Vader is tegen wielrennen
M. (Marieke) de Jong | 14 reacties | 05-08-2024| 15:37
Vraag
Ik ben 16 jaar en zou enorm graag willen gaan wielrennen, maar mijn vader vindt de sfeer bij sport niet goed en is bang dat ik het te fanatiek ga doen. Ook ben ik niet van plan om bij een club te gaan. Hoe kan ik hem overtuigen dat ik alleen wil gaan wielrennen om fit te worden en als ontspanning?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Wat leuk dat je een nieuwe hobby wil aangaan. Wielrennen klinkt als een goede en gezonde keuze; je bent in beweging en buiten. Echter, ziet je vader dit helaas anders. Hij maakt zich zorgen om de sfeer en is bang dat je het te fanatiek gaat doen. Ik kan mij voorstellen dat dit teleurstellend is, vooral omdat dit jouw bedoeling niet is en jij er geen gevaar in ziet.
Je vraagt hoe je je vader kan ‘overtuigen’ toch te mogen wielrennen. Er is natuurlijk geen truc om een ander te overtuigen, maar wellicht kunnen onderstaande vier punten helpend zijn om dichter naar elkaar toe te komen en een oplossing te vinden waar jullie allebei tevreden mee zijn.
1. Vraag naar de gedachten/mening van je vader. Vraag wat zijn zorgen precies zijn en waarom hij deze zorgen heeft. Besef dat deze zorgen goed bedoeld zijn. Je vader heeft het beste met je voor en wil je beschermen voor mogelijk gevaar. Luister oprecht en vraag hierin door. Weersta de verleiding om hier een tegenreactie op te geven en met jouw mening te komen. Een mooie uitspraak hierin is: “Eerst begrijpen, dan begrepen worden” (Stephen Covey). Oftewel: als jij begrepen wil worden, dan moet je eerst de ander begrijpen. En begrijpen begint altijd met luisteren, vragen stellen en je in de ander verplaatsen.
2. Vraag of je ook jouw gedachten/mening mag delen. Vertel je wens en verlangen. Deel daarbij ook wáárom wielrennen je leuk lijkt en deze sport belangrijk voor je is (waarom wil je dit zo graag en wat is je doel ermee/wat wil je ermee bereiken?). Vertel ook op welke manier jij het wielrennen zou willen vormgeven.
3. Doe een voorstel. Vraag of er een mogelijkheid is om tot een compromis te komen en of er een manier is waarop je vader het wel zou zien zitten. Mag wielrennen helemaal niet of wel als dit aan bepaalde voorwaarden voldoet? Een andere mogelijkheid is om je vader te vragen of jij een voorstel mag doen. In dit voorstel houd je uiteraard rekening met de wensen van je vader. Wellicht kunnen jullie samen tot overeenstemming komen.
4. Maak concrete afspraken. Indien er ruimte komt voor wielrennen, zal dit dus onder bepaalde voorwaarden zijn. Er ontstaat voor beiden rust en houvast als hierover afspraken worden gemaakt. Zowel je vader als jij weten dan waar jullie aan toe zijn. Dus: hoe ga je het wielrennen vormgeven? Wat ga je wel en wat ga je niet doen? Schrijf dit eventueel op.
Veel succes ermee! Ik hoop dat jullie er samen uitkomen.
Gezonde groet,
Marieke de Jong
Dit artikel is beantwoord door
M. (Marieke) de Jong
- Geboortedatum:16-05-1991
- Kerkelijke gezindte:Baptistengemeente
- Woon/standplaats:Leersum
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Leefstijlcoach
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Fanatiek sporten is niet gelijk een probleem, maar wel als je iedereen je over het hoofd ziet en niemand er iets van aantrekt (niet eens beter weet). Dit zijn geen echte tips maar hopelijk krijg je een beetje begrip voor je vaders mening vanuit een ervaring. Misschien heeft hij ook een negatief beeld of ervaring erbij, en kan je daar eens om vragen?
En kort wil ik ermee zeggen: Wees niet zoals de rest, maar geheel anders.
Uit zichzelf gaat dat vaak niet goed, dus hoe zou je dit kunnen leren/bereiken?
Je kunt prima alleen fietsen of met een paar vrienden en dan speelt dit allemaal niet.
Ik fiets 3 keer in de week (voor mijn doen fanatiek ;-)) en ga regelmatig met andere wielrenners op stap richting de heuvels van Duitsland, België en Luxemburg. Mooier wordt het niet! Veel christenen wielrennen, ik ken er tientallen waaronder enkele (toekomstige) dominees. Als je een keer mee wilt en het mag van je vader, laat het maar weten via een reactie hieronder.
Dat er rond wielrennen en wielrenners een weinig bevorderlijk sfeertje hangt ben ik (helaas) met je vader eens.
In die zin zijn er tel van sporten te bedenken om fit te blijven met een minder slecht imago.
Om echter het wielrennen niet te gaan doen omdat veel wielrenners (zeker in georganiseerd verband) zichzelf onfeilbaar wanen slaat wellicht ook door.
Hoe negatief de sfeer rond een bepaalde sport ook is, het zegt niets over een los individu wat deze sport recreatief beoefend.
.je vader kent je, wellicht ziet hij de risicos helderder dan jijzelf
Ter illustratie: als mijn oudste zoon zou willen gaan wielrennen zou ik het prima vinden.
Mijn jongste zoon daarentegen zou zich laten meesleuren door de prestatiedrang via apps als Strava, en een gevaar op de weg worden.
Vraag je vader wat zijn angst is, en besef dat hij je wellicht beter kent dan dat je jezelf kent...
En wat er niet is kan nog komen als je ergens aan begint. De vader is tegen de sport vanwege de uitstraling van anderen die dit doen, het fietsen is niet de reden.
Het lijkt mij een goed voorstel van Henkie om voor te stellen dat je met andere christenen een keer wil gaan (om te proberen).
Dat dominees dingen doen betekent niet direct dat dat vervolgens goede dingen zijn.
Je spiegelen aan menselijke afgoden is zelden raadzaam...
Je kunt iig met een gewone fiets conditie opbouwen.
Racefietsen is een hele leuke, positieve sport!
Je bent buiten, je beweegt en wordt heerlijk moe. En daarbij goed voor je materiaal zorgen. Alles weer spick en span maken voor de volgende rit: het is zó leuk om te doen.
Wat ik al zei: ik snap deze jongen wel!
Dat moet je als ouders toch toejuichen?! Alles beter dan achter een scherm hangen..
(Om van drinken nog niet te spreken.)
En ja, we maken met elkaar gebruik van de openbare weg. Gewone fietsen met gemiddeld 18, de grijze brigade op mooie E-bikes gaan al weer naar de 25. En wielrenners tikken gemiddelde van rond de 30 km/uur aan. Dat vraagt van elkaar wat begrip, inschikkelijkheid en alertheid. Niks meer, niks minder.
En ik spreek uit ervaring: er worden meer wielrenners verrast door 'gewone' fietsers, dan gewone fietsers door wielrenners....
Er zijn altijd uitzonderingen die de regel bevestigen, maar wielrenners rijden op dunne bandjes en zitten vastgeklikt aan de pedalen: dus ze zijn kwetsbaar. En 99% van de wielrenners is zich dat goed bewust, en rijden daarom ook veilig.
Ik hoop echt dat deze jongen zijn vader kan overtuigen van het positieve van deze sport!
En ik hoop dat een vader een jongen van 16, op weg naar de volwassenheid, een beetje ruimte geeft om zelf beslissingen te nemen.
Trouwens, je kan ook aan een mountainbike denken!
Daar kan je uren op fietsen zonder ook maar iemand tot "last" te zijn.
Ook de mountainbike kan je buiten plaatsen en weer binnen zetten, net wat je uitkomt.
Succes hoor!
Ik geloof best dat veel wielrenners zich bewust zijn van hun kwetsbaarheid in het verkeer.
99% lijkt me echter schromelijk overdreven.
Toen ik nog in NL woonde woonde ik aan een dijk, en heb daar meermaals heel gevaarlijk rijgedrag gezien, en in vrijwel alle gevallen betrof dat wielrenners die dachten dat ze Lance Armstrong waren.
Dat wielrennen leuk is om te doen kan ik beamen, maar de kans op een ongeluk is nogal groot.
En iedere wielrenner die ik ken zal aangeven zelf rustig te rijden, en zich bewust te zijn van het verkeer om hen heen.
Toch zijn juist dat de jongens die meermaals zware valpartijen hebben, meestal door eigen schuld.
Ik snap de vraagsteller heel goed, maar de vader (die zijn zoon beter in kan schatten dan jij en ik dat kunnen) nog veel beter.
Moet natuurlijk hometrainer zijn.
Sorry voor mijn fout!
Ik racefiets 2x in de week; 1-1,5 uur. Ik fiets voor de ontspanning en niet voor de snelheid. Ik ga in m’n eentje, de natuur in, genieten van het moois. Ik denk na in de stilte en fiets m’n hoofd leeg. Het geeft mij rust en ik kom met nieuwe energie thuis. Dit kan ik iedereen aanbevelen.
Bij de heren is het regelmatig een testosteron-sport maar hoe lekker is dat als je de hele dag op school bent geweest of achter je bureau hebt gezeten?!
De vraagsteller kan natuurlijk ook een dame zijn, bedacht ik me. Daar is sowieso vaak geen sprake van haantjesgedrag waar mensen zich aan kunnen storen. Misschien kan ze dan eens met HannaRoos mee (?).
“Niet-wielrenners. De leegte van die levens schokt me.''
Succes met het overtuigen van je vader!
Ik vind het jammer dat je het wielrennen linkt aan het jezelf spiegelen aan afgoden. Dit kan inderdaad, maar hoeft helemaal niet. Door deze houding is er in de refo gezindte een behoorlijk negatief imago over sporten en zelfs veel terughoudendheid.
Terwijl het voor veel jongeren en ook ouderen juist zo goed zou zijn! Of kinderen die niet op een sportvereniging mogen terwijl ze daar vaak zelfvertrouwen op kunnen bouwen en aan hun motoriek werken.
Ik heb juist alleen maar positieve ervaringen met sporten bij een vereniging als christen. Ja, vertel maar dat je op zondag niet gaat trainen en waarom niet. Je merkt vanzelf of men er voor open staat. En vaak krijg je respect. Niet altijd, maar dat hoort er helaas bij in een seculiere omgeving.
Ik baal van die extreme wereld mijding, waarbij het soms echt lijkt of je je op je werk en het hoognodige volledig terug moet trekken in je zuil.
Het 'gij geheel anders', is zo niet bedoeld lijkt mij.
