Accepteren dat ik vrijgezel ben

drs. E.J. (Els) van Dijk | Geen reacties | 26-11-2004| 00:00

Ik ben een 23-jarige vrouw en ik ben vrijgezel. Met dit laatste heb ik het heel moeilijk. Ik heb van jongs af aan al graag een vriend gewild. In mijn pubertijd hadden sommige jongens wel belangstelling voor mij, maar dat waren dan jongens die als watjes en apart bestempeld werden. Ik had meer medelijdende gevoelens voor ze, dan dat ik ze leuk vond en daarom heb ik ook nooit iets anders met hen gehad dan vriendschap. Er had nooit eens een leuke, sociale, populaire jongen speciale aandacht voor mij.

Na m'n 17e was er, voor zover ik weet, geen enkele jongen echt in mij geïnteresseerd, op één na. Ook deze jongen was een buitenstaander. Wij hebben verkering gehad toen ik 19 jaar was. Na een aantal maanden heb ik het uitgemaakt. Achteraf bezien was ik niet verliefd op hem en lagen mijn motieven meer op het vlak van dat ik verkering wilde hebben. Sinds die tijd heb ik geregeld via contactadvertenties en chatten contacten en ontmoetingen gehad met jongemannen, maar nooit zat die ene erbij. En diep in mijn hart bleef de gedachte hangen dat ik niet iemand was op wie een leuke, spontane, lieve jongen verliefd kon worden. Want mijn ervaringen met contactadvertenties en chatten leerde mij dat de jongemannen die via deze manier een vrouw zoeken, toch vaak die types zijn als die types die mij leuk vonden toen ik een tiener was.

Al met al voel ik mij niet aantrekkelijk en minderwaardig aan de andere meiden die wel verliefd, verloofd, getrouwd zijn. Ik heb veel moeite om deze gevoelens een plaats te geven. Een voorbeeld: Ik vind het moeilijk om in het gezelschap van stelletjes te zijn, dus ik vermijd zulke momenten. Toch weet ik dat dit niet de juiste manier is om ermee om te gaan.

Datgene waarover ik graag uw advies wil hebben is niet “hoe kan ik een vriend krijgen?”. Ik weet dat ik moet accepteren dat dit een keertje kan komen, en als dat niet zo is dat dit dan zo voorbestemd is. Graag zou ik uw advies willen over hoe kan ik gaan accepteren dat ik vrijgezel ben?

Zoals jij je gevoelens beschrijft, kan ik dat heel goed begrijpen, maar toch vermoed ik dat je een denkfout maakt. Waarom trek je de conclusie uit het feit dat je geen verkering hebt, dat je wel minderwaardig zult zijn aan anderen die dat voorrecht wel hebben? Dat je geen verkering hebt, is toch geen diskwalificatie van jou? Ik weet dat het onder jongeren heel erg leeft: het belang van het hebben van een relatie, maar ik zie vaak ook met angst in mijn hart dat mensen op de dingen vooruit willen lopen wat dit betreft en soms nog helemaal niet rijp zijn voor een verkeringsrelatie. Je moet durven wachten op wat het leven voor je in petto heeft en wat daarin het plan is van je Schepper.

Laat ik een voorbeeld geven. Ik heb een aantal collega’s gehad, al ver in de twintig, erg leuke meiden. En soms dacht ik: die jongens hebben allemaal zand in hun ogen. Zien zij nu niet dat dit zulke gave mensen zijn? De meiden zelf maakten er niet zoveel drukte om, leefden intensief in hun werk, kerk en vriendenkring. Maar opeens was daar dan toch ‘de ware’. Kijk, als je let op wat je mist, word je een bitter mens die zelfs minderwaardig over zichzelf gaat denken. Dan ben je ook geen aantrekkelijk mens om mee om te gaan. Op den duur word je dan zo’n soort slachtoffer.

Als je let op waar de Heere God je voor wil gebruiken, als je ziet op alle mogelijkheden die Hij in je leven gelegd heeft, word je een toekomstgericht mens die durft wachten en verwachten. Maar die ook durft te genieten van het moment. Als je elke vrijgezelle man die je ontmoet, ziet als een potentiële kandidaat, raak je gespannen en kun je niet meer ontspannen genieten van de mooie dingen die God ook in jouw leven legt. Ik bedoel dat allemaal niet goedkoop. Ik ben zelf ook een alleenstaande vrouw en ik ben zo blij dat ik verwachtingsvol in het leven kan staan, mag uitzien naar de bijzondere dingen die de Heere God aan het doen is en ondertussen hard en vreugdevol aan het werk met de levenstaak die Hij mij geeft en die bij mij past. Natuurlijk weet ik helemaal niet wat Gods plan is met jouw leven. Maar het kan jou helpen daarnaar uit te zien en ondertussen te doen wat je hand vindt om te doen. Wie weet mag het zo zijn dat je ooit een partner vindt. Ik hoop het voor je. Maar laat de tijd tot dat moment niet vergallen door onterechte minderwaardigheidsgevoelens.

In je alleen-zijn kun je ook tot zegen zijn voor anderen. Moet je ook eens op letten. Als jij een blij en bruisend mens durft te zijn, van betekenis voor anderen, ben je ook aantrekkelijk. Schoonheid zit van binnen, in een hart dat vrede kent en oprecht is. En het fraaie is dat die schoonheid ook de buitenkant beïnvloedt. Dus ik hoop van harte dat je gaat stralen! Wees ontvankelijk voor Gods ontferming over jou en durf te leven van Zijn genade! Daar word je een mooi mens van! Je bent geschapen om een liefhebbend mens te zijn. Dat is ook de samenvatting van de wet van onze God. Probeer eens om je heen te kijken hoe je dat gestalte kan geven in relatie tot alle mensen die God op je weg plaatst. Ik wens je een liefhebbend en gezegend leven!

Drs. Els van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven