Geloven met autisme

Ds. J. IJsselstein | 1 reactie | 26-05-2023| 11:54

Beste dominee IJsselstein. Ik ben vrouw, moeder van een gemiddeld gezin met ook pubers, en heb een (late) diagnose ASS en mogelijk nog meer in mijn karakter. Ik heb best veel achter de rug. Veel zoeken, moeite gehad in jeugd met ouders en recent een grote depressie die zich uitte met enorme angst, gedurende de hele dag. Het gaat ondanks alles toch behoorlijk goed nu en daar ben ik dankbaar voor. Er is goede hulp en ik leer nog steeds veel.

Alleen over geloven blijf ik altijd duizend vragen hebben! Zo graag zou ik ze u stellen! Ik heb héél veel van uw podcasts en preken geluisterd en die hielpen me erg hierin. Ik denk omdat ze heel helder en ook concreet zijn. Maar ik heb de Heere Jezus nog steeds niet gevonden... en ik weet niet hoe dat moet!

Hoe zit het met genade? En overgave? Twee woorden die ik heel erg wil leren kennen. Als tiener zat ik in de kerk met kromme tenen. Ik denk nu dat het deels bewegingsdrang was vanuit ASS en deels was het de grote moeite met bevindingen. Ik kon er niets mee en snapte het totaal niet. Thuis was er alleen bijbellezen en bidden, geen gesprek. Ik heb de ‘rode draad’ van de Bijbel later ‘zelf uitgevonden’, begrepen. Veel later pas. Ik denk dat ik nu alles wel ‘begrijp’, maar de praktijk van het geloof vind ik veel moeilijker. Wat kan ik doen?

Hoe werkt ASS door in mijn ‘geloven’? Heel lang dacht ik ook dat mijn bidden ‘niet aankwam’. Deels was dat ook trauma ofzo, maar ook onbegrip. Tot een dominee schreef dat als je je ogen sluitend bidt, je dan als het ware ‘er al bent’, omdat je bidt met je geest en God ook Geest is. Maar op dit moment kan ik alleen maar bidden en zou ik niet weten of en hoe God tot mij spreekt. Ik weet wel dat het door het Woord is, maar ervaar het niet of vindt het moeilijk!

Net als iets als weten wat Gods leiding voor je leven is als er grote beslissingen te nemen zijn. Hoe weet ik of wat ik doe goed is voor Hem? Zijn wil is? Juist elke keer als ik bad om duidelijkheid, ging het even heel slecht en leek het alsof het niet door kon gaan. Toch kwamen we over die dingen weer heen. Hoe serieus moet je zulke tegenslag dan nemen? Want God leidt wel alles in ons leven?! En andersom heb ik het ook wel gezien: waar ik moedeloos en wanhopig tot God bad in een badhokje bij zwemles, omdat mijn zoon in paniek raakte, was het plotseling en zonder duidelijke reden over! Zo duidelijk dacht ik toen: dit kan alleen God!

Ook voel ik me erg verlegen over bidden om vergeving. Ik heb ooit tijdens het voorlezen van een kinderboek van Patricia St. John begrepen of gezien wat het is om tot God te gaan en veranderd te worden. Beschreven werd hoe Hij dat in een jong meisje deed. Dat hielp. Maar ik vind het zelf nog niet!

Voel me ook hypocriet. Ik heb een enorme vurigheid ontwikkeld voor de dingen van de Heere. Voor Zijn Waarheid  over de dingen van het leven. En over de manier waarop wij moeten leven. En toch heb ik een enórme muur of drempel als het gaat over naar de Heere Jezus gaan. Wat is die afweer nu?! En waarom wel die enorme vurigheid en honger naar Zijn dingen? Want ik gehoorzaam niet perse met dezelfde vurigheid Zijn wil, in huwelijk of als moeder of als mens. Ik ken ook die veranderingen niet die Gods kinderen wel hebben. Het enige wat ik weet is dat ik eens de Bijbel heb gelezen (was al richting de 30) en toen zo sterk voelde en wist: dit is waar en dit Woord leeft. Dat heb ik ongeveer drie maanden zo gehad. En daarna ben ik gaan zoeken en lezen.

Het is een veel te lang stuk zo. Maar ik wilde wel dat er iemand was die wéét hoe dit moet: geloven met autisme. Soms beangst het me dat ik het weer even loslaat en zo gerust kan zijn met het leven van nu. Ik wéét toch nu ook heel goed hoe serieus het tegelijk is. En heb zelfs rond de depressie (deels postnataal) denk ik ook Zijn nabijheid ervaren, in elk geval dat ik kon bidden en dat dat heel goed was. Op het dieptepunt dacht ik: als God wil dat ik er ben, moet ik toch het leven aan gaan en aan de slag gaan met wat het is. En dat herstel lukte uiteindelijk. Maar ik voel me beschaamd en nog zo hetzelfde als vroeger nu ik weer ‘de ouder’ ben! Hoe zal het zijn als een autist God leert kennen? Komen er dan ook vruchten van de Geest? Zal ik ook nederigheid leren? Ootmoed? Vergevingsgezindheid? Liefde? Hoe zal dat eruit zien? Kan het wel?

Duizend vragen die in je vraag bij elkaar komen in: Hoe vind ik Jezus? Wat is naar Jezus toegaan? Wat is genade? Wat is overgave? Wat moet ik doen? Hoe geeft God antwoord? En je hebt er eindeloos veel meer. Laten we overzicht proberen te krijgen in die brei van vragen. Misschien is het goed te beginnen met te zeggen dat dit vragen zijn waar iedereen mee kan worstelen. Ze hebben niet altijd perse met autisme te maken. 
 
Wat moet je doen? Je Bijbel lezen. Geen lange en moeilijke stukken. Lees over de Heere Jezus in de Evangeliën. Eén vers of een paar verzen lezen. En eenvoudig bidden: “Heere, help me begrijpen wat hier staat. Leert U me wat ik moet leren?” En dan weer rustig verder lezen...

Bid je voor anderen dingen, schrijf ze dan van tevoren even op een briefje. Geen 1000 vragen tegelijk. Denk er over na wat je deze keer vragen wilt. Krijg je dan direct antwoord? Niet altijd. Maar God luistert wel naar je. Net als bij je pubers op school. Die kunnen ook 1000 vragen hebben. Maar bij een deel van die vragen zal de docent zeggen: Dat komt later. Eerst dit, wat nu aan de orde is. Zo geldt dat ook voor ons. Eerst de belangrijkste dingen. Je vraagt naar twee belangrijke woorden: genade en overgave.
 
a. Genade 
Wat is dat? Genade betekent dat God onze zonden vergeeft en ons het eeuwige leven schenkt, terwijl we het niet verdiend hebben. 

Er zijn door de vereniging “Helpende Handen” een paar mooie boeken uitgegeven over ‘autisme en geloof’. In het boek “Bij de Bron” staat bijvoorbeeld een stukje over: “Wat is genade? En wat betekent het voor jou?”
 
“Heeft God jou al geleerd dat de schuld van je zonden betaald moet worden? Dan heb je geleerd, dat je met goede werken het nooit meer goed kunt maken tussen jou en de Heere. Ja, dat zelfs je beste daden nog vol zijn met zonde en ongerechtigheid. Het is nodig om dat te ontdekken, want daardoor verlies je alle verwachting van jezelf.  Zo ga je leren dat je Iemand Anders nodig hebt. Als je in de Bijbel leest of in de kerk hoort dat de Heere Jezus daarvoor mens wilde worden en daarvoor in de wereld is gekomen, wil je graag in Hem leren geloven. Als je door het geloof mag weten dat de Heere Jezus jouw Zaligmaker is, dan weet je dat het door Hem weer goed is tussen God en jou. Dat Hij je schuld bij God betaald heeft, door in jouw plaats te lijden en sterven. Dan geldt ook voor jou wat de apostel Paulus aan de Efeziërs schrijft: Want uit genade zijt gij zalig geworden door het geloof, en dat niet uit u, het is Gods gave.”
 
Genade betekent dat je krijgt wat je niet verdiend hebt. Namelijk: vergeving. Denk maar aan dit voorbeeld: Je kinderen verdienen dat ze op hun kop krijgen voor iets wat ze gedaan hebben. Maar jij zegt: ik zal het je vergeven. Waarom? Omdat ik van je houd. Omdat ik je moeder ben, en jij mijn kind. Ik vind je een lieve jongen of meid. 
 
Vergeven, dat doet God. Als je eerlijk je zonden tegen Hem vertelt. Als je eerlijk zegt wat je fout gedaan hebt. Als je eerlijk zegt hoe verkeerd je bezig was. Zo doe je dat ook als je kinderen naar jou toekomen: mam, ik heb dit of dat gedaan. Je zegt: bedankt voor je eerlijkheid. Ik vergeef het je. 
De Bijbel zegt dat God vergeeft. Dat zegt God Zelf: Ik vergeef menigvuldig. Om Jezus’ wil. Dus niet omdat wij zo goed bezig zijn met bidden en vragen. Niet omdat Hij ons zo aardig vindt, maar om een andere reden. Om wat de Heere Jezus deed aan het kruis. Voor mensen die dat niet verdiend hadden.
 
Moet je dat voelen? Moeten daar allerlei emoties bij komen? Nee. Dat mag wel, maar dat hoeft niet. De Heere vraagt je om eerlijk te zijn. Om eerlijk je zonden tegen Hem te vertellen. Om eerlijk te zeggen dat je het niet verdient, dat Hij jou vergeeft. Maar je vraagt het om ‘alles wat de Heere Jezus deed’. In plaats van mensen die het niet verdienden.
 
b. Overgave
Bij het woord overgave moet je vooral denken aan ‘eerlijkheid’. Je durft eerlijk te zijn. Je zegt alles eerlijk tegen God. Omdat je Hem vertrouwt. Dat Hij je om je zonden niet zal wegsturen. Daardoor kan je eerlijk je zonden aan God belijden. Daardoor kan je ook eerlijk vragen aan God om je te helpen om de zonde niet meer te doen. Om te gaan doen wat de Heere goed vindt. Overgave betekent: Je vindt het goed dat God alles van je weet. En Hij mag(!) van jou ook alles van je weten. Hoeveel zonden je gedaan hebt. Maar ook hoe nodig je Hem hebt voor vergeving. 
 
Al schrijvend merk ik, dat het lastig is om je vragen op papier te beantwoorden. Het zou mooi zijn als je iemand zou hebben met wie je hierover kan praten. Iemand die je durft te vertrouwen. Iemand waar je de dingen tegen kan zeggen. Misschien ken je zo iemand. Vraag gerust om hulp van anderen. En kijk ook op deze website voor boeken die je kunnen helpen.
 
Sterkte met al je vragen. En ik dank Inge van Hell-van Dijke en Bart-Jan Noorlander van Helpende Handen voor hun meedenken bij het beantwoorden van je vragen.

Hartelijke groet, 
Ds. J. IJsselstein

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. IJsselstein

• Geboortedatum:
  14-07-1965
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Woerden
• Status:
  Actief

22 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven