Kindje drijft mij tot het uiterste
A. Teerds-Gertenbach | 9 reacties | 06-07-2021| 08:04
Vraag
Ik houd zielsveel van mijn kind (4 jaar). Maar datzelfde kind drijft mij regelmatig tot het uiterste. Het is vooral bij mama en maakt mijn leven een stuk minder leuk. Het begon met het door merg en been gaan door maar te blijven huilen, krijsen als baby. Daarna bizarre huilbuien die echt dagen (!!) konden duren. Het gaat op en af met fases. Denk je net dat het is genormaliseerd, komt er weer zo’n fase. Het pijnlijke is dat als ik me zo onmachtig voel en ik weer niet kan slapen of geen rust heb (vraagt de hele dag mijn nabijheid) ik zo door het lint ga, dat ik het kind sla, uitscheldt, alles komt er dan vanuit mijn tenen uit. Ik weet dat het niet mag en ik zie ook dat het een negatief effect heeft op het kind. En dat vind ik zo erg en dat is natuurlijk ook helemaal niet wat ik wil!! Ik weet alleen niet hoe het anders moet.
Het kind krijgt echt voldoende aandacht, uitdaging, afwisseling. Er is ook structuur en voorspelbaarheid. Er is alleen een constante magneet naar mama. Bezoek kan ik niet normaal ontvangen, ergens naar toe is ook lastig. Expres in broek plassen of poepen voor de aandacht is slechts een voorbeeld. Ik durf geen hulp te vragen vanwege het agressieonderdeel. Ik ben al bij de huisarts geweest. Daar word ik niet serieus genomen als zijnde dat het echt zwaar aan me trekt. Ik durf daar het agressiepunt niet te noemen. Straks wordt het kind weggehaald bijvoorbeeld.
Een keer het kind wegbrengen om rust te hebben lost het probleem niet op. Waar kan ik hulp vinden zonder ook te worden veroordeeld voor het slaan? Ik wil dat het stopt, maar wil ook moeder blijven, het is alleen zo moeilijk. Misschien heeft het kind wel een gedragprobleem. Ik voel me falen. Doe ik iets niet goed, of is er iets met het kind, of is het wel een fase... We zijn best een gewoon gezin, kerkelijk, doen ons best naar Gods woord te leven (ik weet het, slaan is geen liefde) stabiel inkomen, familie, vrienden. Ik vraag hulp, geen veroordeling.
Antwoord
Je houdt zielsveel van je kind. Dat is zeker waar. Toch schrijf je over verschrikkelijke dingen. Ik lees over een huilend, krijsend en een op allerlei manieren aandacht vragend kind. Ik lees ook over een wanhopige moeder, die hoe langer hoe meer op haar tenen loopt en zich aan alle kanten voelt falen. En de vader? Ik mis hem in je vraag. Doet de vader niet mee in de opvoeding? Sta je er alleen voor? Heb je nog meer kinderen? En zo ja, hoe gaat het met hen in de opvoeding?
Wat ik je dringend wil aanraden, is wél hulp te vragen. Dat is hard nodig, want in jouw moeilijke situatie heb je niet veel aan allerlei goedbedoelde adviezen, die alleen maar op afstand gegeven kunnen worden. Ik vind het heel goed dat je ertoe gekomen bent deze vraag te stellen. Dat is in feite al de eerste stap om alles wat er in het gezin gebeurt onder ogen te zien. De tweede stap is, dat je erover gaat praten. Heb je iemand -een vriendin, een familielid- die je vertrouwt en die met je kan meedenken? De derde stap is, dat je tóch probeert om professionele hulp te zoeken. Je hoeft je daar allerminst om te schamen en je hoeft ook niet te denken, dat je kind zomaar uit huis gehaald wordt. Hulpverleners zijn er ook niet op uit om je te veroordelen. Integendeel! Je zult voelen, dat ze naast je staan. Ze zullen je steunen en je in de opvoeding begeleiden.
In wat je schrijft lees ik vragen die in de hulpverlening prima beantwoord kunnen worden. Je vraagt: doe ik iets niet goed? In gesprekken leer je veel over de dingen waartegen je aanloopt. Je krijgt handvatten aangereikt om het eens op een andere manier te proberen, enzovoorts. Volgens mij zal het je goeddoen om al je zorgen eens te kunnen uiten, want je wil zo graag lief en goed zijn voor je kind.
Je vraagt ook: is er iets met het kind? Dat zou best kunnen. Ook dat kan onderzocht worden. Als je kind dan echt ‘iets’ heeft, is het ook al beter te begrijpen waarom de opvoedingssituatie zo moeilijk is. Daarom: zoek zo snel mogelijk hulp. Dat komt jou én je kind ten goede. Misschien kun je proberen om samen met iemand die je vertrouwt de weg te vinden naar een christelijke hulpverlening. Waarschijnlijk zul je dan toch via de huisarts een verwijzing moeten krijgen. Ik hoop van harte dat het lukt, dat je snel geholpen kan worden en dat het goed mag komen met jou en je gezin.
A. Teerds-Gertenbach
Dit artikel is beantwoord door
A. Teerds-Gertenbach
- Geboortedatum:29-01-1951
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Hendrik-Ido-Ambacht
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat knap dat je je zo kwetsbaar opstelt en deze vraag stelt. Er zijn hulpverleners die thuis meekijken en je handvatten geven hoe hiermee om te gaan. Kijk bijv. eens op de site van Agathos intensief ambulante hulpverlening. Zij denken echt met je mee in je situatie zodat het zowel met je kind als met jou beter gaat.
Bij ons ging het onophoudelijke huilen/krijsen over in probleemgedrag. Uiteindelijk heb ik zelf (als vader) het sociaal team gebeld (die is er in elke gemeente, als het goed is). Die hebben een psycholoog gestuurd en daar hebben we ontzettend fijne begeleiding van gekregen. Je hoeft echt niet bang te zijn voor veroordeling. Iedereen snapt dat je tot het uiterste wordt gedreven door dit soort onverklaarbaar gedrag. Uit huis plaatsen gebeurt pas als er blijvend een onveilige situatie is, waar ouders zelf niet inzien dat ze iets moeten veranderen, of daar de mogelijkheden toe missen. Zolang jij bereid bent om hulp te aanvaarden hoef je je daar echt geen zorgen over te maken.
Als je behoefte hebt aan "lotgenotencontact": Volgens mij kun je via de webmaster mijn e-mailadres opvragen.
voor mij was de oplossing: elke dag 1,5 uur een pedagogische oppas,
die of naar zwemles ging, of boodschappen deed of naar de kapper ging
of een vriendje kwam spelen, of ging wandelen met ons kind. of uitgebreider naar bad deed mettanden poetsen en nagels knippen...:) vaste dagen, vaste tijden. ook als er niets te doen is. samen vervelen kan ook...
Alleen het kind stond centraal. ik was er wel, maar het was de afspraak dat ik NIET bereikbaar was.
Wij hadden een meisje wat SPW oid deed, ze waren altijd aan het praten en vragen.
Ik heb weleens gelezen: beter minder tijd die goed is, dan altijd met snauwen.
iedere moeder moet opladen, het is mooi als een vader de moeder de ruimte geeft om op te laden, zo niet: ORGANISEER het ZELF.
en wordt geen vriendinnen met de oppas, gezonde afstand houden
Mij bekruipt een beetje een vreemd gevoel , iets van een soort afstandelijkheid in de vraag om je zoon/ dochter steeds : " het kind" te noemen..
Wat moedig dat je je vraag op durft te schrijven. Ik herken je worsteling zó. Wij hebben ook getobd met ons kindje. Als baby wekenlang ongeveer 20 uur per dag gehuild. Later ging dat over in afzetten, driftbuien, gillen en gooien met spullen en altijd mij masr vasthouden. Er was iets met ons kindje, maar wat? We werden niet gehoord in onze zoektocht. Ons kindje was 3,5 toen ik alarm sloeg bij het consultatiebureau. M'n kind was niet gelukkig en ik wist ook niet meer wat te doen. Ik hield van mn kind maar soms zou ik er bijna aan gaan twijfelen. Er waren echt momenten dat het goed ging (dan heb ik het over een half uur-uur) maar elke dag waren er meerdere aanvallen. Het bepaalde de hele sfeer in huis. Iedereen liep op zn tenen om maar een woedeuitbarsting te voorkomen. We zijn doorgestuurd naar speltherapie. Het kostte even om vertrouwen te winnen. Maar wat bleek: ons kindje had als baby al pijn gehad en voelde zich steeds niet gehoord. Ons kind was onveilig gehecht. Het had niet geleerd emoties te voelen en kende ook geen emoties. De enige manier van uiten was boosheid. Het was een lange weg met soms de nodige confrontaties. Maar het heeft ons heel veel gegeven. Ons kindje is nog wel verlegen maar ook veel vrijer geworden. Geeft een kus bij het schoolhek en loopt met een lach naar binnen. (een jaar geleden ondenkbaar). Tijdens therapie ontdekten we dat ik als moeder geen duidelijkheid meer gaf, omdat ik bang was dat 'nee' of duidelijkheid tot een woedeuitbarsting zou leiden. Ons kind was dus in feite de baas. Maar waar een kind behoefte aan heeft : duidelijkheid, grenzen. Dat geeft veiligheid. Dus mijn onduidelijkheid voelde in feite onveilig. Als je al onveilig gehecht bent... Snap je onze cirkel?
Misschien is speltherapie ook voor jullie helpend. Ik was sceptisch, en onveilige hechting had ik ook andere gedachten bij.
Sterkte!
Je mag evt contact met me opnemen via Refoweb.
En ik kan met een blijmoedig hart zeggen: ik hou van jou!!
Heel veel sterkte meis.
Ik kan me goed voorstellen dat je het eng vindt om je eigen agressie te benoemen. Maar erkenning van je eigen fouten maakt het mogelijk er aan te werken. En erkenning van je eigen fouten laat zien dat je er aan WILT werken!
Vanuit mijn ervaring als wijkverpleegkundige op het consultatiebureau adviseer ik je om naar "jouw" consultatiebureauverpleegkundige te gaan. Als het goed is kent zij jou en je kind al langer, weet ook hoe je kind zich ontwikkeld heeft. Ik neem aan dat het voor jou ook wat makkelijker praat als je praat met iemand die jou heeft leren kennen als een betrokken moeder. Mijn collega's en ik gaan bij hulpvragen zoals die van jou thuis langs. Er worden gesprekken gevoerd, training aangeboden en in bepaalde gevallen filmen ouders probleemsituaties thuis. Daarna wordt zo'n filmpje samen met de hulpverlener teruggekeken en krijg je handvatten aangeboden hoe je ook had kunnen reageren.
Niet overal gaat het natuurlijk precies hetzelfde, maar hulpverleners willen niets liever dan jou helpen de relatie met je kind goed op de rails te krijgen. Niemand wil jou je kind afpakken, dat is het aller- allerlaatste redmiddel als het kind echt in groot gevaar verkeert.
Als je niet op het consultatiebureau terecht kunt of wilt, zoek dan hulp via VEILIGTHUIS.NL Kundige en bewogen mensen die speciaal zijn opgeleid om mensen te helpen uit situaties te komen zoals jij beschrijft. Kan van 9 - 17 uur ook via chat.
Stop per NU met slaan. Geweld tegen kinderen is verboden en maakt veel stuk. Als je de spanning voelt oplopen, loop dan weg. Sluit jezelf even op met harde muziek zodat je hem/haar even niet hoort, gooi een kussen met alle kracht die je in je hebt op de grond of bedenk iets anders, maar probeer die spanning op een andere manier te ontladen. Als dat niet lukt en je voelt dat je toch (bijna) gaat slaan, bel dan gratis 0800-2000 veilig thuis, 24 uur per dag, 7 dagen per week bereikbaar.
