Onze Vader (1)

dr. J. Hoek | Geen reacties | 01-10-2001| 00:00

Ik heb een vraagje over het gebed "Onze Vader". Vroeger heb ik altijd geleerd op school en in de kerk, dat je het onze Vader alleen mag bidden als je echt kunt zeggen: Ik ben een kind van God. Want als je geen kind van God bent, hoe zou je dan kunnen zeggen: "Onze Vader"? Nu hebben wij het op school hierover gehad, en ik ben zo ongeveer de enige die er zo tegenover staat. Toch blijf ik bij wat mij geleerd is. Zelf zal ik ook niet durven bidden "Onze Vader" omdat ik mezelf dan anders voor doe dan ik ben. Ik vraag mezelf nu af waarom er verschillende meningen hierover zijn en hoe het komt dat er voor beide kanten goede argumenten te bedenken zijn? Hoe ziet u dat en waarom? Ik hoop dat u mijn vraag kunt beantwoorden.

Het is een veelbesproken vraag wie het "Onze Vader" mag bidden. Is dat alleen voor mensen die zeker weten dat ze bekeerd zijn? Ik denk dat die opvatting toch geen recht doet aan de rijkdom van het genadeverbond dat de HEERE met ons heeft gesloten en dat door het teken en zegel van de heilige doop is bevestigd. Daarin heeft de HEERE aan jouw en mijn adres als het ware met de hand op Zijn hart verzekerd dat Hij onze hemelse Vader wil zijn. Wie nu vanuit een oprecht verlangen om Hem meer en meer te leren kennen tot Hem komt in het gebed, mag zeker deze heerlijke naam op de lippen nemen. De Heere Jezus leerde dat toch ook aan Zijn discipelen die nog zoveel moesten leren, maar die Hem wel in oprechtheid waren gevolgd (met uitzondering van Judas dan).

Het is niet goed om de Vader-naam oppervlakkig op de lippen te nemen. Wie direct maar roept "kinderen van één Vader zijn wij allemaal" miskent de ernstige realiteit van de zondeval en van de vervreemding die daardoor tussen God en ons is ontstaan. De verloren zoon moet zichzelf in het verre land niet wijs maken dat hij bij Vader thuis is, maar hij mag wel weten dat de Vader wacht om hem genadig te zijn. Het is de Heilige Geest die ons leert roepen "Abba, lieve Vader". Wie dus verlangt om God zijn of haar hemelse Vader te noemen, die mag in dat verlangen het werk van de Geest met blijdschap herkennen en mag daaraan dan ook gevolg geven.

Ik zie niet in dat je jezelf anders voor doet dan je bent, wanneer je het "Onze Vader" bidt vanuit het verlangen om de God die Zijn beloften op jouw voorhoofd heeft gelegd werkelijk te leren kennen en Zijn kind te mogen zijn.

Is er dan geen voorwaarde? Ja: zonder geloof is het onmogelijk Gode te behagen. Want die tot God komt, moet geloven dat Hij is en dat Hij een Beloner is van degenen die Hem zoeken (Hebr. 11:6). Komen dus in stil vertrouwen, niet gebaseerd op iets van jezelf, maar alleen op Zijn beloften die getrouw zijn en in Christus zeker worden vervuld.

Ds. J. Hoek

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. Hoek

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven