Doodgepreekt

Ds. C.G. Vreugdenhil | 1 reactie | 16-12-2022| 16:52

Ik zelf ben bezig met boeken te lezen en natuurlijk de Bijbel om meer te begrijpen wat er in Gods Woord staat en natuurlijk ook te zoeken naar de God. Als ik antwoorden niet weet zoek ik ook vaak op Refoweb. Ik vind het enorm lastig vind dat er veel onenigheid is over het aanbod van genade en geloven, maar ik geloof zelf dat je wel naar de HEERE Jezus moet gaan en mag geloven dat Hij een waarmaker is van wat Hij zegt. Verwarrend is dat je de schuld krijgt, als je straks sterft, en je bent onbekeerd terwijl er zo vaak gepredikt wordt dat het onmogelijk is aan onze kant. Ik weet dat ik mezelf geen nieuw hart kan geven, maar ik weet zeker dat je moet geloven ook met een zwak geloof en zo in het gebed alles mag vragen.

Maar nu mijn oma, daar gaat de vraag over. Ze is bijna aan het eind van haar leven en zegt: “Ik weet niet hoe het moet hoor, ik kan het niet hoor.” Dan bedoelt ze het geloof. Ik vind dat heel erg verdrietig. Het lijkt wel dat we allemaal zo denken en voortleven tot dat we er niet meer zijn. Hoe kan dit? Deze vrouw heeft altijd in de Gereformeerde Gemeenten gezeten, haar kinderen met het Woord opgevoed en nu komt ze aan het eind van haar leven en dan zeg ze alsnog: “Ik weet het niet hoor.” Ze weet wel dat de HEERE in haar hart moet werken, maar het blijft zo stil volgens haar. Mijn opa was wel bekeerd. Lastig misschien om hier antwoord op te geven.

Ik kan mijn oma ook niet echt onderwijzen, want ik weet niet wat ik moet zeggen. Het kan het ook zijn dat ze haar hele leven heeft gehoord dat het onmogelijk is en het woord “geloven” nauwelijks in de preek genoemd werd. Of kan er iets anders in de weg staan? Praat ze het zichzelf aan? Ik weet dat de HEERE nu ook nog in haar hart kan werken, niks is onmogelijk.

Soms ben ik bang dat ik ook zo mijn weg moet gaan en dan betrap ik mezelf er op dat ik geen vertrouwen heb in de HEERE! Soms  als ik het er met mijn moeder over heb, dan maak ze zich ook druk over haar moeder, maar daar blijft het dan bij. Ik bid wel voor mijn oma. Weet iemand waarom bekering zo uit kan blijven in iemands leven?

Best een gecompliceerde vraag. In de eerste plaats zou ik willen zeggen: zorg er zelf ook voor dat je geborgen bent in het volbrachte werk van Christus. Sommige ouderen zitten zo vast in het systeem van ‘we kunnen er zelf niets aan doen en God moet het doen, maar Hij doet het niet, dus wacht ik maar af wat er gebeuren gaat’. 

Dat is natuurlijk niet bijbels. De Heere roept op tot bekering: om de zonde los te laten en God te dienen. En als je dan jezelf beroept op je onmacht en je onwil, dan krijgt God eigenlijk de schuld dat het niet gebeurt. Dit moet dus een dwaling zijn. De schuld van het ongeloof is dan verdoezeld. Ik ben bang dat sommige oudere mensen vroeger zijn ‘doodgepreekt’ en helemaal lijdelijk zijn geworden. 

Zo iemand als je oma heeft hard pastoraat nodig. Niet in de sfeer van ‘hopeloos maar schuldig’ maar in de sfeer van de gewilligheid van Christus en de wil van God om ons zalig te maken. Ten diepste komt het er op neer dat het aanbod van genade niet serieus wordt genomen. 

Als je al zo oud bent en op deze manier doorleeft, dan geloof je dus eigenlijk niet dat je verloren gaat. Anders zou je toch dag en nacht roepen om genade. Je kunt bij God als je sterft niet aankomen met: “Ik heb er altijd om gevraagd, maar U hebt het niet aan mij gegeven.” Dat kan het gevolg zijn van een bepaald soort prediking waarin niet de boodschap doorklinkt dat je welkom bent bij Christus.
 
Ik zal als bijlage meesturen het laatste hoofdstuk uit het boekje: “Bekering ook voor jou?” Dat kan wel verheldering geven over het probleem waar je mee zit.

Ds. C. G. Vreugdenhil

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C.G. Vreugdenhil

• Geboortedatum:
  02-04-1946
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Houten
• Status:
  Inactief

231 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven