook beantwoorden. En de vele voorbeelden van twee keer, naar één keer, naar geen keer zijn er legio. En als ik je vraag goed lees, is dat toch absoluut niet wat je wilt?! Voor jezelf niet, voor je man en kinderen niet. 

Ik sluit af met de geschiedenis van een zieke man en vier vrienden (Markus 2: 1-12). Hij kon zelf niet gaan, maar zij brachten hem bij Jezus. Met als resultaat? Zijn zonden vergeven en zijn ziekte genezen. Veel zegenrijke diensten, voor ziel en lichaam, toegebeden, voor jezelf, je man en jullie kinderen!

Ds. A. I. Kazen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.I. Kazen

• Geboortedatum:
  03-08-1988
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Hoevelaken-Nijkerkerveen e.o.
• Status:
  Actief

14 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven