Nooit genoeg geloof

Ds. W. Pieters | 2 reacties | 28-06-2021| 09:44

Er zijn al vele vragen over gesteld, maar toch niet met het antwoord wat ik zoek. Ik blijf lopen met het volgende. Als je gegrepen bent door God, Hij je heeft omgekeerd naar Hem toe en je dat voelt, is dat dan ook voldoende? Ik heb een tijd geleden een zware tijd gehad door schuldbesef. Letterlijk de  psalm: door schuldbesef getroffen en verslagen. Na een tijdje mocht ik rust ontvangen en weten dat God mij altijd ziet en hoort ook al lijkt het soms zo ver weg. En dat is het, soms voelt het zo ver weg en ben ik bang dat ik niet genoeg geloof. Want sommige kinderen van God spreken zo mooi en standvastig over Hem en Zijn daden, maar ik heb dat niet.

Dat verlangen, ook al zou ik dat zo graag willen... Komt dat misschien doordat ik nog jong (19) ben, een jonggelovige? Rekent God mij daar op af als ik niet de gevoelens heb dat ik naar het kruis moet? Ik weet dat Christus is gestorven voor al onze zonden, maar ik voel het niet echt aan, zoals het (denk ik) zou moeten? Kan een dominee mij antwoord geven? Mijn geweten, gedachten en leven vliegt soms alle kanten op. Van vrolijkheid en moed omdat ik weet dat God alles onder controle heeft, tot zwakheid en angst dat ik er niet bij hoor. En vooral dat straks niet tot Zijn Koninkrijk horen.

Wat bedoel je met “voldoende”? In het geestelijk leven ben je nooit gearriveerd, heb je nooit het ‘lek boven water’ of de ‘schaapjes op het droge’. Je blijft in het strijdperk en in de leerschool.

Wat is “genoeg” als het gaat om geloof? Het woord “genoeg” is een rooms woord óf je moet het verbinden aan het werk van Christus: Hij heeft genoeg geleden en betaald.

Wij hebben nooit genoeg geloof of liefde of wat ook maar. Alles is bij ons onder de maat. Maar het evangelie leert ons dat wij ook niet genoeg hoeven te hebben/weten/doen. We mogen elke dag vragen om wat ons ontbreekt en er verzekerd van zijn dat er bij de Heere een voldoende voorraad is om uit te putten, zonder dat het ooit uitgeput raakt. Wees daarom bedelaar of worstelaar aan Zijn troon en vermoei je niet met de vraag of het genoeg is en laat je ook niet van de wijs brengen door de aanvechting dat het niet genoeg is. “Doe uw mond wijd open; en Ik zal hem vervullen.”

God rekent ons er niet op af. Die uitdrukking alleen al vind ik bizar en ongepast. “Hij zal het gekrookte riet niet verbreken en de rokende vlaswiek niet uitblussen”, maar wendt Zijn hand beschermend en koesterende tot de kleinen...

Wat denk jij dat je zou moeten voelen?

Als je je realiseert wat Christus heeft gedaan en voor wie – zo’n slecht mens... dan zul je nooit tevreden kunnen zijn over je gevoel. Maar het is Gods bedoeling dat je Hem vraagt om het juiste inzicht – vanuit Zijn Woord en door Zijn Geest. Dan zul je bij tijden en ogenblikken beseffen en gevoelen, dat het een eeuwig wonder is om te zijn opgeraapt door Gods genade.

Ja, het kan bar stormen in je ziel; en heen en weer geslingerd worden is niet vreemd in het geloofsleven. Maar blijf je trouw vervoegen bij de Troon van Gods genade, om daar in tijd van nood en noodgeroep barmhartigheid te ontvangen en genade te vinden!

Als je tijd en zin hebt: ik heb over Hebreeën 4 vers 16 (de genadetroon) een stukje geschreven, dat misschien nuttig voor je kan zijn:

De uitdrukking ‘troon der genade’ komt maar één keer in de Bijbel voor. Toch is ze onder ons heel bekend. Dat komt omdat deze troon heel belangrijk voor ons is. Of niet? Daar kunnen wij God ontmoeten. En zou dat niet belangrijk zijn? Wie zonder God leeft, mist de Bron van leven en geluk. Daarom is de troon der genade een belangrijke plaats.

Deze uitdrukking veronderstelt dat God of Christus op een troon zit. We beseffen dat Hij Koning is, dat Hij regeert. Deze troon der genade is heel anders dan de troon van het gericht. Wie echter niet nú tot de genadestoel gaat, zal beven wanneer hij straks voor de rechterstoel staat.

De uitdrukking ‘troon der genade’ was voor de eerste lezers van de brief aan de Hebreeën heel bekend. Ze wisten dat hiermee (door de joden) het verzoendeksel op de ark werd aangeduid. Nu weten we vanuit Leviticus 16 dat de ark met daarop het verzoendeksel verboden terrein was, niet alleen voor de Israëlieten, maar ook voor de Levieten en voor de priesters en zelfs ook voor de hogepriester. Het zou hem zijn leven kosten. Op alle dagen behalve op één dag, de Grote Verzoendag, was het hem verboden in te gaan in het heilige der heiligen.

En nu schrijft de apostel ‘zomaar’ dat die allerheiligste plek, de ark met het verzoendeksel, de troon der genade, vrij toegankelijk is voor iedere christen, voor ‘gewone’ christenen… En dit niet slechts op één dag van het jaar, maar alle dagen. Is dat niet een groot wonder? Ja, dat is een groot en heerlijk wonder. Wie hier gelovig over denkt, en door genade dit voorrecht enigszins beseft, huppelt van zielenvreugd. Deze zielservaring maakt u vrolijk!

Bij de oproep om toe te gaan tot het verzoendeksel op de ark, genoemd ‘de troon der genade’, zien we tot onze verbazing de woorden ‘met vrijmoedigheid’ staan. In het Grieks staat een woord dat betekent: alles zeggen. We mogen al onze nood aan de Heere vertellen, ook al onze zonden. Zonden waar we geen raad mee weten, waarover we met niemand durven te praten, waarvoor we ons zo schamen. Zonden die we helaas liefhebben en toch ook haten.

God wil vooral openhartigheid van ons. Wie failliet dreigt te gaan en van een ander het aanbod krijgt dat hij alle openstaande rekeningen zal betalen, moet niet een paar rekeningen (zelfs niet één rekening) in de la laten liggen, maar ze allemaal geven. Zo moet en mag u al uw schuld, uw dagelijks groter wordende schuld, voor de Heere openleggen. Want des te dieper u uw zonden betreurt en des te rondborstiger u uw misdaden belijdt, des te meer wordt aan u barmhartigheid bewezen (zonder ervoor te hoeven betalen), en wordt aan u genade verheerlijkt (zonder ervoor te hoeven werken)!

We mogen komen – niet bevreesd, maar vrijmoedig. Waarom? Als de hogepriester het heilige der heiligen binnenging, ging hij mét offerbloed en mét brandend reukwerk – omdat hij anders zou sterven. Wat een ontzaglijke dag en wat een indrukwekkende gebeurtenis! Vrijmoedig toegaan is wat anders… Op grond waarvan kan er dan nu toch sprake zijn van vrijmoedigheid? Als we onszelf ook maar een klein beetje kennen en als we ook maar enigszins weten Wie God is, zinkt ons de moed (de vrijmoedigheid) in de schoenen.

Vers 16 zegt niet: laten wij ‘zomaar’ toegaan, maar: laten wij daarom toegaan. Waarom kunnen en mogen wij vrijmoedig tot Gods genadestoel komen? Omdat God ons een grote, barmhartige en mede-lijdende Hogepriester heeft gegeven!

  Wat zou u bij deze troon zoeken? Of, anders gevraagd: wat wenst u vanaf deze troon te ontvangen? De apostel schrijft het erbij: barmhartigheid en genade om precies op tijd geholpen worden wanneer we tot God roepen.

De woorden ‘barmhartigheid’ en ‘genade’ zijn wel bekend. Belangrijk is ons af te vragen: heb ik enig idee waarom ik deze twee gaven nodig heb? Ook is het goed ons ervan overtuigd te houden dat God ze ons graag geeft.

Hoe ellendig u ook bent (en daarom niet zonder barmhartigheid kunt) en hoe schuldig en strafwaardig u ook bent (en daarom niet zonder genade kunt), toch mag u op grond van het volkomen werk van de Hogepriester vrijmoedig tot de allerheiligste plaats komen, de troon der genade, en daar hoopvol smeken om barmhartigheid en om genade.

Al is het naar om in nood te zijn, toch gaat de apostel in Hebreeën 4 vers 16 daar wel van uit. De woorden ‘geholpen worden’ hebben in het Grieks te maken met ‘om hulp roepen in een noodsituatie’. Het is heel goed om als reizigers naar Gods rechterstoel te beseffen in welk gevaar we verkeren, of hebben verkeerd. Wie het zielsgevaar niet beseft, zal niet werkelijk om Gods hulp roepen. En zouden zulke mensen verlost worden, dan zouden zij niet weten waar deze hulp vandaan komt en waar ze de Heere voor moeten danken of prijzen.

Leerden wij onze zonden eerlijk onder ogen zien? Beseffen wij hoe hopeloos vanuit onze adamnatuur onze toestand is? Laten wij dan aan de Heere belijden hoe reddeloos en radeloos we zijn, maar toch niet wanhopen. Ja, menselijk gezien is alles wanhopig, maar bij God is het anders. Hij is de Almachtige. En Hij, Die zo heilig is, is ook de Barmhartige en de Genadige.

Zijn Zoon ontving aan het kruis geen verhoring, met als doel dat wij onder ons kruis, in onze moeite en verlorenheid, verhoring zouden ontvangen. Hij gewillig en vol liefde áán het kruis. Wij gehoorzaam en hoopvol ónder het kruis.

De tijd waarop de redding komt, wordt hier aangeduid als ‘de bekwame tijd’, de juiste tijd. Wanneer is dat? Niet, wanneer de wijzers op onze klok aangeven dat het hoog tijd is dat de Heere helpt. Maar wanneer het op Zijn klok tijd is. Deze twee klokken lopen immers niet altijd gelijk…

Wanneer is dan die goede tijd? Wanneer het ‘te laat’ is. Denk aan de geschiedenis van Lazarus. Jezus komt te laat, namelijk wanneer Lazarus al gestorven is. En toch is dat precies op tijd, zoals te lezen is in Johannes 11. Het is daarom goed om bij alle nood God vrij te laten. Niet loslaten, het gebed niet opgeven, maar Hem wel in Zijn Goddelijke wijsheid de tijd laten bepalen wanneer het echt gelegen komt.

Een Engels gezegde luidt: men’s extremity is God’s opportunity. Dat betekent: wanneer het bij ons helemaal onmogelijk is geworden, is het Gods gelegenheid om wonderen te doen. Zijn kracht komt in zwakheid pas ten volle tot ontplooiing, niet waar?

Ds. W. Pieters

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. Pieters

• Geboortedatum:
  27-06-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Elspeet
• Status:
  Actief

263 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven