Luisteren naar ouders bij kerkkeuze

Als ik denk over de wederkomst bekruipt mij een beklemmend gevoel. In de kerk waar ik zat voelde ik mij niet thuis. Ik miste daar het vertrouwen op God. Vaak ging het over ons als boze mensen, maar God is toch oneindig goed en groot? De oordeelsdag is op komst, daarom wil ik mij graag verdiepen in wie God is, wie ik ben en wat God voor mij kan en wil betekenen.

Zondagsmiddags en doordeweeks luisterde ik geregeld naar andere kerkdiensten online. Om Hem te zoeken en mijzelf te onderzoeken. Jarenlang bad ik dagelijks om Zijn hulp in die strijd. Na enkele jaren sprak ik een jongen. We kregen een mooi gesprek over de wederkomst, over vertrouwen op God en over Zijn rijke belofte. Na enige tijd kregen we een relatie. Op zondag ga ik met hem mee naar de kerk. Met deze kerk luisterde ik eerder geregeld al mee. De diensten kan ik goed volgen en er is stof ter overdenking. De relatie met deze jongen zie ik als verhoring op mijn gebed. God ziet op mij neer!

We zijn nog zondagen uit respect voor mijn ouders mee geweest naar mijn kerk. Maar steeds kwam die strijd van het niet thuis voelen en het niet kunnen luisteren naar de preek terug. Na een half jaar hebben we besloten alleen naar zijn gemeente te gaan. Dit was ik ook van plan geweest als ik geen relatie zou hebben. Mijn ouders vinden dit een moeilijke zaak. Want ik eer mijn ouders niet omdat ik niet met ze mee ga, vinden ze. Ik vind dat erg moeilijk, maar toch kies ik ervoor om niet meer te gaan. Dit omdat God op de oordeelsdag vraagt wat ik eraan heb gedaan. Het is belangrijk dat we God eren boven alles, maar hoe zit het dan met het dienen van mijn ouders? Hoe kan ik dit goed uitleggen aan mijn ouders?

Beste vragenstelster,

Je stelt feitelijk gesproken twee vragen, verscholen in de aanloop die je neemt om je eigenlijke vraag te stellen. Hoe moet in de verkondiging gesproken worden? En de tweede vraag is: hoe ga ik in verkeringstijd, waarin mijn vriend en ik naar elkaar toegroeien, om met de Bijbelse gezagsverhouding met mijn ouders?

Voordat ik inga op de vragenbeantwoording, wil ik aangeven het best wat lastig te vinden om hier een goed antwoord op te geven. Waarom? Omdat je met de beantwoording een heel verkeerde kant kunt opgaan. Omdat het gebruikt kan worden om een wig te drijven. Dat is geenszins mijn bedoeling én ik ga ervan uit dat het ook niet jouw en jullie intentie is.

Dan nu naar de vraagbeantwoording. De beleving van een eredienst en preek is altijd subjectief. Het woord beleving zegt het al. In een preek waar jij dingen in mist, kan een ander alles vinden. In een kerkelijke gemeente waarin de gedachtegang is, dat alles wat de dominee zegt rechtstreeks bij God vandaan komt en daarmee dus Gods woorden zijn, ga je al heel snel tegen God Zélf in. Dat gebeurt al als je vragen stelt bij de preek.

Laat ik vooropstellen: elke dienaar van het Woord heeft als taak om zo te preken dat het Bijbelgedeelte en de preek met een is-gelijk-teken (=) aan elkaar geschakeld is. Toch kun je in jouw Bijbel lezen dat de Bereërs het Woord -notabene Paulus zelf!- niet voetstoots aannamen, maar dat zij het nauwkeurig en nauwgezet onderzochten. Zo is het ook jouw en jullie beider taak om dat te doen. Je vriend en jij persoonlijk en samen én je ouders. Niet om de dominee af te vallen. Maar om verzekerd te zijn dat wat de dominee zegt wáár is.

Dan is het vervolgens belangrijk: Wat moet een dominee preken? De tékst! Dat is wat anders dan een systeem. Dat is wat anders dan wat algemene waarheden. Als dienaar van het Woord blijf je er ook fris bij. Als het dan gaat over de slechtheid van de mens, dan dient dat aan de orde te komen. Als het gaat over de rijke Christus en Zijn rijkdommen, dan hoort dát alle aandacht te krijgen. Paulus zegt nergens als het over de verkondiging gaat: Ik heb me niets anders voorgenomen dan de slechtheid van de mens. Maar: Ik heb mij niets anders voorgenomen te verkondigen dan Jezus Christus en Die gekruisigd. Dat is het punt waar het élke preek om zal moeten draaien. Vanuit de liefde van Christus krijgt een zondaar oog voor Zijn eigen slechtheid. Pas in Zijn licht, zien wij hét Licht. Hopelijk geeft dit zo wat woorden aan de eerste vraag.

De tweede vraag heeft te maken met de verhouding ouders-dochter aan de ene kant en aan de andere kant: ouders-kind-met-relatie. Allereerst zou je kunnen zeggen: zolang je woont onder het dak van je ouders gelden hun regels en zijn hun gebruiken doorslaggevend. Toch is daar niet alles mee gezegd. Want als verkeringhebbende jonge vrouw groei je als het goed is toe naar je vriend: emotioneel, geestelijk, fysiek. Maar dat niet alleen: als stel groei je ook toe naar een nieuwe situatie. Jullie zijn samen aan het toegroeien naar de situatie van Éfeze 5: het Bijbelse huwelijk. Je man als jouw hoofd. En jij als zijn lichaam. Zoals Jezus het hoofd is van Zijn gemeente. Dat betekent: trouwen zorgt ervoor dat je eerste verantwoording ligt in het gehoorzaam zijn aan je man. En voor je aanstaande man betekent dat: luisteren naar de signalen die zijn vrouw als zijn lichaam uitzendt. Voor (schoon)ouders betekent dat: loslaten. Overgeven in de handen van hun (schoon)zoon / (schoon)dochter. 

Ik lees in het stukje niet of jullie in het verenigingsleven van de voor jou ‘nieuwe’ gemeente betrokken zijn. Dat kan praktisch gezien ook nog uitmaken. Dat je ouders zien dat het voor jullie niet alleen op zondag belangrijk is om naar de kerk te gaan, maar ook doordeweeks actief betrokken te zijn bij het gemeenteleven. Daarnaast is het in deze zomerperiode een goede tijd om samen af te wegen om de belijdeniscatechisatie te volgen. En of je dan in het komende voorjaar geloofsbelijdenis aflegt, mogen jullie samen voor het aangezicht van de HEERE dan biddend overwegen. Op die manier formaliseer je je overgang naar de andere kerkelijke gemeente en komt er duidelijkheid richting je ouders. 

Terzijde nog deze opmerking: mensen hebben nog weleens de gedachte dat een verandering van kerk tot allerlei losbandigheid kan leiden. Uiterlijkheden die in de ene kerk belangrijk zijn en in de andere kerk formeel misschien wat minder belangrijk lijken kunnen zomaar een splijtzwam zijn: je wilt alleen maar naar die andere gemeente, omdat je daar dat wel mag of dit niet hoeft. Ik wil ermee zeggen: bevuil het kerkelijke nest waar je uit komt niet. Probeer juist te waarderen wat je er ontving.

Kort en goed: ga samen het gesprek met je ouders aan. Spreek in de eerste persoon (ik/wij) en leg uit wat je belangrijk vindt en waarom je voor een bepaalde kerkelijke gemeente kiest. Vertel erbij dat jullie toegroeien naar een nieuwe verhouding. Wat dat jullie als stel kost en wat dat betekent voor ouders.

Ik wens jullie daarbij alles toe wat nodig is. Daarbij ook nog een heel fijne, ontspannen verkeringstijd en veel biddende afhankelijkheid van Hem, Die jullie aan elkaar heeft gegeven.

Met hartelijke groet,
Ds. W. F. ’t Hart

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. F. 't Hart

• Geboortedatum:
  16-08-1990
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Zwartebroek-Terschuur-Voorthuizen
• Status:
  Actief

33 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven