Geestelijk alleen in het huwelijk (2)
Ds. A.I. Kazen | Geen reacties | 19-04-2024| 09:47
Vraag
Aan ds. A. I Kazen. Ik heb van u antwoord gekregen op 'Geestelijk alleen in het huwelijk' en u gaf aan dat ik altijd vragen kon stellen. We zijn nu inmiddels weer drie maanden verder. En ja, ik blijf volharden in kerkgang en Bijbelstudie e.d. Ik hoop belijdenis te doen en gedoopt te worden. Wij krijgen niet het soort gesprek op gang wat zou moeten. Uiteraard heb ik onze dominee hier thuis gehad voor een gesprek. Dan hoor ik achteraf van mijn man dat hoe ik het zie en de HHK echt zijn kerk niet zijn. Maar het gaat om zoveel dingen. Heb ik de auto gewassen, is het niet goed schoon; dan krijg je weer een nare opmerking. Hij begint elke keer over te weinig groente eten. Als ik iets niet doe of een weerwoord heb, dan ben ik gelijk lui volgens hem. En iedere keer wil zeggen dat hij naar een preek uit de Gereformeerde Gemeenten luistert.
Het enige wat hij leuk vindt zijn de kinderen omdat hij met mij altijd ruzie heeft. Zodra ik iets anders vind dan hij, hebben we in zijn ogen al ruzie. Tegenspreken van de man wordt in zijn familie niet geaccepteerd. Omdat zijn opmerkingen mij raken reageer ik vanuit emotie boos/gekwetst fel terug. In zijn ogen is dat weer een teken dat er geen vrucht van de Geest is. Hoe vaak ik al niet gehoord heb dat hij nooit had moeten trouwen met mij en dat ik de oorzaak ben dat hij niemand meer ziet… Als je niet investeert in vriendschappen dan blijven mensen weg, maar hij zegt dat het komt omdat ik hem afval in het openbaar en hij schaamt zich voor mij. Dat is kolder, maar het doet wel wat met mijn identiteit. Ik ben gewoon niks voor hem. Ja, een huissloof die de was doet en eten kookt. En dan nog commentaar hebben als het in zijn ogen niet schoon is.
Relatietherapie is volgens hem geen optie: we passen niet bij elkaar; we zijn te verschillend zegt hij. Maar ik zie het zo; hij vindt dat hij nooit iets verkeerd doet, het ligt altijd aan de ander en ik ben verbaal niet zo sterk om daar meer tegenin te gaan. En dus kreeg ik van de therapeut te horen dat ik hem meer vrijheid moest geven. Ik zat zeker in het begin van ons huwelijk 4/5 dagen in de week alleen terwijl hij leuke dingen deed. Dus deze therapie heeft weinig nut gehad.
Iedereen heeft zo zijn kruis te dragen in zijn of haar leven. Zou dit mijn kruis zijn? Ik vind het heel zwaar, al jaren, maar nu ben ik het met dat ik niet gehoord word. “Ik ben geen hond”, zegt hij als ik uitleg wat het verschil is tussen luisteren en horen. Wat heb ik het huwelijk in een christelijk gezin me anders voorgesteld...
Antwoord
Lieve vraagstelster,
Inmiddels liggen de Paasdagen achter ons. In de wetenschap dat Pasen eens is aangebroken en niet meer zal eindigen. De dienst waarin je openbare belijdenis van het geloof hebt afgelegd en gedoopt bent zal wellicht ook hebben plaatsgevonden. Van harte zegen en vrucht hierop toegebeden!
Tegelijk blijft de situatie thuis, in je huwelijk hetzelfde. Dat is een moeilijke, dagelijkse, werkelijkheid. Ga deze weg alsjeblieft niet alleen, de weg is dan veel te zwaar! Volhard, zoals in je belijdenisdienst waarschijnlijk ook gevraagd zal zijn, in het gebed.
Dit gezegd hebbend, denk ik verder aan het volgende:
-Weet je predikant/wijkouderling van de situatie in je huwelijk/gezin? En kent hij/kennen zij de ernst ervan? Zo niet, deel dit dan zo spoedig mogelijk alsnog. Er is en blijft pastorale zorg nodig. Het liefst voor jou en je man samen. Indien mogelijk ook voor beide apart (op dit moment, in deze omstandigheden), maar, als je man daar niet voor openstaat, in elk geval voor jou alleen.
-Nu je man op dit moment niet openstaat voor huwelijkstherapie: zoek, los van pastoraat, ook hulp voor jezelf (bijvoorbeeld via een stichting als De Vluchtheuvel, of vergelijkbare instanties).
-Is er iemand die wél goed contact met je man heeft en tot hem door kan dringen? Neem in dat geval die persoon in vertrouwen, om hopelijk via hem/haar een opening tot gesprek te vinden. Zoals ik in jouw kant van het verhaal lees, is er namelijk veel mis de kijk van je man op het (jullie!) huwelijk. Dat hij niet met je had moeten trouwen, had hij eerder moeten bedenken. Hij ís met je getrouwd. Hij heeft je trouw beloofd tot de dood jullie scheidt. Voor het aangezicht van de Heere. Een ja-woord dat weegt als een eed. Hij heeft voor Gods aangezicht gezworen jou lief te hebben (zoals Christus’ Zijn gemeente liefheeft), je trouw te onderhouden (zoals Christus Zijn gemeente onderhoudt), heilig met je te leven, je trouw te blijven en in alles te vertrouwen (overeenkomstig het heilig Evangelie). Nog los van naar jou toe, maar hoe kán hij dan zijn gedrag -zoals ik in jouw kant van het verhaal lees- voor Gód verantwoorden?! Het luisteren naar preken van GG-predikanten maakt zijn belofte aan God én jou niet ongedaan! Als hij in die preken dan een zoveel beter Evangelie hoort, dan mag de vrucht daarvan toch zeker als eerst in zijn huwelijk gevonden worden?!
Tegelijkertijd wil ik ook jou herinneren aan wat je op hetzelfde moment voor God en Zijn gemeente hebt beloofd. Herlees het nog eens in het huwelijksformulier. En leef ernaar, eruit. Al is het tegen de klippen op… Vanuit Gods belofte, die Hij nog vóór jullie je ja-woord gaven deed: dat Hij de getrouwden wil zegenen en bijstaan, Zijn hulp en bijstand altijd wil bewijzen, óók wanneer zij dat allerminst verwachten.
De Heere zegene je (jullie!), met jullie kinderen, naar de grootheid van Zijn genade en barmhartigheden in Christus,
Hartelijke groet,
Ds. A. I. Kazen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A.I. Kazen
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
