Ruzie thuis

Hoe moet je van iemand gaan houden? Het zit zo: er is veel ruzie thuis, tussen ons allemaal. Regelmatig hoor ik van mijn ouders negatieve dingen over mezelf bijvoorbeeld: je bent egocentrisch, je hebt geen inlevingsvermogen, je hebt een negatieve invloed op je zusje, enzovoort. Ook tussen mijn zusje en mij loopt het niet lekker. Vaak vernedert ze mij. Niet dat ik wel alles goed doe; ik zal ook dingen verkeerd doen. Maar pas ben ik erachter gekomen dat ik eigenlijk helemaal niks meer voor m’n ouders en mijn zusje voel, anders gezegd: volgens mij houd ik niet meer van hen.

Ik merk ook bij mezelf dat ik niet wil dat ze dichtbij mij komen of me aanraken. Terwijl ik dat niet erg vind bij klasgenoten of docenten. Is dit eigenlijk wel normaal? En hoe moet ik hier wat aan veranderen? Er zijn soms echt wel positieve dingen en dan probeer ik tegen mezelf te zeggen van: kijk eens naar deze positieve dingen, die zijn er ook gewoon! Doe daarom gewoon weer normaal! Maar het helpt allemaal niets, het lijkt wel of het steeds erger wordt. Ook als ik teksten lees in de Bijbel waarin het woord liefde voorkomt, word ik daar helemaal gespannen van. Wat moet ik doen?

Beste vraagsteller,

Hartelijk dank voor het stellen van je vraag. Moedig dat je dit aan de orde stelt en om raad vraagt. Dat kan de eerste stap zijn naar een oplossing voor deze moeilijke situatie.

Als ik het goed begrijp, is het niet fijn in jullie gezin. Er is constant ruzie, de sfeer is gespannen, over en weer worden er verwijten gemaakt. Hier moet inderdaad snel een einde aan komen, want zo kunnen jullie niet samenleven als gezin. Het gezin moet een veilige haven zijn, geen oorlogsgebied. 

Omdat ik je niet ken en niet weet hoe oud je bent, is het een beetje moeilijk om een advies te geven. Als je rond de twintig bent, zou je aan je ouders en je zusje kunnen voorstellen om een keer te praten over de situatie thuis. Als je daarvoor te jong bent of als je dat niet ziet zitten, zou je een familielid in de arm kunnen nemen. Misschien is er een broer of zus van je vader of je moeder die dat gesprek kan leiden. Of misschien de dominee of een ouderling, maar dan wordt het gelijk zo spannend. Het mooiste zou zijn, als je het zelf aan de orde zou durven stellen. Dan kun je vertellen wat deze situatie met je doet en aangeven dat je het graag anders wilt. En dan kun je samen nadenken over een verbetering van de sfeer. Iedereen kan dan aangeven wat niet fijn is en wat hij of zij eraan gaat doen om het te verbeteren. Iedereen moet dus zijn eigen rol onder ogen houden, niet die van een ander. Als je met vingers gaat wijzen, komen jullie waarschijnlijk niet veel verder. Als jullie dit gesprek biddend ingaan, kunnen er mooie dingen gaan gebeuren.

In de Bijbel vinden we inderdaad overal de opdracht om elkaar lief te hebben. “Hebt u naaste lief als uzelf”, zei de Heere Jezus. Dat geldt dus ook voor gezinsleden. Het mooie is dat als de Heere Jezus een opdracht geeft, Hij ook de kracht wil geven om die te volbrengen. In dat vertrouwen mogen jullie het gesprek ingaan en aangaan. Op hoop van zegen!

Ik wens jullie allen de zegen van de HEERE toe.

Met een hartelijke groet!
Ds. C. J. Droger