Kritische Saambinder

Geachte ds. Van den Brink. Recent heeft ds. G. Clements in De Saambinder zich kritisch uitgelaten over uw lezing over 'het Evangelie zonder kleine lettertjes'. Blijkbaar voelt hij zich persoonlijk aangesproken gezien het feit dat hij op uw lezing reageert. Ik vind het aangrijpend dat hij aan het einde van zijn artikel zegt dat u ernstig vermaand zou moeten worden, omdat u het aloude spoor van de gereformeerde vaderen zou hebben verlaten.

Uw lezingen over de Dordtse Leerregels hebben laten zien dat dit geenszins het geval is. Stel dat u de gelegenheid zou krijgen om te mogen reageren in De Saambinder, of u zou uitgenodigd worden voor een openbaar gesprek met ds. Clements, wat voor antwoord zou u dan geven?

Het belang van het onderwerp is het volgens mij waard dat u de gelegenheid krijgt om hierop te reageren. Ik denk dat veel mensen baat hebben bij een reactie van uw kant. Met belangstelling zie ik uw reactie tegemoet.

Beste vragensteller,

Ds. Clements heeft in een artikel van één pagina gereageerd op de lezing van 14 juli. Juist omdat het zo’n korte reactie is, is wat hij schrijft veelzeggend. Binnenkort zal er op Geloofstoerusting een video worden gepubliceerd, waarin ik uitvoeriger terugblik op alle reacties die er op de lezing zijn gekomen, ook op het artikel in de Saambinder.

Laat ik hier ten minste één punt noemen. Ds. Clements schrijft over de roepstem van het Evangelie: “Eerlijke prediking vraagt een heilig evenwicht tussen onze verantwoordelijkheid én onze onmacht om te geloven.” Dat is een opvallende zin. Met verantwoordelijkheid bedoelt hij dat we verplicht en schuldig zijn om te geloven, met onmacht dat we het niet kunnen. Vervolgens zegt hij dat er tussen beide een evenwicht moet zijn, zelfs een heilig evenwicht. Volgens ds. Clements moeten we beide zeggen: je moet geloven maar je kunt het niet. 

Laten we de vraag stellen of dit prediking van de Wet is of van het Evangelie. Bedenk daarbij dat de Wet eist en gebiedt, maar het Evangelie belooft en geeft. Het is eenvoudig te zien dat voor ds. Clements de prediking van het Evangelie feitelijk een zaak van de Wet is. Immers, het enige dat hij zegt over de roepstem van het Evangelie is, dat je er des te schuldiger door wordt. Het Evangelie wordt gepreekt om onze onmacht te laten zien. Een andere functie ziet hij niet.

Dit is precies het grote probleem dat ik in mijn lezing heb aangekaart. Ik ontken de verantwoordelijkheid en de onmacht van de mens niet, maar ik ontken dat dit de bedoeling van het Evangelie is.

Ds. Clements preekt het Evangelie in het kader van de Wet. De oproep om in de Zaligmaker te geloven is bij hem geen liefelijke boodschap van iemand “die vrede verkondigt, van iemand die het goede verkondigt” (Jesaja 52:7; Romeinen 10:15), maar een extra zweepslag op de ruggen van onmachtige zondaren. Door zo het Evangelie te preken, brengt hij mensen niet tot vertrouwen op God, maar tot wantrouwen. Zij zullen des te meer de weerzin en vijandschap in hun hart gaan voelen tegen een God die een blijde boodschap laat verkondigen met het doel hun verantwoordelijkheid te vergroten en hun onmacht te bewijzen.

Als ik af moet gaan op zijn artikel in de Saambinder, is mijn conclusie dat hij het Evangelie aan alle hoorders als een Wet preekt. Maar misschien begrijp ik hem verkeerd. Ds. Clements wil het gesprek met mij helaas niet aangaan. Stel dat hij het wel zou willen, dan zou ik hem deze vraag voorleggen: “Hoe preekt u zodanig het Evangelie, dat het aan alle hoorders (Dordtse  Leerregels II.5) als een goede, blijde boodschap wordt gebracht?”

Met hartelijke groet,
Ds. G. A. van den Brink