Vermoedens van misbruik

Mogelijk ben ik als kleuter betast door een jongeman die op de kleuterschool werkte. Deze jongen was zwakbegaafd denk ik, of iets dergelijks, en hij deed klusjes op school. Ik kan me herinneren dat ik in het schuurtje van de school was om speelgoed te pakken en hij er ook was. Ook weet ik dat destijds heb ontdekt dat ik het een speciaal gevoel vond als je iets hard tegen je clitoris (ik wist toen nog niet dat dat zo heette) aan drukte. Er was daar een grote knuffelbeer waarmee ik dat deed, gewoon midden op het schoolplein...

Ik heb faalangst gehad wat in die tijd opgemerkt is (en helaas nooit is opgepakt door iemand om me te helpen). Stel dat ik mijn vermoedens meld bij de school of de politie, wat heb ik dan voor kansen? Hoe bewijs je zoiets? Dat kan toch niet? Dit is niet zomaar een idee of gedachte van mij, maar ik loop hier al een tijd mee. Ik heb ook nog altijd angst en tics en ik ben op zoek naar oorzaak daar van. Met mijn ouders heb ik geen vertrouwensband.

Beste vraagsteller,  

Wat goed dat je je vragen hebt gesteld. Wat een moeilijke, pijnlijke dingen zijn dat waar jij mee worstelt. Het klinkt ook eenzaam, alsof je er al lange tijd alleen mee worstelt. 

Je vraagt of het mogelijk is om je vermoedens van misbruik te melden bij school of de politie. Het klopt inderdaad dat het nagenoeg onmogelijk is om bewijzen te krijgen van wat er eventueel gebeurd is in je kleutertijd. Bovendien verwacht ik dat zo’n melding je niet gaat helpen m.b.t. de oplossing van je problemen. Veel meer zou ik je gunnen dat je iemand zoekt en vindt die naar jou wil luisteren; iemand waarmee je je verhaal kunt delen, zodat je  alle moeilijke en verwarrende gebeurtenissen kunt gaan verwerken. Denk hierbij aan een goede vriend/vriendin of zelfs een hulpverlener. 

Verder schrijf je dat je geen vertrouwensband hebt met je ouders. Mogelijk zou je daarin nog wat hulp kunnen gebruiken zodat deze band gaat verbeteren en je ook juist bij hen terecht kunt met je moeilijkheden en je verdriet. Dat zou zeer helend kunnen zijn.

Ik wens je toe dat je je vragen en verdriet serieus blijft nemen en het niet laat voor wat het is, maar er echt mee aan de slag gaat. Zodat je er rust in gaat krijgen en weer ‘verder’ kunt met je leven, zonder dat dit probleem jou continu in de weg staat.

Van harte sterkte toegewenst.

Dorothé van Duijn,
Therapeut bij Compassie