Vraag
Al een groot aantal jaren kerken wij als gezin bij een in onze ogen goede gemeente. We hebben het er altijd naar onze zin gehad. De kinderen zijn ondertussen volwassen geworden en de deur uit. De gemeente is verouderd en op zich was dat geen probleem. Door omstandigheden zorg ik als oma voltijds voor mijn kleinzoontje. Helaas is dat voor een aantal gemeenteleden wel een probleem. Mijn kleinzoon kan (nog) niet stilzitten en kwebbelt door de preek.
Ik probeer er alles aan te doen om hem rustig te houden: geef hem speelgoed, een kleurboek met potloden, enzovoort, mee. Ik word met argusogen bekeken en af en toe vang ik opmerkingen op als: kan ze dat kind niet thuis laten, dit is geen plek voor een kind, dit is niet normaal laat ze met dat kind vertrekken. En als laatste: stuur het kind naar een pleeggezin dan ben jij er vanaf. En dat terwijl het kind zich begint te hechten en dat is erg belangrijk voor zijn geluk. Van plek naar plek doet geen kind goed. Ik vind dit erg moeilijk.
Vandaag kwam ik ook weer een gemeentelid tegen die vroeg of ik niet naar buiten kon gaan met het kind als hij iets zei. Dan kon ik later wel terugkomen. Ik heb gevraagd aan de diverse voorgangers of ze mijn kleinkind vervelend gedrag vonden vertonen. Geen van allen vonden het kind storend, eerder erg rustig. Hij is immers nog maar erg jong. En er wordt van hem nog niet verwacht dat hij zich stil houdt en dat hij op een stoel blijft zitten. Om de lieve vrede te bewaren ga ik soms met hem naar de Roms Katholieke kerk in het dorp. Deze geloofsgemeenschap heeft een zelfde gemiddelde leeftijd maar ze zijn daar blij als ik met mijn kleinzoon kom. Hoe kan ik ervoor zorgen om het toch leuk te houden? Het is fijner om bij één kerk te blijven en geen gedoe te hebben binnen de gemeente.
Antwoord
Dank voor uw vraag. Ook zonder een uitvoerige toelichting begrijp ik dat er sprake is van een bijzondere gezinsomstandigheid. Veel sterkte, wijsheid en liefde toegewenst bij het opvangen van uw kleinkind. U mag van uw omgeving en gemeente enig begrip en geduld verwachten…
Fijn dat u jarenlang goed kon kerken en meedoen in uw gemeente. Graag adviseer ik u de band met haar aan te houden en niet uw toevlucht te zoeken bij een andere gemeente.
Het gedrag van een (klein) kind kan door andere kerkgangers als storend worden ervaren. Ook sommige voorgangers vinden dat een “beweeglijk kind” hen uit hun concentratie haalt.. Het is goed om te zoeken naar een ‘praktische mouw’. Dat doet u ook. De manier waarop u dat doet, geniet kennelijk geen algemene waardering. Sommigen vinden nu eenmaal een kleurend kind in de dienst ongepast. ?
Maar… Is het niet mogelijk om een plaats achterin te zoeken? Niemand die voor u zit hoeft zich dan erg te storen. Hoewel… het praten door de dienst heen is uiteraard wel iets wat liever zoveel mogelijk beperkt zou moeten worden. Praat er over met uw kleinkind. Beloon goed gedrag met positieve aandacht, een snoepje of een presentje. In het uiterste geval zou u thuis naar de dienst kunnen luisteren.
In alles Gods zegen toegewenst.
Kandidaat G. A. van Ginkel
Lees ook:
Dit artikel is beantwoord door
Kand. G.A. van Ginkel
- Geboortedatum:13-01-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Maartensdijk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Pastoraal werk te Veen, Wijk (bij Heusden) en Groenekan.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat fijn en mooi dat je je kleinkind een veilige en fijne plek biedt om op te groeien. Wat zal dat moeilijk en mooi tegelijk zijn.
Ook een kind(je) moet leren hoe het is om in een kerkdienst te zijn. Wat het betekent, wat er gebeurd en wat er wordt verwacht. Mijns inziens kan men niet van een kind verwachten dat het voldoet aan de verwachtingen die men heeft voor oudere kinderen/volwassenen.
Mooi dat hij meegenomen wordt naar de kerk en dat hij de ruimte heeft om wat andere dingen te mogen doen tijdens de dienst (kleuren etc.).
Het is jammer dat gemeenteleden er zo'n last van hebben. Ze kunnen ervoor kiezen om vooraf de dienst al ergens anders te gaan zitten. Want is het niet Jezus zelf die zei: laat de kinderen tot mij komen en verhindert ze niet te komen? (Mattheus 19, Marcus 10, Lukas 18)
Een hartelijke groet
Wat geeft het dat kinderen wiebelen of praten, in de gemeente waar ik nu zit, geeft een kind weleens antwoord op een retorische vraag van de dominee, hij gaat daar met alle gemak op in en daar wordt het echt geen chaos van.
Kinderen horen erbij, ook kinderen die niet zo goed stilzitten. Ook een tiener die, ogenschijnlijk, onverschillig doet of zit te klieren, ik probeer juist deze gasten aan te spreken, niet op hun gedrag, maar juist om een aardig praatje te maken en belangstelling te tonen, grote kans dat ze niet meer voor je neus gaan zitten klieren.
Jaren geleden deed ik mijn vrijwilligerswerk in een abdij. Tijdens een viering werd het bekende verhaal ‘laat de kinderen tot mij komen’ gelezen.
De priester die de mis leidde was de 80 al ver gepasseerd. Hij vatte de boodschap van Jezus samen met: ‘iedereen is welkom bij Jezus, iedereen hoort erbij. Ook het kind in mij.’
Wat fijn dat u zo goed voor uw kleinzoon zorgt en dat u hem meeneemt naar de kerk. Er is geen betere plek voor oud en jong.
Ik heb geen idee hoe oud dit jongetje is. Van een kind van 4 kan je inderdaad niet verwachten dat het stilzit. Als het kind 6 is, mag je hier wel al meer van verwachten, op school moet het dan immers ook een paar uur stil kunnen zitten.
Bij ons in de kerk is er voor de jonge kinderen, kinderoppas. Hier wordt met de kinderen ook uit de bijbel gelezen en gezongen
Vooral voor kinderen die niet (de hele dienst) goed kunnen stilzitten en luisteren is dat fijn.
Wel is het belangrijk om te realiseren dat sommige mensen écht niet meer kunnen luisteren als er iemand door de preek heen praat of aan het spelen is. Natuurlijk staat er in de bijbel: laat de kinderen tot Mij komen. Maar als vervolgens andere mensen zich niet meer kunnen concentreren, mag er wel een serieuze afweging gemaakt worden.
Dit enkel als men hierdoor niet meer naar Gods wordt kan luisteren. Als de medekerkganger het alleen maar irritant vindt dan heeft die zich maar te schikken.
Zelf heb ik een man met een hersenaandoening. We proberen in de kerk altijd op zoek te gaan naar een rustig plekje zonder al te veel prikkels. We hebben wel eens gehad dat er dan een gezinnetje met kinderen achter ons kwam zitten. Het jongste jochie heeft de hele kerkdienst met een potlood in een schrift gekrast. Consequentie: wij zijn helaas naar huis moeten gaan tijdens de dienst, omdat mijn man het echt niet meer volhield.
Dan is er geen plaats voor dat kind, weet je wel hoe erg dat is... er zijn kinderen die als tiener nog steeds niet stil kunnen zitten, trouwens ook volwassenen.
Met elkaar rekening houden is beter dan kinderen thuislaten, we willen géén kindernevendienst, dan moeten we de kinderen accepteren, met al hun gedraai en gewriemel.
Trouwens toen de Heere Jezus aan het preken was waren de discipelen aan het netten spoelen! Dat waren nog eens tijden.
Onze dominee werd door zijn ouders gedwongen heel stil te zitten en kreeg straf. Nu wil hij dat bij z'n dochtertje begrijpelijkerwijs anders doen, maar dit heeft tot gevolg, dat het meisje te pas en te onpas door de kerk rent, naar voren naar haar vader en hardop met haar moeder praat (die ook antwoord) terwijl er gebeden wordt. Bij een 2-jarig kind nog wel te begrijpen, maar inmiddels is ze bijna 6 en ik ga ervan uit, dat ze op school ook wel eens 2 minuten stil zal moeten zijn. Ja, het is mij inmiddels wel enigszins te bar. En nee, ik zeg er niks van. Er zijn ook gemeenteleden, die het schattig vinden. Bij ons gaat het er wat vrijer aan toe, maar de meeste moeders met babies of kinderen gaan gewoon naar buiten als het kindje huilt, of niet stil meer kan zijn.
Laten we een beetje omzichtig zijn met (groot)ouders, we weten niet wat ze verder allemaal op hun bord hebben. Misschien kunnen de mensen, die het niet prettig vinden het kindje ook eens mee naar buiten nemen voor een wandeling tijdens de dienst. In het kader van "elkaars lasten dragen". Gezamenlijk een oplossing en hulp te vinden is zeker beter, dan zich aan elkaar te ergeren.
Ik weet niet hoe het in de gemeente loopt, maar er zou misschien ook wel eens vanaf de kansel of via andere wegen om hulp en ondersteuning gevraagd mogen worden voor een oma, die haar kleinkind waarschijnlijk permanent thuis heeft.
Juist hier ligt een taak voor de medechristenen om heel praktisch te helpen en deze moeilijke situatie als gemeente mee te dragen.
