Mijn vrouw werd verliefd op vrouwelijke collega

W.E. (Wilbert) Weerd | Geen reacties | 21-02-2022| 12:43

Mijn vrouw en ik zitten in een relatiecrisis. Vorig jaar september liet mijn vrouw weten gevoelens te hebben voor een vrouwelijke collega. Dat was een behoorlijke schok. Deze verliefdheid was zo hevig dat ze in januari vorig jaar me vertelde alles achter te willen laten. Uiteindelijk heeft ze dat niet gedaan omdat ze, zoals ze zei, mij en ons gezin niet kon en wilde loslaten. We hebben er in dit afgelopen jaar veel voor gedaan, van relatietherapie, coaches tot weekjes retraite en veel praten. We zijn door diepe dalen gegaan maar we weten elkaar toch telkens weer te vinden en zijn nu dus al ruim een jaar verder. Van de zomer op vakantie geweest met het gezin, waarvan we beide oprecht hebben genoten en het fijn was.

Mijn vrouw geeft aan nog van mij te houden, me ook niet kwijt te willen, maar het gevoel voor mij is nog steeds ondergesneeuwd. De aantrekkingskracht naar mij toe is weg. Er is intimiteit (kusjes en knuffels) maar geen seks. Een pittige tijd, maar we voelen blijkbaar ergens nog steeds de liefde voor elkaar en dat houdt ons samen. En we zitten nu dus in een soort stabiele fase (dat is fijn) maar het is ook duidelijk dat dit niet het eindpunt kan zijn. Ik weet dat dit van mij geduld vergt en een lange adem, maar het ongrijpbare maakt mij bij vlagen machteloos.

Mijn vrouw geeft bovendien regelmatig aan depressieve klachten te hebben, zich ongelukkig te voelen, heel erg moe te zijn en vast te zitten. Ze zegt letterlijk: “Ik wil ruimte.” Als ik vraag hoe ze verder wil zegt ze: “Ik weet het niet.” En ze geeft ook vaak aan het niet te kunnen afdwingen dat ze weer met mij seks wil en ze de druk voelt.

Mijn vraag: hoe komen we verder? Wat is een verstandige aanpak? Hoe vinden we de aantrekkingskracht weer terug? We zitten helemaal vast.

Wat een weg heb jij en hebben jullie afgelegd. Als je zo onverwacht in zo’n crisis terecht komt staat je leven even op z’n kop en is wat zeker was plotseling onzeker. Mooi dat jullie samen geknokt hebben voor het behoud van jullie relatie en gezin. De liefde die er vanuit haar voor jou is, is platonisch en vriendschappelijk en niet zozeer op het vlak van seksuele aantrekking.

Je schetst een eerlijk verhaal waarin jij natuurlijk verder en vooruit wilt maar er nog geen enkele sprake van vooruitgang lijkt te zijn. Die onmacht moet soms best frustrerend zijn, want geduldig wachten kunnen we het beste als we het gevoel hebben dat het wel ergens toe leidt. Als je dat gevoel niet hebt, dan maakt dat het afwachten veel moeilijker. Zeker als je ziet dat je vrouw lijdt en je weinig lijkt te kunnen doen zodat zij zich beter gaat voelen. Het maakt de toekomst best onzeker en zal ook veel vragen geven.

Het is begrijpelijk dat je verder wilt, dat je herstel wilt en dat je terug wil naar hoe het was. Je bent je vrouw als het ware een beetje kwijt. Maar vooruit en verder willen kan in dit geval juist averechts werken. Omdat je zo graag verder en vooruit wilt ga je ervaren dat het muurvast zit terwijl je op een plek bent waar je niet wilt zijn. Je wilt weg maar kunt niet weg. De ruimte die je vrouw vraagt en het ontbreken van een antwoord op de vraag: hoe moeten we verder, geeft aan dat ze zelf nog vast zit in allerlei gedachtes en emoties. En het geeft aan dat ze misschien wel wil maar niet kan. Dat ze in een crisis zit. Extra druk van haar man helpt daar niet in mee en zal maken dat ze meer naar binnen gericht raakt. Ze zal niet de ruimte voelen om vast te kunnen zitten in een identiteits- en gevoelscrisis waarin ze niet meer weet wat ze wel en niet wil. Dit is een vorm van vermoeidheid en depressie die duidt of het ontbreken van perspectief en de mogelijkheid om alles te verwerken.

Het duidt ook op een ontbreken van zin in het leven. Ze heeft hoe dan ook nog veel tijd nodig om zelf te gaan praten en zichzelf te uitten op haar tijd en haar manier, ook als dat soms gevoelens zijn die voor jou heel moeilijk zijn om te horen. Misschien gaat dat over gevoelens van rouw en verlies van het leven wat ze had kunnen leven maar nu los moet laten. Misschien gaat het over gevoelens van spijt. Misschien het gemis van die ene vrouw. Misschien over het ontbreken van gevoelens voor jou en niet meer weten hoe ze  de glans van het leven weer kan zien. Misschien voelt ze zich schuldig. De druk die ze voelt helpt niet voor haar om te voelen dat dit oké is en begrepen wordt. Stilstaan bij de situatie geeft ruimte en erkenning dat jullie het allebei niet weten. Nu moet zij, je vrouw, aangeven hoe jullie verder kunnen maar dat kan ze waarschijnlijk niet en de druk die nu op haar ligt zal maken dat ze nog meer dichtklapt. Het is daarmee ongrijpbaar en dat zal je moeten accepteren. In het ongrijpbare zal jij ook eenzaamheid of angst kunnen voelen want je weet niet of het goed komt en hoe het verder moet. Zeker voor mensen die van aanpakken en oplossen houden is dit vaak enorm moeilijk. Juist die emoties mogen gevoeld worden. Hoe heftig deze situatie voor jou is. Probeer dus niet te kijken naar een ‘vooruit’ maar probeer samen vast te zitten. Probeer de verbinding te blijven maken en zoeken zonder druk, lat, eis, perspectief of wens. Het gaat in dit geval om ontmoeten, alles kunnen en mogen uitten en de onmacht samen leren accepteren van wat niet maakbaar is in het leven. 

Je kunt vrij weinig doen om te zorgen dat iemand je weer aantrekkelijk vindt. Misschien helpt het een beetje om jezelf goed te verzorgen, gezond en fit te zijn en wat nieuwe kleren te kopen, maar dat zijn randzaken. In de basis is het niet mogelijk te zorgen dat iemand je aantrekkelijk vindt. Ik zou dat loslaten als doel of wens en onder ogen komen wat het voor je betekent dat je je vrouw als het ware verloren bent en kwijt bent, voor dit moment, zonder dat je weet hoe dit verder zal gaan. Het gaat er nu om haar de ruimte te geven.

Ruimte is wat anders dan afstand. Ruimte betekent dat je ruimte maakt in je hart om haar te kennen, begrijpen en je in te leven. Ze moet in de kleine dingen weer gaan ervaren dat je oog voor haar hebt en haar pijn en strijd ziet. Zie het vastzitten niet als een probleem maar als een kans. Het is de mogelijkheid om elkaar te leren kennen en begrijpen in het vast zitten.

Mogelijk is je vrouw erg gesloten en het zal niet meevallen om te kleine openingen te zien, maar ze zal zich meer gaan uitten als ze voelt dat er geen druk is om iets te moeten veranderen of op te lossen. Ook in dit verhaal is je leven verliezen nodig om je leven te vinden. Om los te laten zodat je kunt vinden. Om je huwelijk en je vrouw over te geven zodat je in en door deze situatie volharding kan leren. Dat vanuit de liefde van God en de hoop op Hem maakt dat je allereerst je vrouw, je huwelijk en je gezin in Zijn handen legt zodat Hij Zijn weg kan gaan. Juist als we vast zitten en onze opties op raken kunnen we vertrouwen op God voor wie niets onmogelijk is. Richt je dus niet zozeer op het vast zitten of verder komen maar op God en je vrouw. Probeer niet vanuit je angst om haar te verliezen haar vast te houden maar allereerst te zoeken wat goed en nodig is voor haar en jouzelf.

Groet,
Wilbert Weerd

Dit artikel is beantwoord door

W.E. (Wilbert) Weerd

• Geboortedatum:
  01-10-1985
• Kerkelijke gezindte:
  Evangelische Gemeente
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

72 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven