Angst om kindje kwijt te raken
Ds. T.A. Bakker | 4 reacties | 12-12-2022| 08:02
Vraag
Wij hebben een paar maanden terug een kindje mogen ontvangen van de Heere. Ik voel me sindsdien zo gelukkig en ben uiteraard veel met de baby bezig en hou intens veel van hem. Nu ben ik bang dat mij of mijn man iets zou overkomen, waardoor onze baby alleen zou achterblijven. Die gedachte maakt me echt helemaal gek en denk hier veel over na, vooral ‘s avonds. Soms flitst er een bepaald getal door mijn hoofd, als ik hieraan denk. Dan denk ik dat ik zo oud zal worden. Ik voel me haast beschaamd om dit te zeggen, maar kan dit ook niet uit mijn gedachten krijgen. Dan kan ik echt intens verdrietig worden. Is dit normaal?
Ik probeer hierin ook echt God te zoeken, maar blijf de gedachtes constant houden en ben hier echt heel bezorgd over. Ik zou het zo erg vinden voor ons kindje. Dan nog iets, ik ben bang dat ik ‘teveel’ met ons kindje bezig zou zijn of dat ik ‘teveel’ van hem hou zodat hij haast op de eerste plek komt in mijn leven. Dan ben ik bang dat de Heere hierin zou ingrijpen door hem bijvoorbeeld ziek te laten worden of erger, omdat Hij de eerste plek verdient. Ik heb de Heere nodig en heb Hem ook echt lief, maar voel een andere liefde voor mijn kindje. Ik kan dit maar niet van me af zetten. Rationeel weet ik dat de Heere niet zo is en dat Hij juist liefdevol voor ons zorgt en ons hele leven leidt. En dat Hij de zonden en de dood nooit gewild zou hebben. Maar toch kan ik me zo intens zorgen maken over ons kindje.
Hoe kan ik dit in Gods handen geven? Ik bid hier veel om en probeer dit in vertrouwen voor God te leggen, maar ik blijf de gedachten houden en ben ook echt bang dat dit zal gebeuren. Ik zit hier echt heel erg mee.
Groetjes een bezorgde moeder.
Antwoord
Beste bezorgde moeder,
Wat moeilijk voor je dat je zo met jezelf in de knoop zit. Of het normaal is dat je zo bang bent om te gaan sterven? Het is de vraag of mijn antwoord daarop je gaat helpen. Het is een feit. En ik snap dat je je daar schuldig over voelt, maar dit zoek je toch zelf ook niet? Het is ook helemaal niet gek dat je angst ervaart om iemand van wie je zoveel houdt kwijt te raken. Juist die intense liefde kan je zo bezorgd maken! Trouwens, jij weet vast ook wel dat er veel meer moeders tobben na de bevalling. Is het niet een idee om eens met jonge moeders in gesprek te gaan en met elkaar te delen waar je mee zit? Het kan verlichting geven! Gun jezelf ook de tijd. Zoek hulp. Neem rust. Leg het voor de Heere neer. Hij is zo goed. Je praat over Hem alsof Hij klaarstaat om je te straffen. Dat is niet wat de Bijbel ons leert. Hij staat klaar om je te helpen! Het is zeker een gevaar om je kindje op de eerste plek te zetten, ten koste van de Heere, Die die plek verdient. Laat dat dan een gebedspunt voor je zijn. Zou Hij dat door Zijn Woord en Heilige Geest niet willen geven? Het is toch tot Zijn eer als Hij op plek 1 staat in jouw hart?
Ik probeer maar wat met je mee te denken. Van harte sterkte gewenst en ik hoop dat er meer rust komt in je hart!
Hartelijke groet,
Ds. T. A. Bakker
Dit artikel is beantwoord door
Ds. T.A. Bakker
- Geboortedatum:07-02-1995
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Giessendam-Neder-Hardinxveld en Sliedrecht
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Zoals de dominee al aangeeft, veel jonge moeders hebben met dit soort gedachten te maken. Zelf heb ik ook last van angsten gehad na de geboorte van mijn oudste. Wat je zegt, met mijn verstand wist ik best dat ik niet reëel dacht, maar mijn gevoel ging daar niet in mee. Ik denk dat het een combinatie is van hormonen, het besef van de kwetsbaarheid van je kindje en een groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Praktisch gezien: jullie zouden een ander stel dat je vertrouwd kunnen vragen of jullie kind bij een overlijden van jullie als ouders, bij hen mag komen.Je kunt dit vastleggen bij de notaris, veel mensen doen dat. Misschien geeft dat wat rust. Je schijnt dit ook ergens gratis te kunnen vastleggen, maar ik weet niet precies waar.
Verder heeft het mij geholpen om steeds naar de Heere te blijven gaan. Het aan Hem blijven geven en Hem vertellen hoe moeilijk je het vind. En bidden of de Heilige Geest je wil leren om op Hem te vertrouwen. Ook jezelf blijven voeden met de waarheid van Gods Woord. Bv, zonder Gods wil valt geen haar van ons hoofd, psalm 27, alle dingen werken mee te goede voor wie geloofd, niets kan ons scheiden van de liefde van Christus. Die waarheid moet wortelen in ons hart, en dat kan en wil de Heere in ons werken. Maar dat is een proces.
Misschien kan het fijn zijn om hier eens met een christelijke hulpverlener over te praten. Als je dat zou willen mag je me ook mailen. Dan mag je mijn gegevens opvragen via refoweb.
Sterkte!
Lieve meis ik zal bidden of je het in God handen mag leggen en rust mag vinkenoog jou en je gezinnetje.
Waar je eigenlijk niet constant aan wil denken is dat er altijd iets kan gebeuren. Onverwacht, zelfs door een eigen 'fout' of onbewaakt ogenblik, ziekte. Ik denk dat je eens op kan schrijven wat je denkt dat er mis kan gaan en dan erbij schrijven hoe groot de kans is dat zoiets echt gaat gebeuren. Als dit je extreem in beslag neemt zou ik naar de huisarts gaan en zeggen waar je mee zit.
Ik herken je manier van denken en je zou zoals al benoemd is vast kunnen leggen bij de notaris van wie je wil dat er voogd wordt als jullie er ineens niet meer zouden zijn. En ook daar heb je geen 100% invloed op als het zover is.
