De eeuwige bestemming van jonggestorven kinderen

Ds. P.D.J. Buijs | Geen reacties | 18-02-2021| 16:30

Een kind dat sterft heeft nooit de kans gehad (die wij als jongeren en volwassenen wel hebben) om God te zoeken. Of het kind nu uit een christelijk of niet-christelijk gezin komt, ik kan gewoon niet geloven dat God kinderen naar de hel stuurt. Toch wordt ieder kind in zonde geboren en moet er bekering plaatsvinden. Maar een bekering komt alleen bij God vandaan en er is niets van onszelf bij. Zou de Heere dan niet alle kinderen die hij jong wegneemt bekeren zonder dat iemand daar misschien iets van weet?

Mijn vraag is eigenlijk: Zijn er kinderen in de hel? Het lijkt mij namelijk een vreselijke gedachte dat daar kinderen zullen zijn. En ik vraag me eigenlijk ook nog af of daar in verschillende kerkverbanden nog verschillend over gedacht wordt. 

Met vriendelijke groet, een jongere.

Beste lezer,

Dat is een tere vraag: wat is de eeuwige bestemming van jonggestorven kinderen? Daar is veel over nagedacht door de kerk. Immers, in alle tijden is het voorgekomen dat kinderen jong stierven. In vroegere eeuwen nog veel meer dan nu. We kunnen dan denken aan kinderen die al in de moederschoot gestorven zijn en dus dood geboren werden. Maar ook aan kinderen die in de eerste jaren na hun geboorte overleden zijn. Nu maken we wel onderscheid tussen kinderen die uit gelovige ouders geboren zijn en kinderen voor wie dat niet geldt. Wat is hun eeuwige bestemming?

In de Bijbel vinden we een voorbeeld van een kind dat al heel jong stierf en dat een gelovige vader had. Ik doel op de geschiedenis in 2 Samuël 12. Er is een kind geboren uit het overspel van David met Bathseba – een uiterst donkere bladzijde in Davids levensboek. Nadat de profeet Nathan bij hem is gekomen, belijdt David zijn schuld tegenover de Heere. En dan mag hij zeker weten dat de Heere zijn zonde vergeven heeft (2 Sam. 12:13, zie ook Psalm 32).

Maar Gods kinderen zondigen nooit goedkoop. Meer dan eens gebeurt het dat de zonde als antwoord op het gebed vergeven wordt, maar dat de gevolgen van de zonde niet ongedaan worden gemaakt. Dat gebeurt ook hier. De Heere treft het kind dat geboren wordt. Intens smeekt David dat het kind mag blijven leven. Maar het sterft. En dan spreekt David opmerkelijke woorden, in vers 23: “Ik zal wel naar hem toe gaan, maar hij zal niet bij mij terugkomen.” Sommige verklaarders denken dat David hier bedoelt: ik (David) zal ook eens het graf ingaan, maar dit jongetje komt nooit meer uit het graf terug. 

Maar ik denk dat hij het dieper bedoelt. Immers, David staat nu weer in de juiste verhouding tot God en heeft dagen van intens gebed voor het jongetje achter de rug. In Davids woorden getuigt hij van zijn geloof in de redding van dit jongetje: eens zal ik (David) naar hem toe gaan, bij de Heere in de hemel; maar mijn kind zal niet op deze aarde terugkeren. Hij mag geloven dat dit kind behouden is. Zo is er troost voor gelovige ouders van jonggestorven kinderen. Niet op grond van hun geloof, maar omdat hun kind een kind van Gods verbond was. 

Maar je wordt toch niet zalig op grond van het feit dat je een verbondskind bent? Nee, op zich niet. Ook een kind van het verbond moet opnieuw geboren worden, wedergeboren. Het is immers in zonden ontvangen en geboren – dat beleed David ook van zichzelf, juist toen hij de diepte van zijn zonde ontdekt had (Psalm 51:7). Maar een kind van gelovige ouders dat jong sterft kon nog niet zelf daadwerkelijk het verbond verbreken. En daarom belijdt de kerk van de Reformatie in de Dordtse Leerregels, hoofdstuk I, 17: “Omdat wij over de wil van God uit Zijn Woord moeten oordelen, dat getuigt dat de kinderen van de gelovigen heilig zijn, niet van nature, maar uit kracht van het genadeverbond waarin zij met hun ouders begrepen (opgenomen) zijn, moeten de Godvrezende ouders niet twijfelen aan de verkiezing en zaligheid van hun kinderen die God in hun jeugd uit dit leven wegneemt (Genesis 17:7, Handelingen 2:39, 1 Korinthe 7:14).” Op een manier die zich aan onze waarneming onttrekt, zal de Heere zulke kinderen de gave van de wedergeboorte hebben gegeven.

Hoe we het ons concreet moeten voorstellen? Is het op de manier zoals een oud lied het zegt: “Daarboven juicht een grote schaar’ van kinderen voor Gods troon”? Of speelt leeftijd daar geen rol meer? Hoe zou het dan zijn met kinderen die niet alleen na hun geboorte, maar zelfs vanuit de moederschoot de hemel in zijn gedragen? Dat zijn dingen die we niet weten. Laten we dat maar aan de Heere overlaten.

Overigens wil ik er wel de nadruk op leggen dat deze troost alleen in het geloof beleefd kan worden. Het is geen theorie die we zo even gemakkelijk kunnen hanteren en als een pleister op de wonde kunnen plakken. Het vraagt ook ‘geloofsoefening’ van gelovige ouders, om zich deze beloften met betrekking tot hun kind toe te eigenen.

Datzelfde zou ik ook willen zeggen over de vraag of ook kinderen van ongelovigen behouden zijn, of dat we moeten aannemen dat die in de hel zijn. De Bijbel geeft daar geen rechtstreeks antwoord op. Dat moeten wij dan ook maar niet doen. Ons komt het oordeel niet toe. Het is het beste om ook op dit punt te luisteren naar wat de apostel Paulus ons voorhoudt in 1 Korinthe 5:13: “Maar hen die buiten zijn, oordeelt God.”

Krijgen we het met ons verstand allemaal rond? Nee. Dat kan niet en dat hoeft ook niet. We doen er altijd goed aan om na te gaan wat de Heere over een bepaald onderwerp zegt in Zijn Woord, om vervolgens de grenzen van die openbaring te respecteren. We mogen ook geloven mèt vragen waar we (nog) niet het antwoord precies op weten.

Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

• Geboortedatum:
  02-11-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

203 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven