Opbiechten van details van overspel

J. (Jantine) Stam-van de Beek | 3 reacties | 28-12-2023| 14:56

Ik heb een vraag over het opbiechten van de details van overspel. Is dit een vereiste of is het gewoon opbiechten van je overspel aan je partner voldoende? Ik moet daar wel het een en ander over de context bij vertellen. Zelf ben ik niet gelovig opgevoed, maar heb ik mij bekeerd tot het christelijk geloof toen ik in mijn twintiger jaren was. Ik heb mij laten dopen voordat ik getrouwd werd. Daarna ben ik getrouwd en al snel binnen een aantal kinderen waar ik met alle liefde voor zorg.

Door de zorg van mijn gezin en mijn man die ziek werd toen wij net samen waren, ben ik mezelf heel erg uit het oog verloren en stonden mijn eigen behoeften eigenlijk nooit op één. Mijn gezin en man gingen altijd voor en boven alles. Mijn man is ziek geworden door een incident op zijn werk. Hij heeft hierdoor een meervoudig trauma. We hebben lang moeten vechten om alle financiële zaken goed afgewikkeld te krijgen. Tijdens zijn trauma ben ik slecht behandeld door mijn man waarmee ik nu al lang samen ben.

Dit heeft jaren geduurd en het ging van kwaad tot erger. Het begon met respectloos praten tegen en over me en uiteindelijk volgde geweld, waardoor ik weg wilde bij mijn man omdat ik geen enkele verbetering zag. Uiteindelijk voelde ik me enorm waardeloos en ongeliefd. Dat mijn Vader altijd van mij houdt en ik altijd geliefd ben is dus iets wat ik niet in mijn jeugd heb meegekregen, te meer omdat mijn jeugd erg kil en liefdeloos was. Ook ben ik tot mijn 25e ernstig mishandeld op allerlei vlakken. Als jong kind ben ik misbruikt. Toch ben ik uit liefde en volle overgave getrouwd met mijn man, die dus al gauw ziek werd en waardoor ik overal alleen voor kwam te staan. Ik heb nooit uit mezelf een afspraakje gemaakt met een andere man en ik heb altijd sjans die ik kreeg naast me neer gelegd.

Tot twee jaar geleden. Toen kreeg ik ineens aandacht van iemand op mijn werk die mij vertelde verliefd op me te zijn. Thuis werd ik nog steeds niet goed behandeld en heb ik mijn man gezegd dat ik zo niet verder kan. Ik kreeg gevoelens voor de man op mijn werk en er zijn dingen gebeurd door de verliefdheid en omdat ik vanuit mijn trauma's hunkerde naar liefde, waar ik niet achter sta en die ik -als ik helder zou hebben nagedacht- uit mezelf nooit zou doen. Die man van mijn werk heeft me gebruikt en geeft ook aan het zo weer te doen als hij de kans kreeg. Het is geen Godvrezende man en is alleen op lust uit. Ik voel dat ik enorm gefaald heb. Ik heb gehandeld vanuit enorme pijn, verdriet, gemis, leegte en eenzaamheid. Mijn jeugd waarin ik geen goed voorbeeld heb gehad en mij geen onderscheidingsvermogen is aangeleerd wanneer iemand goede of slechte bedoelingen heeft, spelen mee.

Ik heb mijn zonden opgebiecht aan mijn man, zonder details, en beleden tegenover God in gebed. Mijn man ziet in hoe fout hij bezig was en ik herken mijn man eindelijk weer. Hij betert zich, is lief en respectvol en we willen overduidelijk samen verder. Toch blijf ik zo enorm hard tegen mezelf en mezelf verwijten en de schuld van álles geven. Terwijl mijn verstand weet dat er een grotere context is en die andere man op mijn werk ook niet de eerste stappen had mogen zetten. Hij heeft geen enkel respect voor het huwelijk gehad en drong aan op duivelse dingen die ik niet wilde. Ik voel me bedrogen en misleid, belogen en gefaald. Ik blijf mezelf aanklagen en bij tijd en wijle steekt het enorme schuldgevoel de kop op.

Mijn man is getraumatiseerd door het incident tijdens zijn werk, als ik hem de details van mijn overspel vertel maak ik hem kapot. Soms voelt het beter volledig eerlijk te zijn, maar ik weet het dus niet. Heb ik genoeg gedaan om het goed te maken en het vertrouwen te herstellen? Ben ik echt vergeven en schoongewassen nu ik het beleden heb? Mijn man heeft al mijn wachtwoorden en toegang tot mijn telefoon. Ik praat niet meer met die andere man op mijn werk en heb alle contact verbroken. Op mijn werk hoef ik niet meer met hem samen te werken.

Heeft u advies voor mij? Wij willen graag samen verder en bij elkaar blijven, te meer omdat we beiden uit gebroken gezinnen komen.

Beste vragenstelster,

Dankjewel voor je vraag met open en persoonlijke toelichting. Wat mooi dat jullie elkaar hervonden hebben door deze moeilijkheden heen en voelen dat je samen verder wilt. Het klinkt voor mij dat je jouw kwetsbare vraag ziet als een kans om daarin te groeien. Daar gaat wilskracht vanuit!

Ik word wel even stil van je verhaal. Wat een leed omschrijf je. Ik krijg de indruk dat eenzaamheid en onveiligheid voor jou een lange tijd de ‘normale’ realiteit was. Wat goed dat je hier al zoveel erkenning voor geeft aan jezelf, want ik kan me voorstellen dat dat helpt om met de gevolgen in het hier en nu om te kunnen gaan. 

Als je opgroeit met gemis aan warmte en liefde en zelfs geweld kan het moeilijk zijn om te blijven geloven dat het anders kan. Helemaal als je opnieuw teleurgesteld raakt in je huwelijk. Dat kan maken dat je de hoop opgeeft en maar in de situatie mee gaat, ook al is die niet ideaal. 

Wanneer er dan iemand in je leven komt die je een uitvlucht belooft, kan het heel aantrekkelijk zijn om je daarin te storten, al voelen aspecten ervan niet oké. Eigenlijk een logisch gevolg op wat er al eerder scheef was gegroeid; de concessies die je al gewend was te doen.

Helaas kan zo’n affaire de schade wel enorm vergroten, omdat dan op een andere manier je eigen grenzen overschreden worden. Ik begrijp daarom je gevoel van falen wel. En tegelijkertijd is er ook zeker sprake van een context om jou heen waar anderen schuldig aan zijn, die macht over jou hebben genomen. 

Onder jouw vraag om advies m.b.t. opbiechten lees ik de last die je nog hebt van het schuldgevoel. En daarmee vraag ik me af: wat vertelt het schuldgevoel jou precies; waarom is het er nog ondanks dat je al wel verzoening kent? Ik vermoed dat je nog een bepaalde afstand voelt tussen jou en je man en dat die te maken heeft met het feit dat je de onthulling van het overspel vaag hebt gehouden. Ik denk dat je je daarvoor verantwoordelijk voelt en dat dat je niet lekker zit. 

Als er details zijn die je niet durft te delen, zijn die vaak wel belangrijk. Dat komt omdat er aan geheimen eigenlijk altijd veel emotie gekoppeld is (zoals angst, schaamte, verwijt, eenzaamheid, verwarring, ontreddering, teleurstelling, onmacht, pijn). Die emoties leven in jou en dat neem je mee in de relatie (vooral bij lichamelijke of emotionele intimiteit kun je dat merken). Wanneer daar geen verbinding mee gemaakt kan worden omdat ze nog vast zitten in jou, geeft dat een gevoel van afstand en mogelijk ook een gevoel van niet echt jezelf kunnen zijn. Waarschijnlijk conflicteert dat met je verlangen om wel echt verbonden te zijn met je man. Dat conflict kan veel onrust geven, wat zich mogelijk uit in schuldgevoel. 
Ik krijg de indruk dat je er van binnen eigenlijk al van overtuigd bent dat je wel graag meer open zou willen zijn naar je man. Je schrijft dat het trauma van je man je daarvan weerhoudt, dat het hem kapot zou maken.
 
Ik denk dat er onder deze zorg voor je man een angst zit bij jezelf. Ik denk dat die angst je vasthoudt en in twijfel houdt. Volgens mij ben je voor twee dingen bang (en misschien nog wel voor meer). Ten eerste lees ik dat je heel blij bent met hoe het nu tussen jullie gaat en denk ik dat je bang bent dat dat door verdere onthulling zou gaan veranderen. En ten tweede denk ik dat je bang bent voor wat het ophalen van de herinneringen met jezelf zou doen. Ik kan me dat voorstellen, omdat je in heftige bewoordingen schrijft over dat wat je met deze man hebt beleefd. 

Door je te richten op je man en voor hem te bepalen dat hij jouw details niet aan zou kunnen, houd je controle over je angst. Dat werkt wel tijdelijk, maar niet blijvend, waardoor je je toch telkens weer af gaat vragen of je wel genoeg hebt gedaan.  

Ik denk dat je met het controle houden over je angst in je oude patroon stapt (wat je eerder in je toelichting omschrijft). Ik bedoel het patroon van verantwoordelijkheid nemen voor de nood van een ander (in dit geval dat hij geraakt zou worden in zijn trauma) en geen verantwoordelijkheid nemen voor de nood van jezelf (in dit geval waarschijnlijk jouw angst dat het toch weer slechter tussen jullie zou gaan). 

Mensen die dat patroon kennen, kennen dat vaak al van jongs af aan. Vaak omdat je als kind gevoeld hebt dat er geen plek was voor jouw nood, terwijl je dat wel heel sterk verlangde. Je had het nodig dat het kwetsbare stuk van jezelf ook gezien zou worden, dat er warmte en liefde voor zou zijn. Een kind die dat mist, kan gaan denken dat het aan hem of haar ligt. Als je dit herkent, is de kans groot dat je keihard je best bent gaan doen om goed genoeg te zijn voor je ouders. Bijvoorbeeld door jezelf op te offeren, in de hoop dat zij je uiteindelijk wel zouden liefhebben en zouden geven wat je nodig hebt. Zo’n patroon speelt vaak grotendeels onbewust. En tegelijkertijd is het wel de drive achter je gedrag. 

Ik lees dat je tot nu toe gekozen hebt voor de aanpak om vast te houden aan bescherming/zorg voor je man. In plaats daarvan zou je ook eerlijk kunnen worden naar hem over de vraag die er in je leeft; dat er details zijn die je nog niet gedeeld hebt en niet goed weet of dat nodig is. Daarmee maak je het iets van jullie samen (wat het ook is). Je hoeft dan niet voor hem in te vullen dat hij het niet aan kan, maar kunt hem vragen wat hij zelf graag zou willen. Mogelijk is dat moeilijk voor hem, maar het geeft hem wel de kans om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eigen stuk. En ook om jou te steunen in deze worsteling. 

Dus wil je dat vertrouwen hersteld wordt, dan is openheid over alles belangrijker dan alleen over de misstap. Misschien vind je dit te spannend om alleen aan te gaan of merk je bij het lezen dat er meer dingen meespelen. In dat geval zou je ervoor kunnen kiezen om een gesprek bij een therapeut of iemand die je vertrouwt aan te vragen en op die plek samen te zoeken naar wat jou kan helpen en wat er mogelijk is m.b.t. het resterende schuldgevoel. 

Moed, steun en wijsheid gewenst! 

Hartelijke groet,
Jantine Stam

Dit artikel is beantwoord door

J. (Jantine) Stam-van de Beek

• Geboortedatum:
  07-12-1987
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Actief

32 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven