Beroepen die bij een christen passen
Ds. B.M. Meuleman | 13 reacties | 22-11-2022| 16:57
Vraag
Hierbij een jonge vrouw (33) die, kort gezegd, na meerdere korte opleidingen en banen, zich helemaal op de juiste plek voelt bij een beroep in de lifttechniek. Opgegroeid in een flat, was ik al van jongs af aan erg gefascineerd door de liften aldaar. Prachtige techniek zag ik, wanneer de monteurs eraan werkten. Dit groeide later uit tot de hobby om verscheidene liften te bezoeken, fotograferen en filmen. Ik heb onder andere de kappersopleiding gedaan (helaas kapperseczeem), ICT, vrijwilligerswerk gedaan in een verzorgingshuis, gewerkt in de montage van vliegtuigonderdelen, thuishulp bij hulpbehoevende mensen, enz. Dit laatste was heel dankbaar werk, maar de techniek trok mij ook heel erg. Hierdoor pakte ik mijn kans toen ik als liftmonteur aan de slag kon en dus van mijn hobby mijn werk kon maken.
Hierbij hoorde ook een interne opleiding. Door corona en het langdurig sluiten van het trainingscentrum, evenals te weinig personeel voor begeleiding, is besloten dat ik niet ver genoeg was gekomen in de vereiste tijdspanne. Inmiddels ben ik weer werkzoekende en twijfel ik. Ik ben inmiddels ook al een tijd steeds meer bezig met het geloof en wil hier mijn leven aan geven. Ik hoor en lees vele mensen over het combineren van je beroepskeuze en je geloof. En dat bepaalde banen niet passen bij het geloof. Dat je met sommige banen God niet kunt dienen.
Nu dus mijn vraag. Is liftmonteur een beroep dat ik kan blijven doen als christenvrouw? Is het een probleem voor een vrouw om een technisch beroep te hebben? Ik werk alleen doordeweeks en ben niet van plan storingsdiensten op zondag te doen. De zondag wil ik dus in ere houden. Wat zijn eigenlijk beroepen die bij een christen passen? Of maakt dit eigenlijk niet uit zolang je in je vrije tijd je genoeg verdiept en bezighoudt met je geloof?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vraagstelster,
Het is mooi om te lezen dat je steeds meer met het geloof bezig bent. Ik hoop dat je de Heere Jezus Christus mag kennen als je persoonlijke Heere en Zaligmaker en heel je leven aan Hem wilt wijden! Dan mag je ook aan Hem vragen om je te leren welke weg je gaan moet wanneer het gaat om je beroepskeuze.
Blijkbaar heb je van God gaven en talenten ontvangen op het gebied van techniek en zolang je maar in alles wilt leven tot eer van God, lijkt me dat geen enkel probleem. Het gaat erom dat je als christen een beroep uitoefent dat niet tegen Gods Woord ingaat en waarmee je je naaste kunt dienen. Calvijn zegt hierover: “God heeft aan ieder mens zijn eigen leven en arbeid als wachtpost en roeping des levens gegeven. Hieruit vloeit voort de uitnemende vertroosting dat geen werk zo veracht of gering zal zijn, of (in zoverre gij daarin aan uw roeping gehoorzaam zijt) het schittert en is kostbaar in de ogen Gods.”
Met andere woorden, wanneer je de weg mag gaan die God je in het beroepsmatige leven wijst, schittert het werk dat je doen mag en is kostbaar in Gods ogen. De Heidelbergse Catechismus tekent daarbij aan dat het doen van Gods wil alles te maken heeft met het beroep dat we uitoefenen, namelijk dat we dat zo gewillig en getrouw uitoefenen als de engelen in de hemel doen.
Wanneer je deze dingen overziet, vallen als vanzelf een aantal beroepen af, waarvan wel duidelijk is dat die niet tot Gods eer zijn en tot welzijn van onze naaste, beroepen waarin Gods wet overtreden wordt en de medemens geschaad. Een beroep als liftmonteur kun je zondermeer uitoefenen tot Gods eer en tot dienst van je naaste. En je geeft zelf al aan dat je niet van plan bent om op zondag te werken. Tegelijk kan het wel noodzakelijk zijn en in Bijbels licht te verantwoorden wanneer op je op zondag een storingsdienst moet doen. Als ik op zondag vast kom te zitten in een lift, ben ik blij wanneer er een monteur komt. Denk ook aan ziekenhuizen en andere gezondheidsinstellingen waar men afhankelijk is van techniek. Voor werken op zondag geldt in het algemeen dat het moet gaan om noodzakelijke werken der barmhartigheid die te maken hebben met het leven en het geestelijke en lichamelijke welzijn van onze naaste. Daarnaast valt ook te denken aan werken der noodzakelijkheid zoals bepaalde werkzaamheden op een boerderij en inzet van politie en leger voor de openbare orde en veiligheid.
Verder is het belangrijk, maar ook dat geef je zelf al aan, dat je naast je werk tijd hebt om te ‘werken’ aan de zaligheid van je ziel. Of beter gezegd, om tot rust te komen in God als een God van volkomen zaligheid. Laat je werk je niet zo in beslag nemen dat er geen tijd en ruimte meer in je hart over blijft voor God en Zijn dienst. Laat de liefde tot God het belangrijkste in je leven zijn, samen met de liefde tot je naaste als jezelf.
Hartelijke groet,
Ds. B. M. Meuleman
Dit artikel is beantwoord door
Ds. B.M. Meuleman
- Geboortedatum:20-05-1972
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Hoogeveen
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het lijkt misschien alsof een beroepskeuze vooral iets is, dat invloed heeft op je eigen levensgeluk, maar er is een ontwikkeling gaande, die ook ik jarenlang onderschat heb. Ik ben ervan uitgegaan, dat de meeste mensen misschien geen christenen zijn, maar ongeveer dezelfde normen en waarden hebben.
Dat was misschien 10 of 20 jaar geleden nog zo, maar het is in een ongelofelijk tempo aan het veranderen. Omdat ik altijd als wetenschapper aan de universiteit heb gewerkt en in een afdeling (evidence-based medicine) waar feiten en goede discussie telden, heb ik niet gemerkt hoe het klimaat in de universiteiten veranderde. Een jaar of 5 geleden kregen we een 1 cm dik boekje over gendergevoelige taal (dat je niet "men" mag zeggen, omdat het van man komt) en daar hebben we hartelijk om gelachen. 3 jaar later praatte iedereen op de universiteit zo. Je krijgt geen subsidie als je niet zo schrijft.
Inmiddels ben ik professor en ik zie de mensen, die hier als hoogleraar aangesteld worden. De overgrote meerderheid doen inmiddels mee met een extreem aktivistische/extremistische instelling ten opzichte van de verhouding tussen mannelijk en vrouwelijk. Het meest in die onwetenschappelijke hoek zijn vooral de professoren, die de toekomstige leraren en pedagogen opleiden, die later op hun beurt weer mensen moeten opleiden, die voor de klas komen te staan of op de kleuterschool en peuterspeelzaal werken.
Over een jaar of 5 zullen alle kleuterleidsters / peuterleidsters en leraren door mensen zijn opgeleid, die hun verteld hebben, dat meisjes en jongens niet bestaan, dat alles opvoeding is en de enige, die kan bepalen welk geslacht het kind heeft, dit kind zelf is.
De kroon op dit geheel was 2 weken geleden een aankomende professor Pedagogiek, die van mening was, dat het heel verkeerd was als ouders denken, dat ze beter weten, wat goed voor hun kinderen is, dan het kind zelf. Dit noemde ze - hou je vast - "adultisme" (net zoiets slechts als racisme, facisme enz.). Voor normale mensen heet het "opvoeding", maar dat komt uit de mode.
Ik heb in mijn eigen omgeving (ik woon in het buitenland in een provincie vergelijkbaar met Groningen) meerdere ouders van wie kinderen of hun klasgenoten psychische problemen hadden en hun door vrienden werd aangepraat, dat ze trans zijn. Enkele van deze kinderen (95% meisjes) nemen hormonen en allemaal zijn ze in psychiatrische behandeling. Inmiddels is het praktisch gezien verboden de gevoelens van deze kinderen kritisch te bekijken, omdat dit gezien kan worden als "reparatietherapie" en dat is in heel Europa min of meer verboden.
Waarom doet niemand iets? Omdat iedereen weet, dat je het leven zuur wordt gemaakt en je je carrière, waar je 30 jaar aan hebt gewerkt aan de boom kunt hangen als je iets fouts zegt, of weigert te zeggen wat iedereen tegenwoordig "goed" vindt.
Ik zou hierbij alle oprechte christenen willen oproepen, die een hart voor de toekomst van kinderen en jongeren hebben, een beroep te kiezen waarin je een zoutend zout en een lichtend licht kan zijn voor de volwassenen van over 30 jaar. Voorwaar, voorwaar, ik zeg jullie: Doen we niets, dan hebben we in 20-30 jaar 80% activisten, die door de scholen en universiteiten worden geproduceerd. Als het überhaupt zo lang duurt. En al deze activisten zijn van mening, dat ieder normaal mens denkt zoals zij en ieder die het niet doet in het diepst van zijn hart een slecht mens is, die het niet waard is gehoord te worden. Met alle gevolgen van dien.
Datzelfde appel geldt voor andere beroepen, die een invloed kunnen uitoefenen op de weg, die de maatschappij neemt: artsen, psychologen, filmmakers, schrijvers (niet alleen voor eigen publiek aub), dominees, beleidsmakers, ambtenaren, kunst- en cultuur-scheppers, geschiedenisleraren, enz.
Het zou al enorm helpen, als we als christenen een neutrale een waarheidsgetrouwe versie van de werkelijkheid laten zien aan jongeren in een tijd van hun leven in die ze heel gevoelig voor indrukken zijn. Laten we de opvoeding van de jeugd niet overlaten aan extremisten, die hen en met hen de hele maatschappij vergiftigen met extreme ideeen. En denk ook aan het lesgeven aan niet-christelijke scholen. Laten we het niet overlaten aan de genen, die in bijbels taalgebruik bij wijze van spreken liever een molensteen om hun hals hadden moeten hebben.
Bedoel je dat een vrouw geen liftmonteur zou mogen worden?
Laat je niet gek maken door wat mensen misschien zeggen. Bid er maar over en wandel aan de hand van je Vader zonder je al te veel druk te maken.
Elk beroep is te combineren met leven als een gelovend en dienend mens, gelovers zouden overal te vinden moeten zijn!
Juist om een zoutend zout te kunnen zijn in een seculiere omgeving. Ik ben te lang weg uit de academische wereld om het commentaar van @drj te herkennen.
Ik heb me in het verleden geregeld gestoord aan predikanten die tijdens diensten in het gebed vooral aandacht geven aan mensen die werken in de zorg en het onderwijs. Dan doe je heel veel beroepen in andere sectoren tekort naar mijn mening..
In veel beroepen kan je als christen betekenisvol werk doen.
Nog niet zo lang geleden las ik een stukje over een jonge vrouw die bij de brandweer wilde werken. Ze stelde de vraag aan haar voorganger of dit wel kon als christen.
Samengevat was het antwoord, nee. Je moet dan in een broek lopen.
Lucas 3
10 En de scharen vraagden hem, zeggende: Wat zullen wij dan doen? 11 En hij, antwoordende, zeide tot hen: Die twee rokken heeft, dele hem mede, die geen heeft; en die spijze heeft, doe desgelijks. 12 En er kwamen ook tollenaars om gedoopt te worden, en zeiden tot hem: Meester! wat zullen wij doen? 13 En hij zeide tot hen: Eist niet meer, dan hetgeen u gezet is. 14 En hem vraagden ook de krijgslieden, zeggende: En wij, wat zullen wij doen? En hij zeide tot hen: Doet niemand overlast, en ontvreemdt niemand het zijne met bedrog, en laat u vergenoegen met uw bezoldigingen.
Echter valt mijns inziens de liftmonteur onder verantwoorde beroepen.
Moeten de mensen die zondags vast komen te zitten in een lift, wachten tot maandag??
Lijkt me een heel rare gedachte.
Bij deze een (late) reactie op het gegeven antwoord en de reacties van anderen, bedankt daarvoor! Allen waardevol.
Het was een jaar vol gebeurtenissen geweest, steeds meer tot geloof komen, helaas een aantal overlijdens van jonge personen in de familie, en meer. Dit heeft mij juist nog meer tot geloof gebracht.
Inmiddels kan ik zeggen dat ik in december benaderd ben door een recruiter en zo tóch weer bij een liftenfirma terecht ben gekomen. Dit keer met de juiste begeleiding en opleiding, fijne collega's, maar inmiddels heb ik ook steeds meer de ervaring dat ik (zoals sommigen ook aangegeven hebben in de reacties), wel degelijk liftmonteur kan zijn als Christen en dat dit wel degelijk een waardevol beroep is. Naast het feit dat je inderdaad indirect mensen helpt uit hun appartement etc. te kunnen komen, maar ook te helpen wanneer zij vast zitten in de lift, merk ik weer dat ik mijn eigenschappen die ik vroeger in de zorg/hulp heb gebruikt, ook hier graag inzet. Ik werk nu vaak met liften in verzorgingshuizen, ziekenhuizen, VvE etc. Waar ik veel met mensen in contact kom.
Het gebeurt vaak dat ik heel leuke reacties krijg omdat ik het, naast het werken aan deze gave en nuttige machines, ook erg leuk vind om met de mensen een praatje te maken. Zelfs is er heel soms ruimte, wanneer ik bij mensen op de koffie word gevraagd na een klus of in de pauze, dat het ook over geloof zou kunnen gaan. Dit uiteraard wanneer de situatie ernaar is.
Het is natuurlijk wel een feit dat ik bij dit beroep een broek draag en veiligheidskleding/schoenen. Maar ook een verpleegkundige vrouw heb ik persoonlijk nog nooit een rok zien dragen. De reactie over de vrouw die bij de brandweer wilde gaan vond ik dan wel jammer. Maar we blijven allemaal mensen en interpreteren alles toch zoals het ons gegeven is. De intentie is goed.
Ik bid ook, als dit echt mijn roeping is, laat het dan maar zo blijven, mocht iets anders mijn roeping toch zijn, leidt mij er maar naartoe, want niet mijn, maar Uw wil geschiede! :)
