Dochtertje te snel onder mijn vleugels vandaan
A. Teerds-Gertenbach | 5 reacties | 20-04-2022| 10:03
Vraag
Ik stel deze vraag als moeder van een dochtertje van bijna 4 jaar. Ze houdt erg van buiten spelen en het spelen met andere kinderen. Nu het voorjaar begint zijn er weer meer kinderen op straat. Ook wonen wij naast familie met kinderen, een van dezelfde leeftijd, een iets ouder. Mijn dochtertje vraagt nu heel vaak gedurende de dag of ze met hen mag spelen. Of met een kindje verderop in de straat. Als zij met het kind naast ons speelt, voegt dat buurmeisje van verderop zich er ook vaak bij omdat zij weer met het andere kindje speelt. Ze zijn dan vaak gelijk met een koppeltje. Het wil gerust gebeuren dat ze vervolgens met z’n allen van het huis van de buren naar dat meisje gaan. Zitten ze daar.
Als ze spelen, is het heel lastig om afspraken met haar te maken omdat ze naar mijn idee daar soms nog te jong voor is. Het is wat te veel van haar om te verwachten dat zij als enige zegt dat ze niet bij het andere meisje verderop in de straat mag spelen en alleen achter blijft. Maar inmiddels heb ik als moeder wel heel erg het idee dat als ze dus onder mijn vleugels vandaan is, de andere kinderen de regie bepalen waar ze speelt etc. Ook als ik zeg dat ze alleen in het ene speeltuintje mag spelen wat ik vanuit het huis kan zien, gebeurt het geregeld dat ze toch in een ander speeltuintje iets verder weg te vinden is. Zij is zo vergeten wat ze afgesproken heeft in haar enthousiasme als ze met de kinderen is. Ze vindt het ontzettend leuk om te spelen met hen.
Maar ik word best moe van elke dag het gevraag of ze met hen mag spelen. Ik wil eigenlijk soms ook nog een dag dat ze lekker bij me is. Ze puzzelde eerst bijvoorbeeld heel veel, of ze knutselde, dat doet ze allemaal niet meer want ze is heel gefocust op naar buiten gaan en spelen met de kinderen. Hoe moet ik hier mee omgaan? Ik vind het best lastig. Ook heb ik het idee dat ze nog best heel jong is om met kinderen op pad te gaan. Ik vind het lastig om haar zo al los te laten. Kunt u mij hier advies in geven?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
“Ik vind het best lastig”, lees ik in je verhaal. Ja, dat is het ook. Je zit behoorlijk vast in een gegroeide situatie. Als je die wil veranderen, zal dat niet meevallen. Je dochtertje vindt het erg leuk om buiten te spelen. Dat is heel gezond en goed voor de ontwikkeling. Fijn, dat ze ook zo goed met andere kinderen kan spelen, terwijl ze toch nog jong is. Ze geniet ervan en ze vraagt er elke dag om. Maar je hebt -terecht- wel bedenkingen:
1. Ze gaat verder weg dan de bedoeling is;
2. het is lastig om afspraken met haar te maken en ze vergeet ook wat er afgesproken is;
3. anderen bepalen waar je dochtertje gaat spelen en jij verliest de grip op haar.
Wat het eerste punt betreft: ik vind ze nog wel jong om al zo buiten jouw gezichtsveld buiten te laten spelen. Je dochtertje is ruim drie jaar. Op die leeftijd hebben kinderen weinig besef van gevaar. Hoe veilig is jouw omgeving? Moet ze de straat oversteken? Rijdt er verkeer? Ze loopt nu met de oudere kinderen mee en gaat daardoor verder dan jij wil. Die oudere kinderen kunnen echter geen verantwoordelijkheid dragen voor het wel en wee van jouw dochtertje. Er kan van alles gebeuren... Ongetwijfeld kun je je genoeg nare situaties voorstellen. Je zult voor jezelf helderheid moeten krijgen of je regels wil stellen en die ook wil handhaven.
Dan komt punt 2. Je maakt een afspraak met je dochtertje. Ze mag alleen in het speeltuintje waar jij zicht op hebt. Je ziet echter dat ze met de anderen meegaat naar een speeltuintje verderop, met het gevolg dat jij ze uit het oog verliest. Het is heel logisch dat ze meegaat, want welk kind van drie zou alleen achterblijven terwijl iedereen weggaat? Op die leeftijd is een afspraak zó vergeten. En een afspraak nakomen kunnen zulke jonge kinderen eigenlijk nog niet. Dat heeft ook te maken met het geweten, dat nog niet zover gevormd is. Als moeder ben jij vaak nog het (externe)geweten van je kind. Zolang jij erbij bent, is een afspraak en een verbod duidelijk, maar ben je er niet, dan is ook de afspraak en het verbod verdwenen. Ook hier is het de vraag of je de situatie wil veranderen en daarom regels, kaders wil stellen.
Het laatste punt geeft aan, dat er ondanks het leuke spelen toch dingen zijn, waar je zorgen over hebt. Ze staan ook al min of meer in de punten 1 en 2 verwoord. Je hebt je bedenkingen en je zou het toch wel graag wat ander willen. Stel dat je je dochtertje toch dichterbij wil houden. Ze mag met de andere kinderen in het speeltuintje dichtbij spelen, maar niet verder. En je wil wellicht ook, dat ze niet verderop in de straat bij het oudere meisje gaat spelen. Je hebt dan helder welke grenzen je wil stellen en daar sta je dan ook achter. Maar hoe...
Je vraagt mij om advies. Als ik jou was, zou ik mijn dochtertje dichter bij huis willen houden. Dat eist wel je inzet. Je moet er dan ook echt voor gaan om de situatie te veranderen. Natuurlijk kun je het eerst bespreken met je familie naast jullie, zodat die weten dat je dochtertje niet zomaar meer mee naar andere speeltuintjes en naar het meisje verderop mag. Je praat er ook met je dochtertje over: kort, eenvoudig en elke dag opnieuw. Je stelt regels. De andere kinderen zullen waarschijnlijk toch hun eigen gang blijven gaan en jouw kind blijft alleen. Dat zul jij als moeder moeten opvangen. Ik doe wat suggesties: speel zelf een poosje met haar in de speeltuin. Of ga zo nu en dan mee naar het speeltuintje verder weg. Of doorbreek de situatie en ga samen een boodschap doen. Probeer het knutselen, het puzzelen, het voorlezen wat aantrekkelijker te maken.
Het kan ook goed helpen om een dagstructuur voor je kind te maken. Gebruik daarvoor bijvoorbeeld pictogrammen. Je ziet dat ook in de peuterspeelzaal. Het verdeelt de dag in verschillende momenten en activiteiten en het buitenspelen kun je zo ook wat aan banden leggen.
Het zal misschien niet meevallen om de regels te handhaven. Het lijkt me echter zeer de moeite waard. Kinderen hebben nu eenmaal grenzen nodig! Een mooi boekje om je te verdiepen in het stellen van regels is “Ruimte door regels” van Sarina Brons-van der Wekken!
Mw. A. Teerds-Gertenbach
Dit artikel is beantwoord door
A. Teerds-Gertenbach
- Geboortedatum:29-01-1951
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Hendrik-Ido-Ambacht
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Succes!
Ik ken je situatie natuurlijk niet qua veiligheid, maar als ze graag in een andere straat speelt en je hebt niet direct het zicht op je dochtertje, misschien dat de moeder(s) van de andere kinderen daar een oogje op kunnen houden?
Dat lijkt me eerlijk gezegd én leuker voor je kind, én minder vermoeiend voor jezelf. Want opvoeden is ook leren loslaten en dat begint al op die leeftijd wat mij betreft. Uiteraard met kleine stapjes maar toch.
Mijn kinderen zijn inmiddels pubers en twintigers en ik heb diverse soorten ouders ontmoet.
Sommige zijn heel beschermend en controlerend, maar als je voortdurend alle gangen van je kind nagaat en ze wilt beschermen voor ieder klein risico, dat je kinderen daar uiteindelijk veel minder zelfstandig en zelfverzekerd van worden.
Ze gaat binnenkort ook naar school en zal daar ook met vriendinnen afspreken. Over het algemeen ook buiten. Dan is het goed voor haar dat ze nu al leert binnen welke grenzen bepaalde vrijheden toegestaan zijn. Dat is spannend en blijft spannend. Nu is het spelen, straks zelfstandig naar vriendinnen/sport toegaan, daarna middelbare school met fietsen en naar verjaardagen van klasgenoten waar je de ouders niet eens van kind. Allemaal stappen die ook spannend zijn voor ouders. Ik bemerk steeds meer dat 'loslaten' bijna het moeilijkste is van opvoeden ;)
Ik ben het met Sydneylover en ajl eens dat het proces van loslaten al jong begint, maar een kind van 3 is nog niet in staat om risico's en langere termijn consequenties van zijn handelen in te schatten. Dus moet je dat als ouders doen. Denk ook aan basisveiligheid die een kind moet leren als 'nooit met iemand meegaan zonder dat papa/mama het weet'. En stel dat je kind op een dag zegt dat 'die grote jongen steeds aan haar zit' (of wat voor vervelends er ook gebeurd kan zijn), weet je dan waar ze die dag geweest is, over wie ze het heeft? En als ze tiener is, mag ze dan ook met iedereen mee die ze kent, ook al weet je niet waar naartoe?
Het is ook binnen het gezin veel werkbaarder als je als moeder (ongeveer) weet waar ze uithangen, hoef je niet stad en land af te zoeken als het etenstijd is ;)
