Springlevend gemaakt door evangelie

Ds. G.A. van den Brink | Geen reacties | 13-09-2022| 12:39

Ik zou graag een vraag stellen aan ds. G. A. van de Brink naar aanleiding van de lezing over het evangelie zonder kleine lettertjes. Ik kom zelf oorspronkelijk uit de Gereformeerde Gemeenten en herken heel erg veel van wat u zegt. Het nare is dat ik (door de ‘ballast’ die ik heb meegekregen) automatisch in de kramp schiet alsof ik nog een soort van gevangen zit in de denkwijze van “als ik niet uitverkoren ben, dan...” en “ja maar, dat kan toch zo maar niet” enz. En ook de hele bevindelijke prediking van de weg van een kind van God in alle facetten zorgde er bij mij voor dat ik steeds maar bleef graven in mezelf in plaats van op Christus te zien en ook om iets buitengewoons te verwachten.

Tijdens een telefoongesprek wees iemand mij erop dat ik niks hoef te doen (wist ik natuurlijk wel) maar dat het alleen het werk is van de Heere Jezus, wat al is gedaan en mij aangeboden wordt. En dat ik dat aan het afslaan ben als ik eerst dit en dat enzovoorts zou moeten hebben/voelen... Zo mooi ook in het doopformulier: “Hij wil ons schenken wat wij in Christus hebben.” Alsof letterlijk mijn ogen open gingen kreeg ik zicht op wat de Heere Jezus ook voor mij heeft gedaan. Dat alles al klaar en betaald is. Dat heeft zo’n enorme bevrijding gegeven dat ik bijna heb staan dansen in de kamer. Ik was blind, maar nu zie ik... Ik mocht Zijn beloften aannemen en alles heeft een andere kleur lijkt het wel. Gods Geest getuigt met onze geest... heeft ook echt betekenis gekregen.

Ik merk dat ik de weg kwijt ben om onze zoon dit grote heil op de goede manier te vertellen. Hij is 17 en heeft ook zoveel ballast meegekregen. Het liefst zet ik hem achter een filmpje van Geloofstoerusting, maar ja... hij heeft daar niet echt behoefte aan. Als ik eerder zag wat ik nu zie... Toch voelt dat heel lastig om zo te zeggen; ik durf het niet eens uit te spreken tegen mijn ouders, want: “Je kunt het niet aannemen toch en het klinkt wel heel erg zeker, pas op voor gearriveerdheid, eerst maar eens overwinteren en overzomeren enz.” Erover praten hebben we nooit gedaan (van huis uit ook nooit geleerd) want wat had je voor perspectief, wat kon je uitdragen: die vreugde is er nooit geweest, alleen maar de angst van ja: “Bid er maar veel om en mocht het nog eens gebeuren.” Ik barst soms bijna uit elkaar van blijdschap lijkt het wel, maar nu is er juist weer dat stemmetje dat de kop op steekt van: pas op dat je je zoon niet leert dat het zomaar gaat, praat hem niet zomaar iets aan...

Hoe zeg ik het nu wel op de goede manier dat er een gezond evenwicht is? Dat kleine stemmetje blijft sowieso vaak de kop opsteken: is het wel echt bij mij? Vooral als ik dan Mattheüs 7: 20-23 lees. Interpreteer ik dit deel verkeerd als ik erin lees: er zullen veel mensen zijn die denken verlost te zijn maar die zichzelf bedriegen. Hoe weet ik of ik mijzelf niet bedrieg? Hoe moeten wij die waarschuwing ter harte nemen zonder weer zelf kleine lettertjes toe te voegen?

Beste vragensteller,

In jouw vraag tel ik ten minste drie aanvechtingen: de reactie van je zoon, de reactie van je ouders, de reactie van jezelf. Toch gaan ze allemaal over hetzelfde: is het Evangelie werkelijk zó eenvoudig? Is geloven werkelijk niet meer dan aanvaarden en aannemen wat Christus heeft gedaan? Is de zaligheid zó dichtbij? Het antwoord op deze vragen is telkens weer: ja, zo eenvoudig, zo dichtbij.
 
Hoe kan het dan toch dat er zoveel mensen niet geloven? Ook hierop geeft jouw eigen mail al de antwoorden. Enigszins gechargeerd: je ouders willen liever een moeilijk evangelie, je zoon is niet geïnteresseerd en jijzelf was geestelijk blind. De doodstaat van de mens hoeft een dominee niet te preken vóórdat hij het Evangelie preekt, maar het is de onvermijdelijke conclusie nadat hij het Evangelie heeft gepreekt. De hoorders bedenken allerlei verschillende maar allemaal even slechte redenen om niet te geloven (Lukas 14: 18-19). Als hoorders zó weinig belang stellen in hun eeuwige redding, is er maar één woord om hun toestand aan te duiden: ze zijn geestelijk dood.

Wat moet je doen in zulke situaties? Hetzelfde als wat jou vriend deed tegenover jou. Vertel je zoon, vertel je ouders, vertel jezelf voortdurend het eenvoudige Evangelie. Als God jouw ogen opende en je (letterlijk) springlevend heeft gemaakt, waarom zou Hij dat dan niet kunnen doen bij je ouders of je zoon? 

Met hartelijke groet,
Ds. G. A. van den Brink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G.A. van den Brink

• Geboortedatum:
  05-01-1974
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Actief

248 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven