Collega helpen bij liefdesverdriet

drs. E.J. (Els) van Dijk | Geen reacties | 01-02-2006| 00:00

Ik heb een collega, een jongen van 23 jaar. Zijn verkering is na lange tijd uit gegaan. Dat is heel erg moeilijk voor hem. Ik zou hem graag willen helpen, door te praten ofzo. Maar doe ik daar goed aan? Hij zegt echt heel weinig tegen me, nog minder dan in de tijd dat hij verkering had. Hij sluit zich op in zijn eigen wereld en praat liefst helemaal niet over zijn gevoelens. Maar ik weet uit ervaring dat dat niet goed is. Hoe kan ik hem het beste helpen?

Zelf ben ik een meid van 18 jaar. Ik werk al ruim 4 jaar met hem samen. Het is voor mij zo moeilijk om te zien dat een ander het moeilijk heeft. Ik weet zelf ook hoe het is om aan niemand je verhaal kwijt te kunnen. Dus ik wil hem heel graag helpen, maar hoe?

Beste ....
 
Mooi dat je een open oog en een open hart hebt voor je collega! Je mag hem dat ook best laten weten. Voor veel mensen is het erg lastig om onder woorden te brengen waar hun innerlijke pijn zit. Dat lijkt bij deze jongen ook zo te zijn. Soms is dat ook ingegeven door al dan niet terechte schaamte- en schuldgevoelens. Je moet het leven nu eenmaal zelf aankunnen. Mensen willen niet graag klein zijn en hun kwetsbaarheid laten zien en vooral jongens hebben hier te vaak last van.
 
Wat let je om je collega te laten weten dat je ziet dat hij het moeilijk heeft? Uiteraard moet dat in alle voorzichtigheid -hij lijkt niet zo'n prater te zijn- terwijl je de indruk van opdringerigheid ook moet zien te voorkomen. Maar zeg het maar gewoon eens tegen hem: "het zit je wel dwars hè?" Of: "vind je het lastig om een andere invulling te geven aan je tijdsbesteding?"
 
Het kan overigens ook enorm helpen om 'gewoon' te doen. Indirect hem laten merken dat je ziet dat hij het moeilijk heeft maar ook via de koetjes en de kalfjes er voor hem zijn. Niet elk moment en elke ontmoeting moet beladen zijn door het 'probleem'. Het kan ook verademend zijn om afleiding te vinden in 'gewoon' werken en praten. Laat hem zien dat je een luisterend oor kunt bieden maar geef hemzelf alle vrijheid daar wel of niet op in te gaan. In dit soort kwesties kun je nu eenmaal niet forceren.

Een alternatief is dat je hem eens een kaartje stuurt waarin je hem laat weten dat je met hem meeleeft. Of je neemt het initiatief om iets concreet te gaan doen: een stevige wandeling maken ofzo. Je merkt dan vanzelf wel of je daarin openingen kunt creëren. Het zien en het er-zijn blijven belangrijk in elk geval. Vaak kan je in dit soort situaties door de kleine dingen veel voor iemand betekenen.
 
Daarin wens ik je wijsheid, aanvoelingsvermogen en fijngevoeligheid!

Drs. Els van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven