Vraag
Aan dominee Van de Weg. Onlangs luisterde ik een van uw preken over de Nederlandse Geloofsbelijdenis na (zie onder). U stimuleerde het aanstrepen van teksten in je Bijbel. Hoewel dit bij mij van huis uit afgekeurd werd (je schrijft niet in je Bijbel) snap ik uw argumentatie.
Maar wat te denken van die bijbelvertelling op een evangelisatiebijbelweek, waar buitenlandse en ook islamitische kinderen aanwezig waren: de vertelster liet tijdens het Bijbelverhaal haar Bijbel zien en de kinderen zagen dat zij daarin ook teksten onderstreept had en er soms wat bijgeschreven had wat haar had geraakt. Toen lachten ze wat besmuikt en geringschattend: want wat was dat voor een God waar je gewoon in Zijn boek mag schrijven en strepen... Ondenkbaar en verboden om dat in de Koran te doen, dat zou ontheiliging van dat boek zijn! Als jullie God dat accepteert, wat stelt Hij dan voor... Dan hoef je ook niet serieus naar Hem te luisteren. En daarmee werden deze Bijbelverhalen voor hen vrijblijvend, meer iets van een sprookje... Wat vindt u?
Antwoord
Beste vragensteller of -stelster,
Het is altijd belangrijk om de context waarin je iets zegt te verdisconteren. Mijn stimulans om in je Bijbel te schrijven, te onderstrepen aantekeningen te maken deed ik in de context van de zondagse gemeente. In het kader van ‘omgang met je fysieke Bijbel’ kan het voor een christen helpend zijn om zijn Bijbel op die manier als een persoonlijk document mee te dragen.
Ik leerde het zelf van mijn overgrootmoeder. Als klein jongetje liet ze mij zien hoe ze in haar stukgelezen Bijbel sommige teksten onderstreepte. Wanneer de Heere tot haar sprak door het Woord, wanneer de stem van God resoneerde in haar leven, onderstreepte ze die woorden in haar Bijbel. Soms zette ze daar ook een datum bij.
Ik vind dat nog steeds een voorbeeldige manier van omgang met de Bijbel. Het laat ook zien dat christenen geen boekgeloof hebben (het boek is niet heilig, maar God is heilig). Dat is bij moslims anders. Bij hen is de koran een heilig boek. Strepen zetten in dat boek staat gelijk aan heiligschennis. Ik zou dus adviseren om de context goed in te schatten. Want voor alles is belangrijk dat de stem van God klinkt en weerklank vindt in onze harten.
Met vriendelijke groet,
Ds. A. A. F. van de Weg
Lees ook:
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A.A.F. van de Weg
- Geboortedatum:09-03-1984
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Apeldoorn
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Na even nadenken besloot ze ervan af te zien. Dan zou ze namelijk eerst haar hoofddoek moeten zoeken, haar make-up verwijderen, haar nepnagels eraf moeten halen etc. Dat was het allemaal (blijkbaar) niet waard. Hetzelde geld voor de gebeden die ze zou moeten doen maar vaak van afziet omdat het haar zoveel rompslomp geeft zich klaar te maken daarvoor.
Ik vertelde haar met hoeveel vrijmoedigheid ik altijd mijn bijbel mag pakken, om er altijd uit te kunnen lezen als ik dat nodig heb. En dat ik met dezelfde vrijmoedigheid tot God mocht bidden, als de liefdevolle vader die Hij voor mij is geworden.
Geweldig antwoord.
In een gedrukte Bijbel in een andere taal is volop ruimte om persoonlijke aantekeningen te maken en vergelijkbare verwijsteksten aan te strepen. De eerste aantekeningen in mijn Nederlandse vertaling kwam bij mij over als: dat hoort toch niet en is dat niet een vorm van heiligschennis. Naderhand is mij duidelijk geworden dat dit in gedrukte Bijbels niet toepassing is omdat die niet handgeschreven zijn.
Het aanbrengen van aantekeningen helpt om het Hebreeuwse gedachtengoed in de gangbare taal te duiden.
