Nog nooit iemand verteld over lesbische gevoelens

Ik ben een vrouw van begin 20 jaar en ik loop al een lange tijd met een bepaalde zaak, waar ik het de afgelopen tijd toch erg moeilijk mee heb gekregen. Sinds mijn 18e ongeveer loop ik ermee dat ik misschien homoseksueel zou kunnen zijn. Ik heb die gedachten altijd een beetje aan de kant geduwd, omdat ik het niet wilde. Ik wilde er dus ook niet teveel over nadenken. Maar sinds een halfjaar ongeveer weet ik wel zeker dat ik het echt ben. Die gedachte heb ik nu ook geaccepteerd, wat ik erg moeilijk vond. Want het betekent dat ik nooit de echte liefde zal kunnen ervaren, wat ik wel zou willen. En ook dat ik dus mijn hele leven ertegen zal moeten strijden.

Tot nu toe heb ik er nog nooit met iemand over gepraat. Ik heb wel de behoefte dat bepaalde mensen het weten, zoals mijn ouders, broertjes/zusjes en vriendinnen bijvoorbeeld. Waarom? Omdat mijn ouders en broertjes en zusjes het er best vaak hebben over wanneer ik een vriend krijg enzo en dat ze me proberen te koppelen aan deze of gene. Een beetje plagerig natuurlijk, maar het doet me wel pijn. 

Ik heb ook een heel fijne vriendinnengroep. Er is een bepaalde vriendin waar ik al jaren soms verliefde gevoelens bij krijg. Het is niet altijd even sterk en ik heb me altijd weten te beheersen, maar het wordt wel steeds moeilijker. Er zijn soms van die momenten die bij mij verkeerde begeerten oproepen; bijvoorbeeld als ze naar me knipoogt, of me heel intiem aankijkt, of dingen zegt zoals ‘I love you’. Ik weet bijna zeker dat zij het niet serieus bedoelt, het is gewoon vriendschappelijk, maar bij mij roept het dus verkeerde gedachten op. Daarom heb ik een paar weken geleden besloten om een tijdje wat afstand van haar te nemen. Normaal spreken we elk weekend wel af met de groep; en soms spreek ik haar doordeweeks ook nog, als we gaan sporten bijvoorbeeld. 

Ik heb haar nu een aantal weken niet gesproken. Maar ik weet niet of dit wel een slim idee is. Want misschien gaat het haar opvallen en vraagt ze of er wat is. Ik zou niet weten wat ik dan moet zeggen. Het komt erop neer dat ik gewoon niet weet hoe ik dit aan moet pakken. Vertellen of niet. Wie wel, wie niet. En wie dan als eerste. Mijn ouders zijn niet zulke praters, ik heb bijna nooit een echt diepgaand serieus gesprek met ze en ik weet ook niet hoe ze zouden reageren. 

Ik heb wel een beste vriendin (niet de vriendin waar ik het net over had). We kennen elkaar ons hele leven al en kunnen alles met elkaar delen. Maar zij gaat binnenkort trouwen en is druk. Dus ik denk niet dat dit een goede tijd is om het nu met haar te bespreken. Misschien overval ik haar ermee en dat wil ik in deze periode voor haar niet. Heeft u misschien advies voor mij hoe ik dit het beste kan aanpakken? 

Beste vraagsteller,

Bedankt voor je duidelijke brief. Je laat zien hoe lastig het voor homoseksuele jongeren in reformatorische kring is om hun weg te vinden met hun geaardheid. Daar zouden we ons met elkaar meer bewust van moeten zijn. Dat zou het voor jongeren als jij veel makkelijker maken. Dan hoefde je er niet zo mee te zitten of je over je gevoelens aan anderen vertelt en zo ja aan wie dan.

Op die vraag kom ik straks terug. Ik wil eerst iets zeggen over hoe jijzelf -en waarschijnlijk ook je omgeving- naar homoseksualiteit kijkt. Een paar dingen troffen me namelijk in je vraag. Je schrijft dat je “nooit de echte liefde zult ervaren en dat je “je hele leven tegen je gevoelens zal moeten strijden.” Ik snap heel goed dat je er zo naar kijkt, want op een bepaalde manier klopt het wat je schrijft. Toch kun je er misschien ook een iets minder zware lading aan geven. Een paar dingen geef ik je ter overweging, die het je mogelijk ook makkelijker maken om erover te gaan praten.

Om te beginnen zie je jouw situatie als dat je nooit de echte liefde zult ervaren. Je bedoelt dat je niet zult trouwen; dat is inderdaad iets wat erg moeilijk kan zijn. Je kunt en mag er verdrietig over zijn dat dit voor jou niet is weggelegd. 

Toch wil dat niet zeggen dat je nooit (de) echte liefde zult ervaren. Iemand zei: liefde heeft meerdere gezichten. Liefde heeft het gezicht van het huwelijk, maar bijvoorbeeld ook dat van de vriendschap. Met andere woorden: er zijn meerdere manieren om echte liefde te ervaren. In onze kringen denken we bij liefde al gauw aan het huwelijk, maar ook vriendschap is liefde, een hoge manier van liefde zelfs (zie mijn boekje “Leven als vrienden – een hoge vorm van liefde”). Nogmaals, ik wil je pijn niet kleiner voordoen dan hij is, maar het huwelijk is echt niet ‘zaligmakend’. Volgens Paulus is het ongetrouwd zijn -om hetzelfde woord nog een keer te  gebruiken- zelfs méér zaligmakend (1 Korinthe 7). Het kan je helpen om de echte (!) ‘echte liefde’ beter te leren kennen: de liefde van en voor God.

Is dat een doekje voor het bloeden? Een afleidingsmanoeuvre? Zo kan het overkomen, maar door het geloof kunnen we het echt anders leren zien en ervaren. Als kerk zouden we méér moeten geloven in de waarde van het ongetrouwd zijn. Laten we alsjeblieft niet denken dat zonder huwelijk de echte liefde aan ons voorbij gaat.

Verder zeg je dat je je hele leven “ertegen” zal moeten strijden. Wat bedoel je met “ertegen”? Wáár moet je tegen strijden? Ik heb zelf ook homoseksuele gevoelens, maar daar strijd ik niet (meer) tegen. Want die gevoelens zijn op zich niet zondig. Ze worden pas zondig als ik die gevoelens laat uitgroeien tot verlangens om met iemand naar bed te gaan. Ik heb daar op deze website recent over geschreven in de artikelen ‘Homoseksuele gerichtheid (niet) accepteren’ en ‘Accepteren van gebrokenheid’. 

Ik vraag me daarom ook af wat jij bedoelt met “verkeerde begeerten” en “verkeerde gedachten.” Als je daarmee seksuele gedachten in de enge zin van het woord bedoelt (verlangen naar seks), zijn die inderdaad verkeerd en moet je daartegen strijden. Maar als je bedoelt dat je die ander leuk en aantrekkelijk vindt, is dat op zich niet zondig. Daar hoef je dus ook niet tegen te strijden (lees bovengenoemde artikelen).

Als je leert om zo meer naar je homo-zijn te kijken, wordt het minder beladen en kun je er ook makkelijker over praten. Want dat laatste zou ik zeker proberen te doen. Als christen-homo die ervoor kiest om single te blijven, heb je het sowieso al moeilijk. Het wordt dan alleen maar nóg moeilijker als je dat angstvallig moet verbergen. Je hebt het juist nodig om over je gevoelens  en de vragen die deze oproepen met anderen te kunnen praten.

Daar hoort ook die vriendin bij die soms verliefde gevoelens bij je oproept. Haar ontlopen heeft inderdaad geen zin. De kans is groot dat dat alleen maar méér spanning bij je oproept. Erover praten is natuurlijk erg spannend, maar je zou de eerste niet zijn die daardoor ervaart dat de verliefdheid als vanzelf verdwijnt. 

Ik moet hierbij denken aan wat Wesley Hill, zelf homo en bewust single, schrijft in zijn boek “Spiritual Friendship”. Een voorganger zei ooit tegen hem: “Wes, we hebben christenen nodig die niet flippen als hun homovrienden verliefd op hen worden.” Nou ken ik jouw vriendin natuurlijk niet. Kan zij ertegen als je vertelt van jouw gevoelens voor haar? Het zal in ieder geval helpen als je erover vertelt op de manier die ik hierboven beschreef. Dus niet flirterig, alsof je stiekem hoopt dat zij je gevoelens beantwoordt, maar open en eerlijk: “Ik vind jou erg leuk en daar moet ik mee leren omgaan. Want ik wil je niet kwijt, maar ik wil óók niet dat ik verliefd op je ben.” Hopelijk kunnen jullie er dan samen over praten wat dat betekent voor jullie vriendschap. (Ik kan me trouwens voorstellen dat je met die andere vriendin inderdaad wacht tot na haar trouwdag.)

Ook aan je ouders en broertjes en zusjes zou ik het vertellen. Bedenk daarbij: een ‘goed’ moment daarvoor komt nooit. Het zal altijd erg ongemakkelijk voelen en er zal altijd een reden zijn om het op dit moment juist níet te doen. Daar moet je het dus niet van laten afhangen. Een paar tips daarbij:

• Vertel het eerst aan de broer of zus van wie je denkt dat die het ’t meest zal begrijpen. Dan kan hij of zij je mogelijk helpen als je het aan de anderen vertelt. Bovendien kun je dan bij hem of haar ‘oefenen’.

• Houd er rekening mee dat je ouders en/of andere gezinsleden in het begin niet weten wat ze moeten zeggen. Misschien valt het mee, maar die kans is er. ‘Help’ hen dan door zoiets te zeggen als: “Ik snap dat dit jullie rauw op jullie dak valt en dat jullie dit eerst moeten verwerken.” Geef hen de gelegenheid om vragen aan je te stellen en stel voor dat jullie er later nog over doorpraten. Spreek daarvoor eventueel zelfs alvast een moment af, bijvoorbeeld zondag na de kerk. Probeer hoe dan ook te voorkomen dat het bij dit ene gesprek blijft. Er is nauwelijks iets vervelender dan dat je met veel moeite je verhaal verteld hebt en dat de anderen er later niet meer op terugkomen.

• Als je er later nog méér over wilt praten, kan het zijn dat je daar zelf over moet beginnen. Bedenk: als anderen dat niet doen, hoeft dat niet te betekenen dat ze het liever wegstoppen. Het kan er ook een uiting van zijn dat ze het helemaal geaccepteerd hebben. Dus ga niet passief zitten wachten tot ze het onderwerp aan de orde stellen. Als je ergens mee zit, begin er dan zelf over – niet bij iedereen, maar bij de mensen met wie je het meest close bent (dat hoeven dus niet je ouders te zijn).

Veel liefde, geloof en moed gewenst!

Herman van Wijngaarden

Dit artikel is beantwoord door

Herman van Wijngaarden

• Geboortedatum:
  06-02-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Driebergen
• Status:
  Actief

38 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven