Hoogmoed of walging

Ik mag al lange tijd weten een levend christen te zijn. Toch trekt de boezemzonde zo hard en ik geef veel te makkelijk toe. Tegelijk vind ik het lastig. Ik wil niet toegeven maar er tegen strijden. Soms lukt dat. Maar dan voel ik mij daar zo hoogmoedig over. Al mijn andere zonden zie ik niet eens. Ik voel mij dan een heel goede christen en ik kijk neer op andere christenen waarbij het misschien niet lukt om tegen de zonden te strijden. Dat vind ik heel erg.  Maar als ik stop met strijden dan voel ik mij zo zondig. Zo onwaardig. Ik walg van mijzelf. Zo compleet tegenovergesteld.

Ik kom er niet uit. Wel strijden en overwinnen = hoogmoed. Toegeven = walging. Ik weet dat er bij de Heere vergeving is, ook voor boezemzonden. Soms geeft dat juist zo'n diep genade besef en verwondering. Maar het is toch niet de bedoeling dat ik dan maar blijf zondigen om zo Gods genade dieper te ervaren zoals Paulus zegt in Romeinen 6? Wat gaat er mis bij mij?

Beste vraagsteller,

Ik vind dit een lastige vraag, omdat ik niet in jouw binnenste kan kijken. Eigenlijk snap ik het niet goed dat je hoogmoedig kunt zijn als je strijdt tegen een bepaalde zonde en door Gods kracht dat soms lukt. Wat is daar voor verdienstelijks aan dan? 

Je hebt gelijk als je zegt dat je al je andere zonden niet eens ziet. Wij zullen nooit in staat zijn om een volledig beeld te hebben van onze zonden. Het is erger dan we denken. En de heilige God ziet het allemaal wel. Volmaakt… Stoppen met strijden is natuurlijk nooit goed en zeker geen oplossing. Dus geef daar in elk geval niet aan toe, want daar heeft niemand belang bij, behalve de duivel.

Wat is er mis met jou? Misschien dat je zowel de strijd als het opgeven van de strijd plaatst in een soort verdien-model. Daar moet je echt mee stoppen. Er valt niets te verdienen en we hebben alles al verloren. En God is zo goed dat Hij Zijn handen uitstrekt naar verloren zondaren om ze zalig te maken op grond van de verdiensten van Iemand Anders.

Denk ook eens na over het verschil tussen zonde als concrete daad (of nalatigheid) en de aard van de zonde als zodanig (the sinfulness of sin, om het even op zijn Engels te zeggen, naar de titel van een werk van John Owen). Wat maakt de zonde zo erg?

Dan komt de strijd en de overwinning in ander licht te staan. Dan ben je minder bezig met jezelf (ik voel me zo hoogmoedig, ik voel me zo onwaardig) en meer met God (wat is Hij het waard om gediend te worden, wat is de zonde verdrietig voor Hem; als ik kracht krijg om staande te blijven krijgt Hij -en Hij alleen!- de eer). 

Ik hoop dat je zo doende een beetje uit je ‘spiraal-denken’ kunt loskomen en je je weg met vreugde mag vervolgen, leunend op Gods genade die ons diep voor Hem doet buigen om hoog van Hem op te geven.

Hartelijke groet,
Ds. H. Korving

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Korving

• Geboortedatum:
  01-12-1954
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Urk
• Status:
  Actief

196 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven