Vraag
Ik ben er de laatste tijd veel mee bezig dat ik merk dat ik heel anders denk dan mijn ouders. Sinds enkele jaren ben ik veel bezig met het geloof. Ik vind de preken in mijn kerk erg lastig. Ook beweert de dominee volgens mij dingen die niet in de Bijbel staan. Op zondag ging ik twee keer met mijn ouders mee naar de kerk. Op zondagmiddag luisterde ik mee met een ander kerkverband, bezocht een conferentieweekend en sprak met andere jongeren. Dit was erg fijn, maar ook dubbel omdat er veel meer in de Bijbel staat dan wat er gepreekt wordt in mijn kerk.
Na een tijdje kreeg ik gesprekken met een jongen, gesprekken over de kerk en wat God van ons vraagt. Zondagsmiddags luisterde ik al met regelmaat mee met zijn kerkverband. Na enige tijd kreeg ik een relatie met deze jongen. Mijn ouders vinden dit heel lastig omdat hij uit de Hersteld Hervormde Kerk komt. De zondagen dat ik bij mijn vriend in de kerk ben, vind ik erg fijn. De preken kan ik goed volgen, ook kan ik de rest van de week nadenken over de uitgelegde stof. Een relatie met deze jongen zie ik als verhoring op mijn gebed. Om de week waren we bij mijn ouders. Het liefst gingen we naar de andere kerk, maar dit deden we niet uit respect voor mijn ouders.
Na een half jaar koos ik ervoor belijdenis te doen in de HHK. Belijdeniscatechisatie duurt daar twee jaar, dat vind ik erg fijn. Ook voel ik me thuis in deze kerk en weet ik dat er dicht bij de Bijbel wordt geleefd. Op een zondag waren we bij mijn ouders. We hadden vaak gesprekken over de kerk, maar we komen er niet uit omdat mijn ouders zeggen dat wij een verkeerde weg kiezen. Ook denken ze dat ik dit doe vanwege mijn vriend, terwijl mijn worsteling met wat er bij ons gepreekt wordt al jaren speelt. Tijdens de dienst op diezelfde zondag zei de dominee (Gereformeerde Gemeenten) dat zijn kerkgenootschap de ware kerk was. Hier waren wij het niet helemaal mee eens. Daarnaast bestaat er volgens hem geen ware kerk op aarde. Mijn ouders hechten erg aan wat de dominee zegt.
Na iets meer dan een halfjaar hebben we besloten alleen naar de kerk van mijn vriend te gaan. Dit vonden we een moeilijke keus, maar steeds niet kunnen luisteren naar de preek deed mij veel. God vraagt immers Hem te zoeken, dat kan ik niet in een gemeente waar volgens mij een andere boodschap klinkt. We hadden een gesprek met de dominee van belijdeniscatechisatie om te vragen hoe wij het beste met de situatie om konden gaan. Mijn vader heeft later de dominee gebeld omdat wij volgens hem niet de waarheid hadden verteld. Mijn vader vindt dat ik me niet houdt aan het vijfde gebod.
Deze hele situatie roept vaak over-en-weer 'verwijten' naar elkaar toe op. Ik voel me door mijn ouders niet serieus genomen in mijn beleving. De andere gezinsleden staan veel meer op één lijn met mijn ouders en zijn hierin wel volgzaam, maar ik kan voor mijn gevoel achter bepaalde standpunten niet staan. Dit geeft soms wel eens een gevoel van eenzaamheid en onbegrip en ik voel me er ook best wel vaak verdrietig over. Daarnaast wordt er op elk moment dat er een discussie is, deze kwestie erbij gepakt. Mijn vader spreekt dan uit dat ik ze veel verdriet doe en dat het mij niks doet. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Een 21-jarig meisje.
Antwoord
Beste 21-jarig meisje,
Je vraag is door omstandigheden even blijven liggen. Ik heb niet eerder kunnen reageren, waarvoor mijn excuses, maar wil bij deze alsnog een reactie geven. Bedankt voor je openhartige verhaal. Sommige woorden laten zien wat het met je doet en tussen de regels door is nog meer ‘te lezen’. Duidelijk voelbaar is dat het je erg bezighoudt en (terecht) veel met je doet.
Ik heb je vraag voor mijzelf puntsgewijs onder elkaar uiteengezet, zodat wat inzicht is ontstaan. Hierdoor komt bij mij het beeld boven dat er stap voor stap meer verwijdering is ontstaan tussen jou en je ouders. Wellicht is dit eerst vooral een innerlijk proces geweest, met vragen over geloof, prediking, de Bijbelse boodschap. Dit geeft bij jou andere gedachten dan bij je ouders. Vervolgens is dit proces in (kleinere) levenskeuzes meer naar buiten gekomen, want blijkt uit het bezoeken van andere kerkdiensten, een conferentieweekend en gesprekken met jongeren. Totdat je leven een vreugdevolle wending krijgt doordat je vriend en jij een relatie aangaan, wat je mag zien als ‘verhoring op mijn gebed’. Dat is zo’n rijkdom als je mag geloven en weten als vriend en vriendin, jonge man en vrouw, door de Heere God bijeen te zijn gebracht. Maarten Luther schrijft in 1525: “Omdat een echtgenoot een gave van God is, moet u allereerst -voordat u ergens aan begint- tot God bidden of Hij u een godvrezende vrouw [of lees: man] zou willen geven en toeschikken.” Laat dat uitgangspunt niet alleen het begin van jullie relatie stempelen, maar mét de Heere ook in jullie verdere levensloop Deo volente.
Je relatie brengt andere vragen met zich mee. Je ouders vinden het lastig dat deze jongen uit de HHK komt. Heb je al eens het gesprek met je ouders gevoerd wat ze dan precies lastig vinden? Gaat het alleen om zijn kerkelijke achtergrond of zijn er wellicht (onuitgesproken) andere punten over jou, hem of jullie samen, die jouw ouders lastig vinden? Stap hier niet te makkelijk overheen. Voor ouders kan het (onbewust) vragen oproepen als een dochter/zoon verkering krijgt en ook voor hen de verhouding anders wordt. Ik begrijp dat het gesprek op dit moment beladen kan zijn, maar het lijkt mij goed om dit wel helder te krijgen. Zeker ook richting een eventueel huwelijk op termijn, waarbij een goede verstandhouding en goedkeurend medeweten van ouders een Bijbels en groot voorrecht is.
Je relatie geeft ook kerkelijk andere openingen. Mogelijk sluit dit aan bij je eerdere innerlijke levensvragen en andere (kleinere) levenskeuzes. Eerst gaan je vriend en jij de weekenden om en om naar de kerk in de Gereformeerde Gemeente en de Hersteld Hervormde Kerk. Ik denk dat dit in beginsel erg goed en verstandig is. Je komt allebei uit een ander gezin, een andere gemeente en hebt een andere (kerkelijke) achtergrond. Dit proces hoort ook bij een verkeringsperiode van elkaar steeds beter te leren kennen en innerlijk verbonden te raken. Als de Heere het geeft zal je op termijn als man en vrouw samen door het leven gaan. Wat is er een groter voorrecht dan samen de Heere van harte lief te hebben en elkaar voor Gods aangezicht te ontmoeten? En dat je samen in oprecht geloof, één van hart en geest, elke zondag en de hele week onderdeel uitmaakt van dezelfde gemeente. Stempelt dit jouw horizontale én verticale verlangen? Is dat het geestelijk leven dat je door Gods genade en Zijn Geest hebt ontvangen en waaruit je mag leven? Dan kan je amen zeggen op: “Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst liefgehad heeft” (1 Johannes 4:19).
Het gaan naar een andere gemeente, zeker met persoonlijke vragen en moeite rondom de eigen kerk, kan nog weleens een vertroebeld beeld geven. Ik bedoel dat niet pessimistisch, maar het gras bij mijn buren staat er dit jaar ook groener bij dan het gras in mijn tuin. Zo kan het kerkelijk ook zijn. Het is goed om dit voor jezelf én samen met je vriend eerlijk onder ogen te zien en te bespreken. Want het kan ‘erg fijn’ in een gemeente zijn, zelfs zo dat jij je thuis ‘voelt’, maar uiteindelijk gaat het maken van een kerkkeuze niet om wat wij als mensen voelen of willen, maar is in alles gebedsvraag: Heere, wat wilt U dat ik doen zal? Wie alles van de Heere verwacht en zijn/haar hoop op Hem stelt, die mag antwoord verwachten! Hoewel dat wel Zíjn antwoord en leiding is, waarbij je (levens)weg ook anders kan gaan… Ben je zó bereid Hem in alles te volgen?
De door jou gemaakte keuzes vallen echter niet goed bij je ouders, zo begrijp ik uit je verhaal. Terwijl jij juist de preken in de HHK goed kan volgen, doordeweeks erover nadenkt, de catechisatie waardeert, je thuis voelt in de gemeente waar je vriend kerkt en je ook merkt dat er dichtbij de Bijbel wordt geleefd. Bovendien heb jij gekozen om belijdenis te doen in de HHK, waarbij je het tweejarig traject waardeert. Al deze keuzes en de interactie met je ouders zorgen voor vragen en spanningen. Je geeft aan dat je ouders vinden dat je op de verkeerde weg bent en je vriend slechts volgt. Maar, zeg je: mijn worsteling speelt al jaren.
In dat verband heb ik wel wat vragen aan je. Hoe heb je die innerlijke vragen in een eerder stadium thuis bespreekbaar gemaakt? Hebben je ouders jouw vragen kunnen weten? Welke inhoudelijke gesprekken zijn daarover geweest tussen jou en hen? Natuurlijk, je bent nu 21 jaar en daarmee volwassen en zelfstandig, maar dan toch. Hoe heb je als dooplid, als kind van de christelijke gemeente, je ouders meegenomen in je denkproces, ook in de richting van belijdeniscatechese?
Ik ga ervan uit, omdat ik je persoonlijke situatie niet ken, dat jouw ouders je in afhankelijkheid van de Heere en naar eer en goed geweten groot hebben willen brengen bij Gods Woord. Als dan jouw worsteling hen niet eerder bekend is geweest, dan heb jij nu nog ‘huiswerk’ te doen. Mocht de opvoeding anders zijn geweest, dan denk ik dat ook nog andere gespreksinhoud aan bod zal moeten komen. Hoe het ook zij, breng dit alles in gebed voor de Heere en bespreek met je vriend hoe je dit op een normale, rustige en liefdevolle wijze ter sprake kan brengen. Als het met fysiek gesprek niet kan, schrijf dan een brief aan je ouders of spreek een (vooraf uitgeschreven) videoboodschap in, zodat intonatie en emotie merkbaar blijft. Doe dat oordeel-loos en openhartig, vanuit de ik-vorm en nodig hen met open vragen liefdevol uit tot gesprek. Geef eerlijk aan wat het met je doet, maar toon ook begrip voor de vragen en moeiten die zij kunnen hebben. Wees openhartig over je gevoel als je te horen krijgt dat jij je ouders ‘veel verdriet’ geeft en de situatie jou ‘niks doet’. Hoe moeilijk ook, maar stel je kwetsbaar op en deel je gevoel van eenzaamheid en onbegrip en geef aan dat je best wel vaak verdriet over de kwestie hebt. Stel wederzijds open vragen wat het met hen doet en dat je hiervan graag op de hoogte bent. Het is goed mogelijk dat de hele situatie niet alleen bij jou maar ook bij je ouders vragen en spanningen oproept. Zo kan je stap voor stap werken aan verbetering van de onderlinge verhouding.
Misschien blijf je dan inhoudelijk wel anders denken, maar komt er interpersoonlijk een leefbare en liefdevolle sfeer. Verlies elkaar niet uit het oog en uit het hart. Sta open voor vergeving! Maar laat de situatie niet ongewijzigd doorgaan en zet alles op alles om de sfeer van ‘over-en-weer verwijten naar elkaar’ te stoppen. Sta nu en in de toekomst altijd open voor gesprek. En: Bid voor je ouders!
Wat betreft die verwijten nog wat anders. Ik heb hiervoor geschetst dat de verwijdering stap voor stap heeft kunnen verlopen. Dat is bij jou ook niet zonder slag of stoot gegaan, want je geeft eerlijk aan dat je het een moeilijke keuze vond om niet meer bij je eigen gemeente naar de kerk te gaan. Je hebt hierin een keuze gemaakt, omdat God vraagt dat je Hem zoekt en dat kan naar jouw inzicht niet in een gemeente waar volgens jou een andere boodschap klinkt. Toch moet je wel waken voor een verwijtende sfeer vanuit jouw kant. Dat is in elk geval de stap die wel binnen jouw cirkel van invloed ligt. Jij kan en hoeft niet veranderen dat je ouders erg hechten aan wat de dominee zegt, maar je kan wel veranderen hoe jij hier (anders) over spreekt en denkt. Jij kan niet terugdraaien dat je vader de dominee uit de HHK heeft opgebeld en daar e.a. heeft verteld, maar je mag wel naar eer en goed geweten vertellen hoe het voor jou ligt (zoals hiervoor beschreven). Jij kan niet veranderen dat het vijfde gebod erbij wordt gehaald, hoewel het trouwens wel belangrijk is hóe dit vijfde gebod ter sprake is gebracht. Dit gebod is geen afdwingbaar recht van je ouders, maar hoort voor jullie allemaal wel een Bijbelse en liefdevolle aansporing te zijn “om die te doen uit dankbaarheid.” Jij mag in ieder geval wel de leiding van de Heilige Geest vragen en verwachten om deze Bijbelse opdracht tot persoonlijke levenspraktijk te maken.
Kortom, laat het je (gebeds)leven en levenshouding zijn om, wellicht druisend tegen al je gevoelens in, de minste te zijn en te bidden: “HEERE, zet een wacht voor mijn mond, behoed de deur mijner lippen” (Psalm 141:3), en: “Neig mijn hart, en voeg het saam tot de vrees van Uwen Naam” (Psalm 86:3 berijmd). Zoek te schuilen bij Hem alleen en vlucht met je zonden en onreinheid, met alle vragen, eenzaamheid en verdriet, tot deze Heiland. Wie in het geloof op deze God in Christus ziet en alles van de Heere verwacht zal niet beschaamd worden.
Ik hoop je zo wat handvatten te hebben gegeven en wens je toe dat jij je in alles te laten leiden door Zijn Woord en Geest, ook op kerkelijk terrein. De ware kerk is hier op aarde in een kerkverband of -genootschap niet te vinden en als deze al zou bestaan dan is “het ware” verdwenen zodra ik mij erbij voeg. Hoewel ik hoop mee te maken dat de Gereformeerde Gemeenten en Hersteld Hervormde Kerk uitspreken elkaar ten volle te zien als ware kerken (in lijn met Nederlandse Geloofsbelijdenis artikel 29) en daar ook concreet uiting aan gaan geven, bijvoorbeeld door attestaties wederzijds te aanvaarden. Toch is deze kerkelijke eenheid niet het mooiste uitzien, omdat het ‘hier beneden’ niet was, niet is en voor Christus’ komst niet zal komen. Wat los van kerkverbanden zeker wel gaat komen, is de vervulling van het gebed van de Koning van de Kerk, de Heere Jezus Christus: “Vader, Ik wil dat waar Ik ben, ook die bij Mij zijn, die Gij Mij gegeven hebt; opdat zij Mijn heerlijkheid mogen aanschouwen, die Gij Mij gegeven hebt, want Gij hebt Mij liefgehad, voor de grondlegging der wereld” (Johannes 17:24).
Met mooie groet,
A. J. C. van Gent
Dit artikel is beantwoord door
A. J. C van Gent
- Geboortedatum:28-10-1990
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Heinenoord
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Docent economie en godsdienst | Ouderling
Bekijk ook:
