Zorgen om ongelovige dochter

Ds. A.T. Vergunst | 3 reacties | 08-07-2022| 10:02

Aan ds. A. T. Vergunst. Ik heb een  ongetrouwde dochter (met een kind van 9 jaar) die al heel veel relaties heeft gehad, maar nu na een relatie met een gescheiden man met kinderen, weer alleen is met haar zoontje. Ik maak me zoveel zorgen om hun leven zonder God. Ik mag door genade de Heere kennen, maar ik kan deze zorgen niet van me afzetten. Ik weet dat ik ze bij de Heere neer mag leggen, maar ik ga er aan onderdoor.

Ik weet dat er veel beloften voor ons nageslacht in Gods Woord staan en ik mag m’n kleinkind daar bij tijden ook op wijzen, maar dan komt het weer in mijn hoofd: “Jacob heb ik lief gehad, maar Ezau heb ik gehaat.” Mijn dochter wil er allemaal niets van weten. Ik bid veel voor hen, maar ik pak het zelf steeds weer op; ik kan het niet loslaten. Ik hoop en bid om een goede raad, want ik weet het niet meer!

Lieve moeder, 

Ik herlas je brief een aantal keren en worstel met het antwoord. Wat een moeilijke strijd als zo je ongetrouwde dochter met haar eigen kind in verkeerde relaties haar geluk probeert te vinden. De honger die in ons hart leeft naar liefde wordt zo vaak misbruikt of verkeerd ingevuld. Je dochter zoekt vervulling, geborgenheid, liefde maar heeft het tot nog toe toe niet gevonden. Want als we het buiten God en buiten Zijn geopenbaarde wil zoeken, vinden we het ook niet. 

Waarom die tekst over Jacob en Ezau in je hoofd komt, weet ik niet. Toch maan ik je om er voorzichtig mee te zijn. Het is niet onmogelijk dat je eigen vrees zulke gedachten oproept omdat je bezig bent in het gebed met de zaligheid van kind en kleinkind. Augustinus moeder zal ook geworsteld hebben met de vrees dat haar kind verloren zou gaan, maar ze bleef hem in het gebed aan de Heere voorleggen. De schrift verhaalt ons de bekende geschiedenis in Mattheus 15 van een moeder zoals jij, met verdriet over de nood van haar dochter. Ook zij kon haar niet bevrijden van de boze. Maar ze ging met haar naar het juiste adres. Je weet dat ze daar ‘aanbelde’ en de deur werd maar niet geopend. Hij antwoordde haar met geen woord. Wat zal ze ontmoedigd geweest zijn.  Ongetwijfeld zei de boze tegen haar:  Houd er mee op. Hij hoort je toch niet. Maar ze bleef aan de deur staan. Ineens ging de deur een beetje open.  Immers de discipelen kwamen haar te hulp. Ze vroegen Jezus iets te doen zodat die vrouw niet achter hen aan bleef roepen. Maar Jezus antwoordde hen heel duidelijk: Ik ben niet gekomen voor dit verloren schaap; zij behoort immers niet tot het huis van Israel. De bemoediging door het verzoek van de discipelen werd totaal de bodem in geslagen. Of, om het op een andere manier te zeggen, de deur ging op slot. 

Ze ging niet weg. Ze bleef achter Hem aankomen. Ze kon het niet opgeven. Haar dochter was in zo’n grote nood.  Uiteindelijk ligt zij aan Zijn voeten en het gebed is heel kort geworden. Niet meer “Zoon van David...” want ze hoorde immers niet bij hen. Nu dus alleen maar: Heere, help mij! Wat zal dat een hese kreet geweest zijn uit een verbroken en hijgend hart.  Heere, gedenk toch mijn dochter.  Heb genade en doe iets voor haar. Weer gaat de deur even open en nu spreekt de Almachtige direct haar aan. Je kent het antwoord dat ze kreeg: “Het is niet betamelijk het brood van de kinderen te nemen en het voor de honden te werpen.” Als ze dat hoort, is het net alsof de Heere met een hele dikke grendel de deur dicht doet. Je hoort er niet bij en je bent een heidin.  

Kijk, hier zijn het niet haar eigen gedachten die deze dingen suggereren, maar de Heere Jezus sprak dit.  Je zou zeggen: Er is geen hoop voor deze vrouw.  Ze moet maar naar huis gaan.  De Heere heeft haar buiten gezet. Toch doet ze dat niet.  Ze houdt aan, ze buigt dieper, ze erkent haar onwaardigheid maar ze BLIJFT in HEM geloven. Ze blijft biddend aan Zijn voeten liggen omdat ze gelooft wat zij van Hem gehoord had. Hij kwam om het verlorenen te zoeken en dat waren zij en haar dochter immers.  

Ik moedig je daarom aan om zoals die vrouw, het maar voor de voeten van de Heere Jezus te blijven leggen. Dat deed Monica met haar zoon Augustinus. Dat deed deze moeder met haar dochter en uiteindelijk kreeg ze het antwoord van de Heere Jezus. Haar geloof in Hem werd erkend als een groot geloof en thuis gekomen zijnde, vond zij haar dochter genezen. 

Denk nu niet dat de Heere zo liefdeloos en hard is als Hij Zichzelf in deze handelwijze uitbeeldde. Deze geschiedenis is uniek. Niet zozeer in het wonder, ook niet in hoe die vrouw aankleefde in het geloof, maar vooral in hoe de Heere Jezus handelde. Hij heeft nooit zo gehandeld met een moeder die als een afgetakelde en uitgeputte moeder aan Zijn deur klopte. Waar was Zijn innerlijke ontferming?  Waar was Zijn bijna onmiddellijk redding die anderen ondervonden? Dat Hij dit deed met deze vrouw heeft ongetwijfeld een reden. Het geloof van deze vrouw werd betoond als een waar Gods werk want wie zou zonder Gods eigen hand zo hebben gehandeld en geantwoord als deze vrouw deed?  Maar ik denk dat een van de redenen dat Jezus zo handelde is om Zijn discipelen te laten zien en voelen hoe liefdeloos en genadeloos de Joodse godsdienst was. Zoals Jezus deze vrouw behandelde is hoe de religieuze Joodse leiders de heidenen behandelden.   

Maar dat is terzijde. Voor jou, als moeder, laat je weg maar zijn om je kind/kleinkind bij de Heere te brengen. Net als die moeder. Hoewel ze hoorde dat zij en haar kind er niet bij hoorde (niet van het verkoren volk van Israel) bleef ze toch in het geloof van het genadige karakter van Jezus haar kind voor Hem neer leggen. Laat je leiden door Gods geopenbaarde wil en hart zoals het beschreven staat ook in het leven en doen van de Heere Jezus.

Gode bevolen, 
Pastor A. T. Vergunst, 
Carterton, NZ

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.T. Vergunst

• Geboortedatum:
  22-09-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Carterton (Nieuw-Zeeland)
• Status:
  Actief

169 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven