Autisme hindert gang naar Heilig Avondmaal

Ik heb zo’n intens verlangen deel te mogen nemen aan het Heilig Avondmaal, maar ik durf niet. Ik vind het door mijn autisme heel moeilijk om mijn diepste gevoelens te delen, waardoor zelfs mijn familie niet eens weet van het genadewonder in mijn leven. Verder krijg ik het al benauwd bij de gedachte om voor iedereen zichtbaar naar voren te moeten lopen. Hoe kom ik toch uit deze moeilijkheid? Dit houdt mij inmiddels al jaren tegen om aan te gaan.

Voor en na iedere bediening ben ik zo terneergeslagen omdat ik niet durfde of omdat het weer niet ging. Dan is er steeds die gedachte, dat als mijn geloof echt was het dan vanzelf zou gaan, zoals ik van andere Avondmaalgangers heb gehoord; ze zaten er voordat ze er erg in hadden. Heeft u goede raad hoe ik hier mee om kan gaan? En is het zo dat je de Heere verloochent wanneer je blijft zitten terwijl je wel deel hebt aan Hem?

Wat mooi om te lezen dat je een “intens verlangen” hebt om deel te mogen nemen aan het Heilig Avondmaal. Dat verlangen is er niet zómaar en toch durf je niet aan te gaan. Je vindt het moeilijk om “je diepste gevoelens te delen.” Toch doe je het al door deze vraag te stellen en te schrijven dat je een intens verlangen hebt naar het Heilig Avondmaal. Het stellen van deze vraag, mag je zien als een grote stap: je deelt je diepste gevoelens en dat vind ik heel knap van je!

Verder schrijf je dat je het “benauwd krijgt” bij de gedachte om naar voren te moeten lopen. Ik weet niet wat jou benauwt, maar sommige mensen hebben last van paniekgevoelens wanneer iedereen hen kan zien. Anderen zijn bezig met de gedachte ‘wat anderen van mij denken’. Maar het kan ook zijn dat je door je autisme meer last hebt van de extra prikkels die op je af komen en dat je niet weet wat er precies gaat gebeuren. Je kunt dan zo met jezelf bezig zijn dat het je belemmert om ontspannen het Heilig Avondmaal te kunnen vieren. Dit zorgt voor spanning en stress. Omdat je niet aankunt gaan, ben je terneergeslagen en als je geloof echt was dat zou het allemaal wel vanzelf gaan. Je hebt dit van andere avondmaalgangers gehoord.

Je stelt een mooie en oprechte vraag en je geeft aan dat je autisme hebt. Je autisme belemmert je in het geloven. Wat voor mensen zonder autisme gewoon of makkelijk is, lukt jou niet. Dit betekent niet dat jouw geloof niet echt is. 

Met dat ik met jouw vraag bezig was, zat ik aan drie handreikingen te denken. De eerste handreiking: ik weet niet naar welke kerk je gaat, maar als je een fijne kerkenraad en predikant hebt, zou je kunnen uitleggen waarom je het moeilijk vindt om aan te gaan aan het Heilig Avondmaal. Ik ken je familieomstandigheden niet, maar je zou ook je ouders of broer/zus kunnen vragen of zij mee willen gaan om je te steunen in dat gesprek. In dat gesprek zou je kunnen vragen of het mogelijk dat het Heilig Avondmaal voor jou in een zaaltje van de kerk bediend mag worden. Je zit dat niet voorin de kerk aan, maar je bent wel in hetzelfde gebouw waar op dat moment het Heilig Avondmaal gevierd wordt. Er zijn ook kerken waar het Heilig Avondmaal thuis wordt bediend.
 
De tweede handreiking: je zou misschien aan de koster kunnen vragen om de dag voor het Heilige Avondmaal wanneer de tafels voor in de kerk klaar staan alleen in de kerk te zijn. Je kunt dan alvast wennen aan de opstelling en je zou je route kunnen oefenen.
 
De derde handreiking is dat je met je predikant de viering van het Heilig Avondmaal bespreekt. Wanneer alles klaarstaat kan de predikant voor in de kerk vertellen wat er op welk moment gebeurt. Dat geeft jou vooraf wellicht meer duidelijkheid. Dat geeft rust.

Met deze drie handreikingen is het probleem niet opgelost. Wél zou je zo wat kunnen wennen en vertrouwd kunnen raken aan de gang van zaken. Ik kan me niet anders voorstellen dat de kerkenraad en/predikant daar in mee willen gaan. Lees bijvoorbeeld 1 Korinthe 12: 26: “En als één lid lijdt, lijden alle leden mee” (HSV). Zij zullen jou zeker willen helpen om voor een oplossing te zorgen. Een oplossing die bij jou past en wat mogelijk is binnen jouw kerkverband.

Tenslotte is je laatste vraag of je de HEERE verloochent wanneer je blijft zitten terwijl je wel deel hebt aan Hem. Ik denk dat ik je vraag begrijp en dat je deze vraag stelt omdat je bang bent dat het je aangerekend zal worden. Je hebt deel aan de HEERE, maar je blijft zitten. Je twijfelt of je geloof wel echt is.

Hoewel ik geen autisme heb, kan ik me iets van je worsteling voorstellen. Je hoort van anderen dat als je geloof echt is en het allemaal vanzelf gaat. Je autisme beïnvloedt je geloven. Dat betekent niet dat je geloof niet echt is, maar door je autisme is het moeilijker voor jou om je geloof te uiten.  Wat andere avondmaalgangers zeggen, is helemaal niet zo belangrijk. De HEERE ziet het hart (1 Samuël 16:7). De HEERE ziet jouw hart. Hij kent jouw verlangen naar het Heilig Avondmaal. Hij ziet ook dat jij het moeilijk vindt om aan te gaan. De HEERE weet wél van het genadewonder in jouw leven! Dat is genoeg! Je verloochent de HEERE niet wanneer je door de autisme niet aan kunt gaan. 

Ik hoop dat je de moed vindt om met de kerkenraad en/of predikant hierover te praten. Zo komt er meer begrip voor mensen met autisme in de kerk.

Van harte wens ik je toe dat er een moment komt dat je aan het Heilig Avondmaal aan kunt gaan. (Vertrouw op Hem te allen tijde, o gij volk; stort ulieder hart uit voor Zijn aangezicht; God is ons een Toevlucht, Psalm 62:9).

Hartelijke groet,
Ds. A. van Hees

Dit artikel is beantwoord door

ds. A. (Arjan) van Hees

• Geboortedatum:
  18-05-1981
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Actief

5 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven