Als je zoon homo is

Ik ben moeder van een homozoon. Hij kwam enkele jaren geleden uit de kast. Hij is richting de 30 jaar. Mijn zoon is christen. Helaas weet ik dat de meeste christenen niets van homofilie moeten hebben. Ook ik vroeger niet. Maar ja, als je zoon homo is... Dat is wel een beetje anders. Hij wist dat zijn ouders er ‘tegen’ waren; hij was bang het te vertellen. Hij heeft ook geprobeerd of hij toch niet hetero was. Maar ‘het’ is niet weg. Kortom: mijn zoon weet dat hij eigenlijk iets is of doet dat God niet goedkeurt.  

Maar hij heeft nu wel een vriend waarmee hij samenwoont. U begrijpt, wij hebben alles gelezen wat er maar over dit onderwerp te lezen valt. Omdat ik weet dat alle mensen zondaars zijn (tenminste, wij zondigen allen en hebben allemaal elke dag vergeving nodig), til ik er minder zwaar aan dan u mogelijk zou denken. Hoewel het natuurlijk niet goed is allemaal, probeer ik veel te relativeren. Pijn doet het hoe de kerk ermee omgaat. Er zijn weinig kerkelijke gemeenten die -behalve erover praten- ook nog eens iets doen voor onze zonen (en dochters) die er soms ook niet gelukkig mee zijn, maar niet weten hoe ze anders moeten leven. De meeste mensen praten veroordelend: Ja, maar je mag het niet praktiseren… Hoe doe je dat – niet praktiseren?

Waar kan mijn zoon ‘s zondags terecht? Bijna nergens, alleen in een zogenaamde vrije kerk en daar wil ik hem eigenlijk ook niet naar toe sturen. Welk kwaad doen twee aardige jongens die werk hebben, samen wonen, eten en ja... ook slapen; die samen op vakantie gaan, een huisdier verzorgen, hobby's hebben... Nogmaals, het is onnatuurlijk, niet goed te praten. Maar wat een hardheid ten opzichte van homo’s merk ik in de kerk. Bent u volmaakt? Zijn uw kinderen volmaakt? Waarin zondigen uw kinderen niet? Waarom die onverdraagzaamheid? God heeft toch ook geduld? Ik geef mijn zoon over in de handen van God. We hebben ook gezegd: God vergeeft jullie. En dat blijft Hij doen. God heeft geduld.

Nogmaals: waarom die haat in de kerk, in woorden en in daden? Wie gaan er eindelijk iets doen voor onze kinderen? Wij hebben nog kinderen met een andere 'rugzak', dus wij hebben nauwelijks energie om iets te doen. We hebben er ook niet de maatschappelijke status en kerkelijke positie voor. We kunnen helaas nergens praten of een beetje ondersteund worden. Wie doet iets voor onze groep mensen?

Beste moeder van een homo,

Uw zoon mag van geluk spreken dat hij een moeder heeft die veel van hem houdt en die zo nodig ook voor hem opkomt. Helaas komt het in reformatorische kringen inderdaad nog steeds voor dat homo’s weggekeken worden. Er zijn ouders die het contact met hun homoseksuele kind verbreken; en kerken die alleen maar veroordelend spreken over homo’s en/of negeren dat er ook onder hen zijn die deze gevoelens hebben. Dat is ronduit gezegd niet in overeenstemming met het evangelie. Ik weet zeker dat de Heere Jezus met ontferming bewogen zou zijn -beter: bewogen is- over jongeren (en ouderen) die homo zijn.

Wat dat betreft lijkt u het in uw kerk slecht getroffen te hebben. “We kunnen helaas nergens praten of een beetje ondersteund worden”, schrijft u. Dat moet heel eenzaam en verdrietig voor u zijn. Toch is het gelukkig niet altijd zo. Er zijn heel wat reformatorische gemeenten die wél pastorale aandacht hebben voor homoseksuele jongeren en hun ouders. Ik noem in dit verband vooral ook de reformatorische stichting Ouders en Familie Rondom Anders gerichte mensen, OFRA. Dat is een stichting die uitgaat van de Gereformeerde Gemeenten en waarbij ouders hun verhaal en vragen kunnen delen. 

Ook voor reformatorische homo-jongeren is er tegenwoordig gelukkig het één en ander. Zelf werk ik voor de stichting Hart van Homo’s, die goed contact onderhoudt met de stichting OFRA. Verder is er de werkgroep Struggel, uitgaande van de stichting Bijbels Beraad M/V. Als het gaat om de vraag: “wie gaat er eindelijk iets doen voor onze (homoseksuele) kinderen?”, zijn dit een paar duidelijke antwoorden. Helaas gaat er nog steeds veel mis in onze kerken, maar het is niet alléén maar slecht.

Dat de kerk verplicht is om goed te zorgen voor haar homoseksuele leden, neemt ondertussen niet weg dat die leden hun eigen verantwoordelijkheid houden voor hoe ze met hun homo-zijn omgaan. Dat besef mis ik eerlijk gezegd een beetje in uw verhaal. Hoe moeilijk uw zoon het, mede door de kerk, ook heeft gehad, hij blijft verantwoordelijk voor de keuzes die hij maakt. We zijn nooit alleen maar slachtoffers. En ook: we kunnen onze zonden niet goedpraten door te wijzen op de zonden van anderen, zo van: we zijn ten slotte allemaal zondaars. Dat laatste is waar, maar als iets zonde is, moeten we ons ervan bekeren – of we nu homo zijn of hetero, getrouwd of ongetrouwd. 

Het lijkt erop dat ik u er niet van hoef te overtuigen dat een homoseksuele relatie niet is wat God voor ogen heeft. U schrijft: “Mijn zoon weet dat hij eigenlijk iets doet dat God niet goedkeurt” en: “Het is natuurlijk niet goed te praten.” Ik sluit niet uit dat God uw zoon vergeeft, maar ik vind het nogal wat om dat te zeggen van een zonde die (blijkbaar) tegen beter weten in gedaan wordt. Het kan ook een kwestie van liefde zijn om dan de bijbelse waarheid over homoseksualiteit voor te houden. Ondertussen moet en mag u blijven liefhebben, ook als uw zoon een andere weg kiest. 

Herman van Wijngaarden

Dit artikel is beantwoord door

Herman van Wijngaarden

• Geboortedatum:
  06-02-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Driebergen
• Status:
  Actief

37 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven