Gods aanwezigheid dichtbij ervaren

Allereerst wil ik de redactie van Refoweb danken voor de mogelijkheid om net als anderen hier nog een laatste reactie te mogen plaatsen. Wederom kon ik door een verblijf in het buitenland helaas niet op tijd reageren.

Tegen @arie86 zou ik nog willen zeggen (en Schriftuurlijk helder maken) dat iedere bekering in de Bijbel nog geen bijbelse bekering is. Christus nodigt onvoorwaardelijk en welmenend een ieder die het Woord hoort of leest. Al die nodigingen staan klip en klaar (zonder disclaimer) in het Woord. En als jij ons oproept om datzelfde Woord van Genesis tot Openbaringen te lezen (van harte), dan zou je dat kunnen beamen.

Ik vroeg jou om een voorbeeld van een voorwaardelijke bekering uit de Bijbel. Je noemt vervolgens Paulus. Maar het wonderlijke juist is dat deze krachtdadige en bestraffende (!) omkering van Saulus, juist een onvoorwaardelijke is. Hij buigt per direct. Zijn blindheid is zijn straf en het niet eten en drinken was geen voorwaarde. Dan nog iets. Het gaat hier om de langste bekeringsweg die we in het Woord tegen komen: drie dagen. Als er binnen jouw kerkverband iemand vliegensvlug binnen drie dagen tot geloof komt, volgt -vrees ik- direct de eerste stap van censuur ;-)

En als het gaat om de kenmerken... Tja, hoe je het ook wendt of keert, dat is het gevolg van Saulus' bekering. Nadat Ananias hem de handen opgelegd heeft wordt hij namelijk direct gedoopt ("want zie, hij bidt").

Waarom noem ik de bekering van Saulus een onbijbelse bekering? Heel eenvoudig. @Gtn schreef dat al: Saulus moest zich schamen dat hij op deze wijze op de knieën gedwongen moest worden. Hij had met zijn Schriftkennis kunnen weten dat Christus de beloofde Messias was. Daarom overtuigde Paulus tijdens zijn zendingsreizen de joden later ook vanuit de Schriften dat Jezus was de Christus, de Zaligmaker. Als Jezus liefdevol en welmenend nodigt tot het heil, dan hebben wij te gehoorzamen. En als er dan vroom bij gezegd wordt: "Dat gaat zomaar niet, je moet eerst...", dan is dat een waarschuwing uit de hel.

Nog zo'n onbijbelse bekering: Manasse, een van de meest goddeloze koningen van Juda. Door zijn gruwelijke zonden kwam hij in de gevangenis van de koning van Assyrië terecht en pas daar bekeerde hij zich tot de Heere. Maar de gevolgen van zijn daden werden niet uitgewist (2 Kon. 24:3).

De les die wij uit het Woord leren van de bekeringsgeschiedenissen van Manasse en Paulus is tweeledig: 1. Gods uitverkorenen komen altijd Thuis, al moeten ze er met hun haren bijgesleept worden. 2. Maar wee hen die lang in ongeloof en de zonde blijven volharden tegen beter weten in, zij zullen ook na hun bekering daar de gevolgen van blijven ondervinden.

Wat mij blijft verbazen, en ik zeg dat over jouw hoofd heen tegen ook anderen die waarschuwen tegen een onvoorwaardelijk evangelie van vrije genade, is het volgende. Als je zelf iets hebt geproefd van de zalige verrukking die er in Christus te vinden is, waarom doe je dan je best om mensen bij Christus vandaan te houden door allerlei hindernissen/voorwaarden op te werpen? Zet de bril van je kerkgenootschap af en lees de Bijbel nu eens onbevangen! Jezus Zelf geeft in Zijn Woord en in dit verband drie ernstige waarschuwingen: 1. "Maar zo wie een van deze kleinen, die in Mij geloven, ergert (=doet struikelen), het ware hem nutter, dat een molensteen aan zijn hals gehangen, en dat hij verzonken ware in de diepte der zee" (Matt. 18:6/Mark. 9:42/Luk. 17:2). 2: "En wie met Mij niet vergadert, die verstrooit" (Matt. 12:30/Luk. 11:23). 3. "Indien iemand tot deze dingen toedoet, God zal hem toedoen de plagen, die in dit boek geschreven zijn" (Openb. 22:18).

@Gtn Zoals je inmiddels wel begrepen hebt ben ik het vrijwel altijd met je bijdragen hier eens. Toch zou ik een kleine nuance in je posting willen aanbrengen waar je het hebt over het dal van Achor (of andere soortgelijke wegen van bekering). Ik heb me de laatste tijd wat in dit onderwerp verdiept en daarom durf ik -met enige voorzichtigheid- ook wel te zeggen dat dit geen weg is tot het heil, maar (zonder wedergeboorte) een omleidingsroute. Ik zal dat uitleggen hoewel ik daar hierboven al iets over heb geschreven. Christus nodigt liefdevol, onvoorwaardelijk en welmenend. Hij verwacht dat we zonder uitstel gehoor geven aan Zijn liefdesaanbod. Dat is vallen aan Zijn voeten met de belijdenis van zonde en schuld. De nodiging van Christus is dan ook de weg die Gods Geest ons wijst. Dus niet via een omweg, overzomering of aan het eind van veel strijd. Dat laatste is denk ik niets anders dan het tegenstaan van de Heilige Geest. Ik besef dat je met zo'n 'bekeringsweg' in het roomse hypercalvinisme (ik deel je omschrijving daarvan) zelfs zonder de daadwerkelijke vereniging met Christus al wordt zalig verklaard (de bekende derde weg, het onbewuste geloof). Maar goed, daar hebben ze dan ook een evangelie met kleine lettertjes ;-)

Dat we daarna (dus na onze wedergeboorte!) in het 'dal van Achor' kunnen belanden, dat wil ik best geloven. Immers, het waar zaligmakend geloof wordt altijd bestreden. Maar dat zou weleens mede het gevolg kunnen zijn van ons ongeloof en gebrek aan kennis van het Woord. Dit onderwerp keert ongetwijfeld nog wel een keer terug bij een andere discussie.

Tot slot: aan allen. Hoe word je zalig? Heel eenvoudig: door aan het Woord gehoorzaam te zijn. Werp jezelf als een verloren zondaar aan de voeten van Christus. Je hebt niets te verliezen. Want wie 'eerlijk' onbekeerd denkt te kunnen blijven, wacht een ergere straf dan hen die in 'onwetendheid' verloren gaan. De Meester is daar en Hij roept u!