Christen die einde aan het leven maakt

Ds. J. IJsselstein | 1 reactie | 30-09-2021| 15:00

Aan dominee IJsselstein. Afgelopen zondagmorgen hebt u bij ons gepreekt over psalm 13. Tijdens die preek kwamen er wat vragen bij mij op die sowieso vaak bij mij opkomen en waar ik het best wel moeilijk mee heb. Waar was God in het leven van mijn familielid?

Twee jaar geleden heb ik een familielid verloren, ze heeft zelf een eind aan haar leven gemaakt. Ik had een heel goede band met haar en we mogen geloven dat ze Thuis is. Haar leven stond in het teken van het dienen van de Heere. Ze heeft een heel zwaar en moeilijk leven gehad, kampte met een bipolaire stoornis, schuldgevoelens. Haar leventje werd aan het eind zo klein dat ze de deur niet meer open durfde te doen voor mensen, achterdochtig was, in de war... Niet zoals we haar kenden.

Nu staat er in de Bijbel dat God weet wat je kunt dragen en met de verzoeking ook de uitkomst geeft. Als ik aan m'n familielid denk snap ik deze tekst helemaal niet. Psalm 13 heeft toch een hoopvol eind, ook Asaf heeft een keerpunt in psalm 73: totdat ik in Gods heiligdommen in ging... Maar bij m'n familielid is het niet na zo'n keerpunt geëindigd. Maar op een dieptepunt. Hoe kan het dat God Zijn kind zo laat lijden? Dat iemand eigenlijk zonder uitzicht komt tot zulke daden?

En nog een vraag. Ik hoorde een keer dat er eigenlijk twee soorten van zelfdodingen zijn. Bij de ene overziet iemand z'n leven en komt tot de conclusie dat het beter is er niet meer te zijn, zoals bij Judas. Bij de ander komt het door psychische ziekte. Ziet u dat ook zo of niet?

Beste briefschrijver, 

Wat pijnlijk en verdrietig om zo iemand van wie je zo veel hield kwijt te raken. Iemand met wie je zo’n goede band had. Dat ze zelf een einde aan haar leven maakte, laat zien hoe intens moeilijk ze het heeft gehad. Maar het maakt het verwerken van het verlies voor jou en anderen ook zo ingewikkeld.
 
Gelukkig schrijf je dat haar leven in het teken stond van het dienen van de Heere. En dat is nu net waar het om gaat. Of uit ons leven blijkt, uit de vrucht van het geloof, of de Heere ons hart levend gemaakt heeft en een levend band van geloof in ons hart gelegd heeft met Hem. Dan mag je, hoe moeilijk het ook is om afscheid van elkaar te nemen, iemand nakijken en in herinnering houden met het vertrouwen dat de Heere Zijn werk voleindigd heeft. Die uitkomst was niet afhankelijk van een mens, maar van God.
 
Je denkt aan de tekst: Dat God met de verzoeking ook de uitkomst geeft. En aan het hoopvolle einde van zoveel andere psalmen. Maar, schrijf je, dat was bij haar helaas niet zo... Hoe het kan, hoe het komt, dat de Heere iemand zo laat lijden en zo aan het einde van het aardse leven laat komen dat weet ik (als mens) ook niet. Onze God is groot. Hij weet wat Hij doet. Zijn weg is volmaakt, hoe moeilijk die aan onze kant ook voelt. De Heere geeft ons geen rekenschap van wat Hij doet of toelaat.  

De zonde van zelfdoding is een erge zonde. Je neemt je eigen leven, en dat mag niet. Dat is zonde tegen God. Dat neemt niet weg dat er in de Bijbel maar één zonde genoemd wordt die niet vergeven zal worden. Dat is de zonde tegen de Heilige Geest. Dat wil zeggen: afvallen van het geloof, de kerk en de Bijbel vaarwel zeggen en God openlijk gaan lasteren. Dat deed je familielid niet. Ze leefde juist met de Heere.
 
Sommige mensen denken verder dat zelfdoding een zonde is die je niet meer kan belijden omdat je genadetijd voorbij is en dat je dus daarom na zelfdoding wel verloren moet gaan. Maar er zijn, helaas, zoveel zonden, ook in het leven van Gods kinderen, die nooit beleden zijn. 

De kern van je vraag is: klopt het dat er twee soorten zelfdoding zijn? Ja, dat klopt. Er zijn mensen, zoals Achitofel, die doelbewust de balans van hun leven opmaken en zich van het leven beroven. Een bewuste daad van verzet en opstand tegen God. Als ultiem bewijs van hun vijandschap tegen God. 

Maar er zijn ook mensen, die door hun psychische ziekte, gedreven door angst, door paniek, door verkeerde gedachten of door stemmen, vallen in de zonde van zelfdoding. Voor hen geldt (net als voor ons allemaal trouwens): niet hoe je sterven was (ze was ziek!), maar hoe je leven was, dat is bepalend voor de bestemming van je onsterfelijke ziel. 

Er zijn in de Bijbel tal van voorbeelden waaruit blijkt dat God, dwars door de zonde van mensen heen, Zijn wil doet, Zijn raad volvoert en Zijn kinderen thuis brengt. En dan kan het dus zelfs zo zijn, dat een kind van God met een erge psychische ziekte, na een leven met de Heere zich van het leven berooft. Zijn dan Psalm 13 en Psalm 73 onvervuld gebleven? Nee, want dan bleek toch na de dood voor hen het leven bereid te zijn. Door onze God en Zaligmaker, Die de zonden van Zijn kinderen achter Zijn rug geworpen heeft en daar nooit meer aan denkt. Ook niet aan die laatste zonde. Wie door genade met God geleefd heeft, kan en zal niet omkomen. Laat het leven van je lieve familielid, haar leven met God, je troosten in je gemis.  

P.S. Als je zelf nadenkt over zelfmoord, zoek dan hulp. Kijk op eleos.nl/crisiscontact of op 113.nl of bel met 0800-0113.

Ds. J. IJsselstein

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. IJsselstein

• Geboortedatum:
  14-07-1965
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Woerden
• Status:
  Actief

22 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven