Zielestrijd

Ds. A. Kot | Geen reacties | 27-10-2021| 09:53

Het probleem is dat mijn geweten veel sneller spreekt dan dat van andere mensen. Bij alles wat ik overdag doe, denk ik na: is dit écht nuttig, is dit belastend voor het milieu? Het hele klimaatprobleem en verschillen tussen rijk en arm: zou ik uit naastenliefde niet véél meer moeten opgeven van mijn eigen comfort, ook al zal ik het hele probleem nooit kunnen oplossen? Maandagochtend stond ik voor de keuze: met de auto naar mijn werk of op de fiets. Ik was erg moe na een aantal gebroken nachten (kleine verkouden kids) en had echt geen zin om 15 km te gaan fietsen, hoewel de auto een belasting is voor het milieu.

Ik vrees nooit radicaal genoeg te kunnen zijn en daarom denk ik dat mijn bekering niet oprecht is. Aan de andere kant kan ik er de zaligheid niet mee verdienen. Maar behalve de oproep om te geloven is er die oproep tot bekering. En dat is voor mij zo onmogelijk! En dan denk ik: je wílt het ten diepste niet. Dus nu denk ik aldoor aan die tekst “Gij hebt niet gewild.” Ik heb voor de tien geboden echt een hartelijke gezindheid om nooit meer te zondigen, al weet ik dat het me niet zal lukken. Dat maakt me nog niet lijdelijk, maar bijvoorbeeld het gebod “gij zult niet stelen” is zoveel breder! Minimaal tienden weggeven is geen probleem, maar we houden nog zoveel zelf. Veel te veel naar mijn gemoed. Ik vind het heel lastig om te genieten van wat God geeft, om geld te gebruiken voor mijn eigen comfort zonder schuldgevoel. Op vakantie gaan kan ik niet zonder schuldgevoel. Zou ik dat geld niet veel beter aan de zending kunnen geven? Als ik Jezus echt liefhad, zou dat toch geen moeilijke keus moeten zijn?

Ik vlucht steeds tot Jezus, echt in grote zielennood! Ik weet dat Zijn offer genoeg is, ik wil dat ook graag aanvaarden en heb dat al meerdere keren uitgesproken, maar vrees dat ik ten diepste toch hoor bij de mensen die slechts met hun lippen tot God naderen terwijl mijn hart ver van Hem is. Hoe zal ik mijn hart echt doorgronden?

Ik weet ook niet wat de balans is tussen “Mijn juk is zacht en mijn last is licht” en die oproep om kruis te dragen als je Jezus wilt volgen. Vroeger dacht ik: ik kan popmuziek echt niet opgeven. Nu heb ik daar totaal geen verlangen meer naar, ik mis het echt niet. Ik verlang ook niet naar het overtreden van de tien geboden, maar andere dingen die op het eerste gezicht niet tegen de tien geboden ingaan, maar wel onder de brede interpretatie kunnen vallen, zijn zoveel lastiger.

Deze zielestrijd, ik ga er haast aan ten onder. Ik zal geen eind aan mijn leven maken, maar ik zie er zo tegenop om de rest van mijn leven onder deze last gebukt te gaan.

Beste vragenstel(l/st)er,

Hartelijk dank voor je openheid. Ik zal proberen er iets over te zeggen. 

1. Ik wil jouw vraag straks behandelen als een geestelijk probleem, maar misschien zit er ook een psychisch probleem achter. In dat geval wil ik je doorverwijzen naar deskundige hulp op dat gebied. Want het zou goed kunnen zijn dat dit twijfelen, handelen en dan toch weer denken dat je de verkeerde keuzes hebt gemaakt en daarover een schuldgevoel hebben enz. ook in andere zaken voorkomt. Ik zou je willen vragen om daar eerlijk naar te kijken en je af te vragen in hoeverre dit een geestelijk probleem is dan wel psychische oorzaken heeft. Het kan ook zijn dat deze twee door elkaar heenlopen en met elkaar verweven zijn. Ook in dat geval kan een deskundige op dit terrein wellicht hulp bieden. 

2. Dat gezegd hebbend wil ik je noodkreet ook graag behandelen als een geestelijke zaak. In dat geval is het probleem misschien niet zozeer dat jouw geweten veel sneller spreekt dan dat van anderen, maar dat het bij andere mensen zo weinig en zo laat spreekt en dat velen hun geweten als met een brandijzer hebben toegeschroeid. Ik zou daar het probleem dus niet zozeer zoeken. Het is een zegen als wij beseffen voor Gods aangezicht te leven en een sprekend geweten hebben dat gevormd is en gevoed wordt door het Woord van God. Dat kan ons voor veel dwaling en zonden bewaren. En wat dat betreft zou ik al bij voorbaat de raad willen geven: leef nooit over je geweten heen. Maar dan: wanneer wij door genade een kind van God mogen zijn moeten wij steeds beseffen een tweemens te zijn geworden; daar is die oude, zondige, vleselijke mens en daar is een nieuwe mens die uit God geboren is en op God en Zijn Woord is aangelegd.

Paulus heeft op meerdere plaatsen aangegeven dat er tussen die twee een tweestrijd is die zo lang duurt als wij leven. Ik meen dat het Newton was die zei: ik heb een kostganger in huis die eruit moet. Hij wil er niet uit, maar toch moet hij eruit. Dit is het dilemma dat al Gods kinderen zullen herkennen. Het openbaart zich in alle dingen. Je wilt voor de Heere immers niet alleen leven op de zondag maar ook door de week. Niet alleen op het terrein van het gemeenteleven maar op alle terreinen van het leven. De godsdienst behoort immers alles te doortrekken en het raakt alle facetten van het leven. Het zal de oprechte vraag worden: Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal?

Wat moeten wij dan doen? Eerlijk al onze noden, vragen en problemen bij de Heere brengen d.i. in de hand van de Heere overgeven en uitzien naar Zijn Woord om ons te leiden. In het besef dat wij hiermee de zaligheid niet verdienen (dat heeft Christus voor ons gedaan en daaraan krijgen wij deel door het geloof alleen) is het ons verlangen om uit dankbaarheid naar al Gods geboden te leven. Zie dan uit naar wat Hij je duidelijk maken zal vanuit Zijn Woord. Hij spreekt immers gewis tot elk die voor hem leeft (Ps. 85).

Ik besef dat dit een eenvoudig antwoord is maar ik zou geen ander antwoord weten. Vraag: Maak in Uw Woord mijn gang en treden vast... (Ps. 119). En dan: wees hierin niet te krampachtig. Wie verlost is door het bloed van het Lam mag ook op Christus zien voor zijn heiligmaking. Dat is gelukkig geen zaak die wij zelf in eigen kracht moeten volbrengen, maar die ons ook uit Christus toevloeit. Wie in de Wijnstok blijft zal veel vrucht dragen (Joh. 15). In die zin is het geheim van de heiligmaking steeds inniger met Christus te leven. Dan hangt Hij, als ik het zo mag zeggen, de vruchten die Hij verworven en voorbereid heeft aan de rank van ons leven.

Tenslotte: laat Christus je vreugde zijn. Laat de onvolmaaktheid aan jouw zijde je droefheid. Maar wees ermee tevreden dat de hemel niet hier en nu maar daar en straks is. Straks zal dit probleem ten volle worden opgelost. Paulus zegt: En alzo zullen we altijd met de Heere wezen. Zo dan, vertroost elkander met deze woorden.

Je ds. A. Kot

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Kot

• Geboortedatum:
  25-12-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Huizen
• Status:
  Actief

83 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven