De angst van de discipelen

Markus 6 vers 52: “Want zij hadden bij het wonder van de broden niets begrepen, omdat hun hart verhard was.” Ik vind het lastig om te zien wat deze beschouwing/analyse te maken heeft met de storm en de angsten/verwardheid van de discipelen als gevolg daarvan. Hoe moet ik dit zien? Is het verwijt van de evangelieschrijver Markus (dan wel Jezus) dat de discipelen onterecht angstig/verward waren onterecht in het licht van Jezus als wonderdoener?

Hoe moet ik dit doortrekken naar mijn eigen leven? Jezus is mijn Redder. Mag ik niet bang/verward zijn in (ogenschijnlijk) levensbedreigende situaties? Of mag ik niet op een bepaalde manier bang en verward zijn?

De angst van de discipelen is er niet vanwege de storm, maar vanwege het wandelen van de Heere Jezus op het water. Als ze Hem zien en denken dat Hij een spook is, dán worden ze bang en schreeuwen ze het uit. Van die angst zegt vers 52: de discipelen hadden toch beter kunnen weten? Ze hadden inderdaad beter kunnen weten, want in het wonder van de broodvermenigvuldiging had de Heere Jezus zoveel laten zien van Wie Hij is. Maar de discipelen hebben dat onvoldoende begrepen. Daarom reageren ze zo bang als ze hun Meester op het water zien wandelen. 

Wat betreft de betekenis voor je eigen leven: volgens mij leert deze geschiedenis dus niet dat je niet bang mag zijn in levensbedreigende situaties. Wel roept de geschiedenis op om het juiste zicht op de Heere Jezus te hebben. Daar gaat het bij de discipelen namelijk mis. Hij is de Zoon van God, heeft alle macht in hemel en aarde en heeft het  behoud van zondige mensen op het oog. Als ik Hem zó ken, dan hoef ik voor Hem niet bang te zijn, maar zal een ontmoeting met Hem een zaak van vreugde en dankbaarheid zijn.

Ds. A. D. Fokkema